Voor de wind
Albanië, Orikum
Als we wakker worden met het geluid van kabbelend water van de zee, is het onbewolkt en stralend na een winderige nacht. We maken er een reisdagje van en verlaten de prachtige kust op weg naar de bergpas Llogara. Een dag als gisteren dus.
Bart moet in dit land extra lief zijn voor Khorsand. En heel zorgzaam dicht bij haar in de buurt blijven. Khorsand heeft namelijk de grote telefoonkaart met 100 gB in haar mobiel en heeft de hotspot waar Bart op meelift. Dus zonder Khorsand voor hem geen Wifi. Geen internet, geen bereik. O zo! Hij wil geen meter bij haar vandaan.
Gisteravond aan het strand ging het steeds harder waaien. Gelukkig stonden de palmen van de wind af van de camper. Het geschommel in de camper was wel weer grappig. Dat geschommel mist de architect van dit gebouw (foto 1) vast. We denken dat hijzelf liever schipper was geworden, maar dat zijn ouders architectuur een stabieler vak voor hem vonden.
Het restaurantje, waar we vanwege het harde waaien onze toevlucht zochten, had zijn buitenoven gedoofd in verband met die harde wind, maar mosselen klaarmaken was voor de kok net zo simpel als het laten van een windje. Dus eten we mosselen bij de vis.
Als we na afloop van het eten in de luwte van onze camper nog lekker even buiten zitten met uitzicht op wuivende palmen en een kolkende donkere zee voor ons, rijdt ineens de Albanese politie voor langs. Oeps, mogen we dan toch niet vrij camperen? En nog wel met onze stoeltjes buiten voor de camper (ik zei nog zo: " GEEN CAMPINGGEDRAG"). Als ze vlak bij ons zijn, gaat het auto raampje omlaag....... en worden we vriendelijk gegroet in onverstaanbaar Albanees door twee corpulente dienders. We toosten nog net niet opgelucht terug met onze plastic halfvolle wijnglazen. Met een kapot achterlichtje verdwijnt het politieautootje langzaam uit beeld. Kijken of we zo veel geluk blijven houden en niet zoals een collega-camperaar morgenochtend wakker worden met een ezeltje vastgebonden aan de zijspiegel van hun camper.
Vandaag trekken we verder zuidwaarts: wind mee naar Griekenland. Eerst de pas over en dan naar..... o, we zijn helemaal niet vertrokken. Vrij camperen, een leeg strand voor de (schuif)deur en verschillende strandtentjes op loopafstand. Waarom vertrekken? Laat de restaurantkok zijn buitenoven maar alvast aandoen!
Bart moet in dit land extra lief zijn voor Khorsand. En heel zorgzaam dicht bij haar in de buurt blijven. Khorsand heeft namelijk de grote telefoonkaart met 100 gB in haar mobiel en heeft de hotspot waar Bart op meelift. Dus zonder Khorsand voor hem geen Wifi. Geen internet, geen bereik. O zo! Hij wil geen meter bij haar vandaan.
Gisteravond aan het strand ging het steeds harder waaien. Gelukkig stonden de palmen van de wind af van de camper. Het geschommel in de camper was wel weer grappig. Dat geschommel mist de architect van dit gebouw (foto 1) vast. We denken dat hijzelf liever schipper was geworden, maar dat zijn ouders architectuur een stabieler vak voor hem vonden.
Het restaurantje, waar we vanwege het harde waaien onze toevlucht zochten, had zijn buitenoven gedoofd in verband met die harde wind, maar mosselen klaarmaken was voor de kok net zo simpel als het laten van een windje. Dus eten we mosselen bij de vis.
Als we na afloop van het eten in de luwte van onze camper nog lekker even buiten zitten met uitzicht op wuivende palmen en een kolkende donkere zee voor ons, rijdt ineens de Albanese politie voor langs. Oeps, mogen we dan toch niet vrij camperen? En nog wel met onze stoeltjes buiten voor de camper (ik zei nog zo: " GEEN CAMPINGGEDRAG"). Als ze vlak bij ons zijn, gaat het auto raampje omlaag....... en worden we vriendelijk gegroet in onverstaanbaar Albanees door twee corpulente dienders. We toosten nog net niet opgelucht terug met onze plastic halfvolle wijnglazen. Met een kapot achterlichtje verdwijnt het politieautootje langzaam uit beeld. Kijken of we zo veel geluk blijven houden en niet zoals een collega-camperaar morgenochtend wakker worden met een ezeltje vastgebonden aan de zijspiegel van hun camper.
Vandaag trekken we verder zuidwaarts: wind mee naar Griekenland. Eerst de pas over en dan naar..... o, we zijn helemaal niet vertrokken. Vrij camperen, een leeg strand voor de (schuif)deur en verschillende strandtentjes op loopafstand. Waarom vertrekken? Laat de restaurantkok zijn buitenoven maar alvast aandoen!
Geschreven door BartKhorsandoppad
Al 5 reacties bij dit reisverslag
Grapjurk!!!!! Had je te diep in het glaasje gekeken,maar wel leuk 👍😍
Mam 2024-05-17 16:28:05
Easy going 🥰
Yvonne 2024-05-17 16:34:28
Een huis bestand tegen alle weersverwachtingen. 😜 Die stoeltjes voor de camper, verder zand en een paar palmbomen. Wat heeft een mens meer nodig? Oh ja, restaurantjes et voila! 🏖️
René & Suus 2024-05-17 16:44:16
Wat hebben jullie het leuk! Van harte gegund hoor! Leuk om ‘mee te reizen ‘
Ronald Schreuder 2024-05-17 18:37:06
Wat een grappig “wind in de rug petje” heb je daar op. Erg origineel kapsel zo. Daar kan Joost Klein nog wat van leren. 😉
Annelies 2024-05-18 11:25:01
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
