Onze gedoog-camperplek vlak aan zee, iets buiten het vissersdorpje Angeiras, liep gisteren tegen de avond behoorlijk vol. Er staan minstens 30 campers en camperbusjes. Veel meer dan de avond ervoor. Het lijkt er op dat Portugezen hier voor het weekend met hun camper neerstrijken, een aantal blijkt elkaar te kennen, ze hebben gitaren mee en maken het gezellig. Om 22 uur is het al weer stil.

Hoe ervaren wij de eerste weken waarin we voor het eerst allebei met pensioen zijn? Het is natuurlijk na 5 weken rondtrekken nog niet heel anders dan voorheen een zomervakantie. Bijzonder is wel dat we 24/7 samen zijn in een betrekkelijk kleine ruimte, of in elk geval in elkaars nabijheid. We hebben het goed en fijn, luieren, lezen, wandelen, kletsen, lachen en ruziën af en toe, eten, fietsen, overleggen en besluiten samen. In de camper hebben we onze eigen routines en rollen ontwikkeld. Heel tradioneel Khorsand de zaken binnen en Bart de taken buiten de camper.
Bijzonder als je je bedenkt dat we zo maar op een zaterdagavond in juni 2000 in een grote Amsterdamse discotheek toevallig met elkaar in gesprek raakten en nu al 23 jaar samen ons leven leiden. En veel dezelfde dingen leuk vinden. En dat ook nog vanzelfsprekend vinden. Straks als we weer thuis zijn, zal dat ook best lukken.

Wat missen we na 5 weken op stap van thuis? Niet veel eigenlijk. Veel praktische dingen hebben we gewoon bij ons, sommige hobby-activiteiten zoals klussen, tuinieren of pulsen liggen stil, maar verder vervelen we ons niet. Ja, vrienden, kids en kleinkids, familie, die wil je wel weer zien. Maar in de praktijk zit daar normaal ook wel eens een paar maanden tussen. Dus nee, eigenlijk missen we het thuis (nog) niet heel erg. Sorry guys.

We willen ons bezoek aan Lissabon alvast een beetje voorbereiden. Vooral omdat we een voorstelling van het een of ander heel leuk vinden. Waarschijnlijk een optreden met Fado (letterlijk: lot of noodlot), muziek waarin melancholie gecultiveerd wordt. Dat gaan we onderweg uitzoeken maar nu eerst de Douro-vallei. Dag zee, tot later!

We doen eerst even boodschappen voor een paar dagen. Snel erin en er weer uit is het idee. We werken fantastisch samen (not!). Blijken we ineens allebei dezelfde spullen in ons karretje te hebben gemikt. Pensionado's alweer? Gelukkig kunnen we het in ons beste Portugees terug doen bij de kassa.

We rijden op de hoogte van Porto naar het oosten. Om op te schieten, over de snelweg. Wat in Portugal bijna altijd tolweg betekent: dus 0,25 eurocent bij je km prijs optellen. Dat tikt aan, dat kunnen we zelf niet wegdrinken (nou ja, niet in een zelfde tijdspanne dan). Bij de tolpoortjes, die plots opdoemen zijn er 2 met slagboom en 1 om zo door te rijden. Na enig geaarzel kiezen wij voor de laatste. Aangezien we ons kenteken geregistreerd hebben, hopen dat we daar goed aan gedaan hebben. We zullen zien.

Het landschap is aardig verrommeld en volgebouwd, maar begint wel gelijk te glooien. Echt groen is het niet meer, het is natuurlijk al eind september. De begroeiing is dor en droog. Bruinig.

Na 30 km pakken we een slingerweg op weg naar de Rio Douro, die gestaag blijft klimmen. Op de top slaan we een klein smal onverhard zijweggetje in, waar een picknickplek zou zijn, maar nee, nix te zien. Ook geen mogelijkheid om de camper te keren trouwens. Na een paar km vinden we een kleine afslag waar we kunnen brunchen en keren.
Het wordt nu onderweg steeds mooier en minder bebouwd. De natuur neemt het over. Na een ommuurd laantje met prachtige oude platanen rijden door een aardig dorpje waarna zich een prachtig panorama ontvouwt: een grote brede groene vallei met diep beneden de Rio Douro.

Vlak voor het stukje van deze vallei wat het meest wordt aangeprezen, eindigen we voor vandaag onze trektocht en stoppen aan de rand van Peso da Régua op een veld vol gras, (uitgebloeide) bloemen, keien en collega-campers. Bijna onder de brug aan de Rio. We zijn tevreden. We eten een overrijpe mango op ons nieuwe plekje en gaan dan het plaatsje te voet bekijken. Morgen hopelijk weer een mooi ritje over de route waar de websites zo lyrisch over zijn.

Geschreven door BartKhorsandoppad