Het treintje van Diakofto naar Kalavryta vertrekt rond het middaguur. De ochtend brengen we door aan een klein strandje voor de camper aan de Straat van Korinthe (met koude douches), 10 minuten lopen van het stationnetje.

Het station in dit kleine dorpje Diakofto is ondergronds gemaakt voor de doorgaande treinverbinding Patras-Athene. Het historische treintje wat eind 19e eeuw is aangelegd door de Italianen om erts te vervoeren uit de bergen naar de haven, heeft zijn oorspronkelijke opstapplaats bovengronds voor het oude stationsgebouwtje behouden en is een toeristische trekpleister. Het treintje op smalspoor heeft een 3e rail met tandrad om het omhoog te trekken in de bergen, een stijging van 750 m over 22 km.

Het tochtje door de Vouraikos-kloof met 14 tunnels en vele bruggen, soms over uitgehouwen treinbrede richels in een loodrechte bergwand, is zonder meer spectaculair, maar vanuit de trein zelf soms minder goed te zien of te fotograferen dan vanaf een afstand. Buiten het raam hangen is niet zonder risico, de rotswanden scheren soms zo maar op een handbreedte afstand voorbij.
Een wandeling hier (op de app Komoot) loopt trouwens over het spoor, vanwaar het uitzicht navenant is. Wel ff goed luisteren als wandelaar of onze trein er niet aan komt. We zien verschillende mensen gelukkig bijtijds in de berm springen als we voorbij rijden. (Hoe dat in de tunnels gaat, vertelt het verhaal niet).

In de trein ontmoeten we 2 echtparen die hier in de buurt een vakantiehuis hebben en vanmorgen vroeg al de heenreis met het treintje hebben gemaakt. Ze geven ons waardevolle reistips.
In de winter is het hier te koud en in de zomer te warm, dan verblijven ze in IJmuiden. Waar het met de Tata-Steelvervuiling heus wel mee valt, zegt de vitale oudste van het stel, lachend op zichzelf wijzend als het levende bewijs. Hij is 80+.

Wij hebben erop gelet dat we zowel heen als terug steeds links zitten (of steeds rechts kan ook), zodat je in elk geval 1 keer aan de goede kant uitzicht hebt op de kloof. Dat we beter twee raamplaatsen tegenover elkaar hadden kunnen reserveren dan naast elkaar, is een tip voor jullie en een aandachtspunt voor een volgende keer voor ons.
PS: Toen we ooit eens met de trein voor het spectaculaire uitzicht op zee in Vietnam noordwaarts wilden, hadden we onnadenkend onze stoelen links aan de landzijde gekozen. Alle Vietnamezen aan de rechterkant hielden hun gordijnen tegen de zon angstvallig gesloten, zodat wij noodgedwongen vanuit het toiletraampje wat fotootjes moesten schieten).

Het eindpunt, vanwaar wij ook weer terug gaan, is in het plaatsje Kalavryta, wat een gruwelijke recente geschiedenis kent. In december 1943 hebben de Duitsers er alle mannen vanaf 15 jaar doodgeschoten (we lezen over aantallen van 800, maar ook van 1450 mannen/jongens) als repressaille, waarna ze de vrouwen en kinderen in de school opsloten en die in brand staken. Bijna alle inwoners kwamen om. We bezoeken de gedenkplaats op de heuvel waar de mannen omgebracht werden. De klok van de kathedraal staat vanaf die dag stil op het moment dat deze massamoord plaatsvond: 2.34 uur.

Een beetje onwerkelijk pakken we daarna de draad in 2024 weer op. We lunchen Gyros met Mythos, Griekser kan het niet worden. Als Khorsand ineens verzucht dat ze gek wordt van de schreeuwende schoolkinderen, die hier duidelijk hoorbaar op het pleintje voor de kathedraal heen en weer rennen, weten we dat Khorsand nu echt met pensioen en ver van haar schooljuffen-bestaan weg is .

De praktijk blijkt dan toch weerbarstiger dan de theorie. De trein zelf is namelijk niet omgedraaid en dus rijden we niet vooraan maar helemaal achterin de trein met onze rug in rijrichting met uitzicht op dezelfde kant van de kloof terug als op de heenweg. Pech gehad....
De heenweg achteruit gespoeld.

Geschreven door BartKhorsandoppad