Het is grappig om te zien hoe snel gewoontes zich ontwikkelen. Als je op zo'n nieuwe camping komt en daar even verblijft, merk je dat je steeds dezelfde toilet kiest, de zelfde douche gebruikt etc. En in het dorpje dezelfde supermarkt kiest of hetzelfde terrasje. Zo zetten wij onze fietsen aan het strand steeds aan dezelfde paal vast en gaan we steeds ongeveer op hetzelfde stuk strand zitten. Waarbij we soms later, bijvoorbeeld gedwongen door een veranderde wind richting, een ander stuk strand eigenlijk nog fijner of mooier vinden. We zijn kennelijk toch minder avontuurlijk dan we soms menen. Of is het gewoon gemakzucht? Het is interessant hoe dat gaat tijdens zo'n reis, waar de vaste patronen van thuis op zich wel doorbroken worden.
We hebben wel eens gelezen, dat mensen over het algemeen steeds weer dezelfde stoel uitkiezen als ze bij iemand op bezoek gaan, als de stoel waar ze bij het eerste bezoek op zijn gaan zitten. Bijzonder.

Gisteravond bij thuiskomst had een nieuwkomer op ons hooggelegen campingveldje brutaalweg een mooi kampvuur aangelegd. Dat scheen te mogen (ondanks de bosbrandtrauma's hier in Portugal). Het was ook veilig genoeg, ver van bomen (en van de receptie) en op zanderige ondergrond. En zo zaten wij al rap rond het vuur met 8 Duiters en 1 Engelse dame, met onze pizza's in stukken verdeeld voor iedereen (maar wel ieder met zijn eigen drankjes, zo alles delen was het nou ook weer niet). Het was erg gezellig en full moon, het hele veld was er, de verhalen over de omgeving nodigden uit toch nog niet verder te trekken. Oeps.

De initiatiefnemer woont al 5 jaar in zijn geel/witte oldtimer-camper en verdient zijn jaarsalaris in 3 maanden als loodgieter in Zwitersland bij elkaar. Het enige wat nog in Duitsland ligt is een kratje persoonlijke herinneringen, zoals zijn zwemdiploma. Zijn Duitse vriendin heeft een camping in Bazel die alleen in de zomer open is, zodat ze de winter samen reizen. Zij heeft er een huurautootje bij voor 4 euro per dag, in Faro gehuurd. Goed geregeld dus. Wij zijn de enige 60+ers met pensioen. De avond eindigt met.... zachte gitaarmuziek. Live...

De gezinnen met kleine kinderen zitten hier op de camping allemaal bij elkaar beneden op de beschaduwde plekken, dichtbij het sanitair, de speelplek en het restaurant. De vrijbuiters (waar wij ons voor het gemak goedmoedig ook maar even toe rekenen), zitten allemaal hogerop, meer in de natuur, in het zonnetje en ook, net als de gezinnen beneden, netjes bij elkaar. Met enige regelmaat horen we huilende baby- en jengelende peutergeluiden doorsijpelen vanuit het dal, op een aangename en weldadige afstand. Het accentueert eigenlijk onze luxueuze rust......

Na de lunch fietsen we met volle batterijen op ons gemakje naar het strand van Salema dat er stil en zonnig bij ligt. We zwemmen samen een rondje. En lezen ongelovig over de sneeuw tijdens de ochtendfiles 2500 km noordelijker. En hebben met jullie te doen 💋.

Geschreven door BartKhorsandoppad