Nou waren we ook weer niet zo verdrietig dat het klooster dicht is. Er zijn er tenslotte nog 5. We bezoeken er één van en ofschoon we bijtijds vertrekken is het enorm druk op het parkeerterreintje waar iedereen kriskras een plekje zoekt en ook in de Monastery of Varlaam lopen genoeg geïnteresseerde mensen rond. Een bezoekje is zeker de moeite waard, maar de restauratie is echt te grondig gedaan, het kloostergebouw lijkt wel nieuw.
De uitzichten blijven gelukkig spectaculair en onaangetast. Een overgedisciplineerde Duitser op groepsreis probeert ons te verhinderen een foto te maken door er met zijn pet voor te wapperen. "Fotografieren verboten", snauwt hij. Bemoeial!

Na dit grotere klooster twijfelen we of we nog een klein rustiger kloostertje willen bezoeken. Maar we denken niet dat het nog veel toevoegt en we willen ook wel weer weg uit de hectiek van touringcars, auto's en megacampers met aanhangers. En van motoren. We gaan richting Lefkas ofwel Lefkada. Bergje op, bergje af.

Het nadeel van een digitale krant is wel dat je er geen vliegen mee kunt doodmeppen. Een zoemende gedachte tussendoor, hinderlijk als een vlieg.

Bij de tolweg meten ze met een draaibare stang bijna ongemerkt de hoogte van de camper. We vallen nog net onder de personenauto's en mogen voor 1,90 euro door. Met een glimlach en gezwaai. Echt waar!
Een stuk verder zijn we ineens 50 cm te hoog voor personenauto's....hmmmm.... niks van gemerkt, volgens ons is het nog steeds dezelfde auto.

De Nieuw-Zeelandse Claire, die gisteravond bij ons aan tafel moest aanschuiven voor uitleg over de monasteries, bleek niet mee te hebben mogen eten in het guesthouse waar wij op het parkeerterrein overnachtten. Reden: ze had haar kamer in het guesthouse geboekt via Booking.com en daar hadden bezoekers wel eens slechte recensies geschreven. Maar wij "die van P4N" waren oké. De moeder van de stevige eigenaar hield heeeel erg veel van de Mobil-homers. Die kregen daarom zelfs gratis verse broodjes van moeders mee. Gebracht door de zoon op zijn brommer. Wat een gekkigheid.

We hadden trouwens daarna nog een mooi gesprek met de Nieuw-Zeelandse, die op een soort spirtuele healingreis is langs oude plekken in Griekenland. Na afloop nodigt ze ons uit een dagje met haar in haar huurautootje op stap te gaan. Ze is het rechtsrijden ook wel even zat, geeft ze daarbij eerlijk toe. (Terwijl de meeste Grieken helemaal niet rechts rijden, maar gewoon in het midden met de middenstreep comfortabel precies tussen de voorbanden). Maar wij willen hier niet nog een nacht blijven. Vanmiddag zien we haar met twee handen breed naar ons zwaaiend langsrijden vanaf de bijrijdersstoel met een andere guesthouse-gast achter haar stuur. Dat heeft ze dan toch nog goed geregeld.

Geschreven door BartKhorsandoppad