Enkele jaren terug vroeg iemand ons, wat de laatste keer was dat we iets voor het eerst hadden gedaan. Het duurde even voor we het doorhadden. Maar vandaag kan ik zeggen: deze middag voor het eerst Portugal in gereden. Bart is er nooit eerder geweest. (Khorsand alleen in gevlogen, dus telt ook een beetje).

Het laatse stukje Spanje werd in de mist afgelegd, waardoor we een spectaculair uitzichtspunt maar voorbij reden. Mist is mist, meer zie je niet. De route ging langs de kust, waar eigenlijk steeds bebouwing stond, dorpen die aan elkaar waren gegroeid.

En ineens, plop, waren we in Portugal. De mist trok op, het zonnetje verscheen en de informatieborden werden onleesbaar. Obrigado!

Ofschoon we snelwegen en tolwegen zo veel mogelijk vermijden om meer mee te krijgen van het land, de landschappen en de dorpjes (lees: uit zunnigheid), keken we toch even hoe dat hier zat. Er zijn veel tolwegen, waarvan een deel zonder ouderwetse betaalpoortjes. Oeps. Op een onduidelijk deel van de tolwegen gaat alles digitaal, met een kastje of je moet je kenteken registreren en koppelen aan een credit card. Nou mooie boel, goed voorbereid hoor dat wij dat nu pas zien.

Een loket voor registratie is er wel, maar zijn beperkt in aantal. Gelukkig vinden we een website waar we een en ander voor elkaar goochelen. Nog een keer voor het laatst voor het eerst iets gedaan vandaag. Wat een avontuur!

Het eerste plaatsje waar we stoppen en rondlopen heet Vila Nova de Cerveira. Een charmant en vrolijk kustplaatsje opgeleukt met haakwerkjes in alle kleuren en vormen. Dreamcatchers versieren de straten maar ook levensgrote gehaakte kraampjes, figuren, boten en ambachten maar ook gehaakte beelden op ware grootte op hetzelfde plein als het origineel. En sterk uitvergrote gitaren en andere instrumenten. Het is duidelijk: haken is hier uitgegroeid tot volkskunst van het dorpje. Erg grappig.

Een half uurtje later rijden we langs een kerkje in Byzantijnse stijl die verdraaid veel op de Parijse Sacre Coeur lijkt. Ook gelegen bovenop een heuvel, in het plaatsje Viana de Costela.
Twintig minuten later houden we het voor gezien. We parkeren bij een strand waar wat andere campers staan en gaan op het strand op de zonsondergang zitten wachten. Kopje thee erbij.
Khorsand kondigt intussen aan dat zij Portugees gaat studeren. Ongeveer net zo bijtijds als ons akkefietje met de tolpas.

Morgen zullen we Porto dan toch wel halen. Nog ongeveer 40 km.
Zelfs een (geoefende) pelgrim, die ook hier lopen, moet dat kunnen redden in een dag

Geschreven door BartKhorsandoppad