Eerder hadden we het over de (on)mogelijkheid om hier in het buitenland (maar nog wel gewoon in Europa) te kunnen stemmen. Toch jammer, al was het maar omdat elke stem helpt de populisten niet groter dan nodig te laten worden. Bart heeft toch maar even hierover naar de krant geschreven, vandaag te lezen in het Parool🤭. Volgens zijn broer en zusjes is hij daarmee echt een kind van zijn vader Chris (die ook vaak naar de krant schreef, maar dan regelmatig zonder dat zijn vrouw Wies dat wist).

We blijven nog een dagje in Sagres. Strand, forten, stadje en mooie kust, er is nog genoeg te beleven. De zonsondergang gisteren hier naast onze camper was weer een beauty. De overnachtingsplek is (meer dan) oké, met aan drie zijden uitzicht op de oceaan. Genoeg water etc aan boord, het zonnepaneel doet de rest.

We starten de dag heel lui en langzaam. Tegen de middag pakken we de fiets, ofschoon alles dichtbij is. Overal een beetje rondkijken. We beginnen met het fort op 3 minuten fietsafstand, Fortaleza de Sagres. Dat fort heb je nog wel een keer gezien, maar het bijbehorend terrein is mooi en bijzonder. We lopen het helemaal rond en zien op het uiterste puntje 270 graden oceaan. Er staan veel pleziervissers op de randen met kolossale dobbers om die in de diepte in zee nog te kunnen zien. Zo wordt vissen toch nog een spannende bezigheid. Soms staan ze met 3 man op een klein ongelijkmatig plateautje, waarbij ze elkaar zo maar de diepte in kunnen stoten. Het ziet er eng uit.

Op het verste punt zien we aan de westkust rode kliffen en aan de zuidkant zien we krijtwitte kliffen. Op dit uiterste puntje zitten diepe scheuren en gaten in de rotsen waarop we lopen, waar kennelijk de zee ondergronds naar toe stroomt. We horen namelijk de zee in die gaten en voelen de luchtstromen. Over de grootste spleet, een soort grot bijna, is een labyrint of doolhof gebouwd. Niet alleen als attractie, maar ook om het geluid van de ondergrondse zeestromen akoestisch te versterken. En de luchtstromen doen de damesrokjes opbollen, ervaart Khorsand meteen. Twee Britse mannen met getrimde baardjes die net in het doolhof binnenstappen, snappen eerst niet waar wij naar kijken, maar spreken al snel van een Marilyn-moment. Khorsand gloeit gelijk van trots (en Bart ook).

De kanonnen in het fort zijn nogal slordig en niet erg zorgvuldig geplaatst na de restauratie. Die sowieso niet echt met liefde is uitgevoerd, gezien de niet passende nieuwbouw tegen en over de oude kantelen-muur heen. Die kanonnen zijn niet alleen op het oosten gericht waar Portugal zelf ligt in plaats van naar de Atlantische oceaan, ze staan bovendien zo laag opgesteld dat ze eerst de eigen vestingsmuur van het fort aan flarden schieten, voordat ze richting vijandige schepen kunnen vliegen. Enfin, een kniesoor die daar op let. En die kniesoor dat zijn wij!

Daarna fietsen we wat door dit kustplaatsje, zien nog weer wat grappige schoorsteentjes, het kleine haventje met lome bootjes-activiteiten, een terrasje en zien een leuk restaurantje voor vanavond. Campergedrag op onze gratis plek is niet toegestaan dus de overnachtingsfee gaat naar het restaurant.
Ons bezoekje aan zee en strand voor de zonsondergang veschuift naar morgen. Of niet. We eindigen de dag heel lui en langzaam.

Geschreven door BartKhorsandoppad