De campings gaan zo langzamerhand in de winterslaap, per 1 oktober gaan de meesten dicht hier. Maar dat geldt gelukkig niet voor de stadscamping van de universiteitsstad Coimbra.

Deze stad ligt iets uit de kust een beetje in het binnenland. We rijden er in 2 uur naar toe met een tussenstop in het vissersplaatsje Praia de Mira, waar de gekleurde bootjes nog wel echt voor de visserij worden gebruikt. Alleen de ossen die de volle visnetten aan land moesten trekken zijn nu vervangen door tractoren. Of het commercieel nog uit kan of meer folklore is, vertelt het verhaal niet, maar de bootjes liggen wel met werkattributen in het zand bij de zee. Dus wij denken van wel.

De tweede stop is bij de supermarkt, waar een stel van twee enthousiaste Amerikaanse mannen op gevorderde leeftijd met Khorsand in gesprek raakt. Ze wonen al jaren in Portugal maar worden nationalistisch enthousiast als ze de lage prijzen zien van de import dranken uit hun vroegere vaderland. De bourbon mogen we echt niet laten staan. Als Bart erbij komt met zijn lange haren, verlegt hun aandacht zich onmiddellijk naar deze jong-ogende hippie (in hun ogen dan) uit Deutschland, o nee uit Amsterdam. En of the lady elke ochtend zijn haar voor hem borstelt. Met als antwoord: "alleen de eerste vijf jaar" nemen we lachend afscheid. Buiten staan ze nog lang te teuten bij hun autootje, zodat we nogmaals zwaaiend afscheid nemen als wij weg rijden als waren we old best friends.

De camping heeft terrassen en ligt aan een stadsweg waar wel wat geluid van komt maar wat niet onlogisch is bij een stadscamping. En op een kwartiertje fietsen van het oude centrum. Terwijl wij beiden goed tegen de warmte kunnen, moeten we toch even wennen aan de temperatuur die aanzienlijk hoger is dan aan zee.

Nadat we ons hebben geïnstalleerd, komt onze kersverse Nederlandse buurman ons 3 nederlandstalige reisgidsen aanbieden van Portugal. Het zijn wel bibliotheek-exemplaren, maar ze hoeven niet meer ingeleverd te worden, hij heeft ze van zijn werk. Heel aardig dus. De vieze vingers die we erin aantreffen zijn dus echt niet van ons. Veel meer info dan vanaf het world wide web halen we er echter niet uit, ze wegen wel, dus we gaan ze ook weer doorgeven. Overigens missen de zeven bladzijden over Aveiro. Kennelijk had een bieb-lezer eerder ook geen zin in het extra gewicht van een complete reisgids en heeft alleen die bladzijden meegenomen die hij kon gebruiken.

We fietsen over fietspaden naar het centrum, het zijn er best veel. Helaas ontbreken ze bij kruisingen vaak even, zoals vaker buiten Nederland, maar wat lastiger is, is dat er geen bewegwijzering is. Zijn er eindelijk veel fietspaden, wat een voordeel is, maar dat je daardoor niet weet te kiezen is weer een nadeel. Het is ook nooit goed!

We denken voor Coimbra aan 1 dag genoeg te hebben, maar het is inmiddels nog maar een halve dag en dat is wat weinig. Er is genoeg te zien, er lopen veel studenten/er zijn veel cafeetjes en er zitten veel jongeren op pleinen en trappen van onder meer oude kerken. De sfeer is leuk en niet alleen maar toeristen, dit is wel een stad waar wordt geleefd. Trappen zijn er trouwens in overvloed, het oude centrum kent een beneden- en bovenstad. Beneden van oudsher voor de ambachtslieden en handelaren langs de rivier (nu dus de winkelstraatjes met toeristenshops), boven voor de aristocratie (inclusief vroegere koningen), de rijken, de geestelijken en later de studenten. Die kwamen voor een van de oudste universiteiten van Europa, waarvan de gebouwen deze plaats Coimbra op de UNESCO- lijst hebben gekregen. Dat gaan we morgen zien, want we redden het dus niet in één middag.

Bij de oude kathedraal Sé Velha treffen we wel een heel bijzondere toeristen-verleider: een informatiebord over de kerk in de vorm van een mooi wijnglas, Of moet het een devote verwijzing voorstellen naar de heilige mis-wijn in een eenvoudige kelk??

En vlak voordat we terugkomen bij onze fietsen lopen we langs een Fado- theater, waar we nog net kaartjes voor morgenavond kunnen kopen. Althans de jongedame, die op de stoep zit tussen publiek dat wacht op de voorstelling van vandaag, verkoopt ons vlot 2 kaartjes uit haar afscheurbonnen-boekje, waar bij thuiskomst helemaal geen datum of tijd op blijkt te staan. Oeps. Gelukkig had ze wel onze naam in haar handcomputertje ingevoerd (lees: haar mobiel), dus het zal wel goed komen. Morgen meer over Coimbra.

Geschreven door BartKhorsandoppad