We zijn nu al een poosje in Portugal en het moet gezegd, deze mensen zijn heel vriendelijk en ook heel geduldig. Als je bij een receptie, restaurant, bar of winkel iets vraagt, nemen ze alle tijd voor je, ook al is de taal soms een dingetje. Zelfs op straat, als je de weg vraagt (iets wat vrouwen nog wel en mannen niet schijnen te doen), nemen ze alle tijd en gebruiken eventueel Google translate om te helpen.
Als een ober in een toeristenarea dat een keer niet is, valt dat echt op (zoals gistermiddag aan het strand, en die was nog niet eens echt onvriendelijk, maar hooguit een beetje uit de hoogte).

Laatst nam een man bij de Tourist-information zo ruim de tijd voor ons (door vragen uitgebreid te beantwoorden die we helemaal niet gesteld hadden, maar dat terzijde) dat wij ons ongeduld bijna niet wisten te verbergen. Maar ja, toen waren we beslist ook nog niet zo goed in onthaasten.

En dat onthaasten gaat ons steeds beter af. We blijven al langer ergens staan, praten iets langzamer, doen in slow motion huishoudelijke klusjes, stellen nare klusjes uit en rijden niet harder dan 80 km per uur waar 90 mag 🤭. En als we nog langszamer gaan fietsen, vallen we om. Alleen geld uitgeven, dat kunnen we steeds sneller. Hebben we ook meer tijd voor.

Nou ja, so what.
We denken nog wel twee of drie weken nodig te hebben voor de Algarve, en dan eindigt onze blog van Portugal....alhoewel, als we zo terug lezen gaat het nauwelijks over onze reis, maar meer over ons alledaagse leven en is het meer een autobiografie in de tegenwoordige tijd.

Het schrijven is leuk om te doen. We proberen te schrijven in de tegenwoordige tijd en dat valt nog niet mee. Voordat je het weet, schrijf je alweer, dat je iets deed, in de verleden tijd dus. Het leukste is dat je meer bewust bent van wat een dag je gebracht heeft of simpeler: wat je beleefd hebt. Dus toch eigenlijk: "Lief dagboek", alleen dan met een publiek. En dat allemaal met 1 vinger op een mobiel! (Met 2 duimen lukt ons nog steeds niet, tenminste niet in leesbaar Nederlands).

Onze buren op deze camping zijn een interessant stel. In een zelfgebouwde buscamper leven ze met 2 kids in leeftijd van 5 en 8 het grootste deel van het jaar. Hij doet iets bij de Zwitserse televisie rond evenementen als Formule 1 en de Tour de France, zij heeft haar onderwijsjob opgegeven toen haar oudste kind niet mee kon in het reguliere onderwijs. Sindsdien geeft zij haar kids thuis-onderwijs en leven ze on-the-road. Hun huis in Amersfoort zien ze weinig, als een tv-klus zich aandient, vliegt hij alleen of soms met gezin daarheen en stalt zijn camper ergens. Hun voorkeur en ook die van hun kids gaat uit naar legere landen als Scandinavië of IJsland. Zij komen heel sociaal over, maar hun kids leven natuurlijk toch wel erg afgezonderd. Ze zijn erg aardig en kletsen ons gezellig de oren van het hoofd. Hun camper is indrukwekkend, autarkisch (zelfvoorzienend) en stoer. Zware profielbanden, 4 wheel drive, een slaaptent voor de oudste op het dak met een luik binnendoor en klimnoppen in plaats van een ladder. Reserveblik met diesel achterop. We komen er niet goed uit of wij dit in die fase van het leven zelf hadden gewild. Maar dat hoeven wij ons ook niet meer af te vragen uiteindelijk. Het is interessant hun verhaal en dromen te horen.
Na twee nachten op deze Eco-camping hadden ze het wel gezien gisteren, ze gingen door naar een plekje dieper het binnenland in en als afscheid tracteerden zij op mini-magnums voor ons allemaal (voor ons het ontbijt, nog weer eens iets voor het eerst gedaan, ijsje als ontbijt). Maar toen we 's middags terug kwamen van de beach, stonden ze er gewoon nog. Net zo impulsief als wij vaak, dus zo veel verschillen we nou ook weer niet. We moesten er wel een beetje om lachen en zijn het helemaal met hen eens.

Vanmorgen vol goede moed en frisse zin, dit keer met de broodjes, lopen we gesmeerd langs de weg de 1,5 km naar het strand. Daar aangekomen tegen 12 uur hebben we het al zo warm, dat we eerst maar even gaan afkoelen in zee (13 nov, ja iemand moet het doen) en die wandelschoenen gaan pas weer aan tegen vijven om terug naar de camping te gaan. Morgen een nieuwe poging de visserspaden westwaarts te lopen. We gaan voorlopig nog niet naar huis.



* Note:
Us and them
Pink Floyd - Dark side of the moon
"And after all we're only ordinary men"

Geschreven door BartKhorsandoppad