Albanië was inderdaad een gesloten land, zoals we gister al aangaven. We hebben het even nagezocht, maar tot na de val van de muur zat het land tot in 1991 volledig op slot voor de buitenwereld. Toen Bart in 1977 als twintig jarige voor het eerst met Interrail (een ticket om een maand vrij door Europa te treinen) naar Athene treinde, kon je Albanië niet in en ging de Balkan-express nog om dit land heen.

Albanië was een communistische volksrepubliek met 40 jaar dezelfde leider, die in de jaren 60 eerst met de Sovjet-Unie en daarna met China brak. Er was geen internationale uitwisseling, geen buitenlandse contacten, maar ook geen handel, toerisme, vrijheid van godsdienst en particulier autobezit. Albanië was volledig geïsoleerd van de rest van de wereld en de bevolking leefde in totale onderdrukking. Misschien wat veel geschiedenisles binnen de kaders van ons pindat, maar toch fascinerend dat dit toch nog zo kort geleden en zo dicht bij huis gebeurde. En wat maakt dat je toch nog weer met iets andere ogen naar dit land en haar mensen kijkt.

Aan de camping is dit overigens niet te merken, het is een luxe plek, gericht op verwende en ervaren toeristen. Mooie plek, ruim, goede voorzieningen en gezellig een restaurant waar je zelf niet voor kunt koken met uitzicht direct op het meer. We laten het maar over ons heen komen. De bakken met regen 's nachts laten we ook maar over ons heen komen.

We zien veel minaretten onderweg. Ofschoon het land onder het communisme nog atheïstisch
was, is 70 procent van de gelovigen islamitisch en 30 procent katholiek.

Vandaag rijden we in de middag met de camper op en neer naar een belangrijk stadje Shkodër in Albanië, de vierde in grootte van dit land. Het centrum is niet heel oud maar een afwisseling van communistische architectuur (woonblokken a la de voormalige DDR, zeg maar woonkazernes) en wat aardige nieuwere gebouwtjes. Wel een leuke rustige sfeer. Veel lage bebouwing, veel winkeltjes in de plint en mooie groene plantsoenen in de middenbermen van de hoofdstraten en op rotondes.

Iemand met een ons onbekende taal vraagt ons in haar steenkool Engels de weg naar de "kattedrol". Toeristische hotspot hier? Huhhh? Nee, nooit van gehoord.
Wij vervolgen onze weg naar de kathedraal. In het Albanees lezen we daar "kathedralja". Aha. Dat woord vergeten wij niet meer. De kathedrol is zoals meer geloofsgebouwen verwoest tijdens de communistische dictatuur waar atheïsme de staats"godsdienst" was en welke pas in 1999 is herbouwd. Verder is hier nog een hooggelegen fort, een paar museumpjes en iets buiten de plaats een mooie middeleeuwse boogbrug. De oudere moskee is verstopt in een achteraf straatje en op het grote plein staat een nieuwe moskee nu wel duidelijk in zicht.

De paranoïde leider Hoxha liet in dit land maar liefst 173.000 bunkers bouwen (dat is ongeveer bijna 6 bunkers per vierkante kilometer) om de straatarme bevolking te beschermen tegen een invasie van buurlanden, zoals Joegoslavië, Bulgarije en Griekenland. Een invasie die nooit kwam. Van die bunkers gaan we later in Tirana nog wel wat van zien.

Geschreven door BartKhorsandoppad