De campings in Porto zijn kennelijk verwend met hun klandizie en voeren een weinig uitnodigend beleid. Reserveren kan niet, je moet maar voor de camping in de rij gaan staan, vanaf 3 uur pas beginnen ze met binnen laten en dat duurt 15 minuten per campeerder. Dan is je dag zo'n beetje om, dat gaat m niet worden dus.
We lezen van "camperplekken" in Porto zelf langs de straat bij een metrohalte, waar een behulpzaam echtpaar tegen een kleine vergoeding je camper wel in de gaten wil houden (langs scheurend verkeer gratis inbegrepen). Een beeld van wat louche figuren dringt zich op.
Uiteindelijk belanden we op een campinkje op 25 km fietsafstand van hartje Porto.

De camping heeft een onlogisch eenrichtingverkeer bedacht, om de vaste sta-plaatsen te ontzien voor al te veel dagjes-gasten-gemanoeuvreer. Bij een iets te abrupte bocht schaaft onze treeplank over een kei. Balen. Gelukkig doet ie het nog.

De fietstocht gaat over prachtig brede fietspaden, grotendeels een gemarkeerd deel van de boulelevard langs steeds maar strand, met machtige brandingen, soms aangejaagd tot spectaculaire schuimpartijen door rotsen in zee en aan het strand. De wind is ook straf van voren, de 25 km heen tellen dus wel.

Vaak ligt tussen het fietspad en het strand alleen een smalle strook met veelkleurige vetplanten. Maar de mooiste route is voor de wandelaar bedacht: over de beplanting heen loopt een kilometers lang houten wandelpad op palen voor Santiago-gangers (die ook hier vandaan lopen), fietsen is daar streng verboden.

Porto zal velen wel bekend zijn, mooie gekleurde huisjes, UNESCO, breed water tot diep in de stad, met aan weerszijden hoge bebouwde rotswanden waardoor de historische bebouwing prachtig uitkomt. En daarbij een aantal moderne en oudere hoge boogbruggen.

Ook hier hebben we een soort Parijse Déjà vu: de enorme stalen boogbrug die hoog over de rio Douro uitsteekt. Onmiskenbaar van Gustave Eiffel (het blijkt van een medewerker van hem te zijn). De lager gelegen voetgangers brug is wel prettig, maar lijkt ons later toegevoegd.

Een leuk verhaal, als zij-stapje, is de verjonging van de Parijse Eiffeltoren, wat misschien voor de brug hier ook opgaat. Het wordt vaak gebruikt als metafoor bij bedrijfsreorganisaties, waarbij overbodige onderdelen en dwarsverbanden kunnen worden weggehaald zonder dat de hele zaak instort.
Doordat er beter gerekend kon worden in de jaren 80, bleek dat Eiffel, die eigenlijk vrij experimenteel bouwde, erg aan de veilige kant construeerde. Bij de Eiffel-toren kon 35 tot 40% van het staal probleemloos verwijderd worden, bleek bij narekening van het gevaarte. Scheelde in elk geval hectoliters aan verf voor onderhoud. Het maakt de bouw van deze sierlijke brug met de kennis van toen (137 jaar geleden) vandaag de dag nog indrukwekkender.

Aangezien we morgen weer naar Porto willen, vertellen we daar later vast meer over. De fietstocht terug ging letterlijk voor de wind, onderweg spotten we nog een aantal mooie camperplekken waar je met je neus aan zee kan staan. Maar om daarvoor te verkassen? We staan best lekker op deze camping. Maar je weet het maar nooit met ons.

Geschreven door BartKhorsandoppad