En dan ineens, toch heel plotseling, hebben we geen krant meer. Alleen de melding: geen abonnee op dit emailadres. Helemaal vergeten dat we ons digitale Parool-abonnement na 3 jaar enige maanden terug toch echt zelf hebben opgezegd. Enfin, dat valt wel weer te regelen zo'n nieuw of ander abonnement. Of stoppen we gewoon lekker met het volgen van de Nederlandse actualiteit? Best een aantrekkelijk idee trouwens, en ook al maanden geen TV meer. De heer W? Nooit van gehoord.

En dan ineens, toch heel plotseling, hebben we ook geen horgordijn meer. Bart is met zijn onvoorzichtige bips bovenop het zelf gemaakte vliegengordijn gaan zitten, waardoor die met rail en al op zijn schoot belandt. De muggen juichen in koor maar komen toch bedrogen uit, want we hebben de standaard schuifhor nog achter de hand (en achter de wand). Wel weer een klusje om ons railtje netjes terug te plaatsen. Zo is er altijd wat te doen.

De dag begint bewolkt, maar dat betekent niets in vergelijking tot jullie herfst. De tuinmannen snoeien in het dal de bomen, de kettingzagen zwoegen door de ochtendstilte. We rijden vandaag naar het Praia da Ingrina om te wandelen naar een alternatief strandje Praia do Barranco. Volgens onze vrijbuitersburen moet dat de moeite waard zijn.

De wandeling is middelzwaar, niet te ver, prachtig opnieuw en heerlijk om te doen. Op het parkeerterreintje van Praia do Barranco, wat via een afgebrokkelde klinkerweg wel, maar ook wat lastig te bereiken is, bivakkeren een 20-tal echt oude aftandse campertjes, met heel jonge hippie-jongeren. De oudste vermoedelijk onder de 25. Maar wel in vol ornaat met kralen, slingerrokken, blote voeten, rasta-haar met kraaltjes en omgeven door een enorme wiet-geur en bijpassende starende oogjes. De enige millennial-toevoegingen zijn de overdadige piercings en tattoo's. Maar wat een zooitje maken ze ervan. Sommigen staan hier al een maand en dat is ook te zien.
Daar waar bermtoerisme in de jaren 60 nog echt een "burgerlijk" fenomeen was, hebben ze het hier verheven tot bermtoerisme 2.0 met een air of ze iets unieks net zelf hebben uitgevonden. Maar onder al dat anarchistische haar en uitstraling zien we ook heel lieve snoetjes van meisjes en jongens die de vleugels uitslaan en het ouderlijk nest triomfantelijk verlaten. En dat is dan wel weer herkenbaar en vertederend. En daarmee verlaten wij deze enclave, waar ze ons liever zien vertrekken als blijven. Maar niet nadat we een naturistisch duikje hebben gemaakt nadat het zonnetje weer doorbrak. Op 28 november.

Onderweg, zowel heen als terug, wordt ons de weg gewezen door steenmannetjes die soms behoorlijk vernuftig in elkaar zijn gezet. We voegen er ééntje aan toe. Een steenvrouwtje.

Geschreven door BartKhorsandoppad