Mijn schoonzusje heeft vandaag dezelfde ervaring als ik gisteren: ze is zomaar ineens 66/10 jaar geworden. Welcome to the club.

Een Brazilaanse/Portugese gelegenheidsband trad gisteravond op op het podiumpje op onze camping. Het podium is overdekt met een vlechtwerk van levende bamboe, ongeveer in de vorm van een ouderwetse mattenklopper. En verlicht met meerkleurig ledlicht geeft dat een prachtig effect (mooi alternatief voor al die Gamma-pergola's bij ons).

De sfeer is heel leuk met veel Portugezen uit de omgeving, die daar met hun kids voor een avondje langskomen, gemengd met dito Duitsers en wat Hollanders van de camping. We vragen ons verbaasd af hoe deze hippie-community nu toch weer op ons pad is gekomen (toch dat Eco-labeltje?), we vallen inderdaad niet echt uit de toon.

Het is een jam-band, dat wil zeggen, iedereen kan aanschuiven en meespelen. Ook het publiek. Zo blijkt de zangeres, die we boven al hoorden en ons als een Sirene naar beneden lokte, met een stem en performance als Amy Winehouse, een verlegen meisje uit het publiek te zijn. Helaas stapt zij één nummer na onze aankomst al van het podium af nadat ze zingt dat ze geen tekst meer weet te verzinnen; het hele optreden was één grote improvisatie. Zo knap en zo goed.

Als de band moet stoppen en er al verscheidene muzikanten richting bar lopen, starten anderen weer van voren af aan met een toegift van zeker zes/zeven nummers inclusief een spontaan soort kringdans van het publiek. De kleinste kids zijn dan allang naar bed, het zijn alleen nog jongere ouderen. Ze hebben een mooi feestje voor Bart's AOW-dag gegeven.

Vandaag, zondag, wandelen we lekker naar het strand iets verderop, in dit plaatsje Salema. De kust is hier aan de zuidkant van de Algarve toch weer anders dan aan de westkast. Nog steeds kliffen maar iets lieflijker, zachter lijkt wel, nog iets kleurrijker. De zee is ook aanmerkelijk rustiger en kleurt blauwer en helderder. Meer als de Middellandse Zee ofschoon we nog een flink stuk voor de Straat van Gibraltar zitten. Het kan ook het weer zijn, want het is rustig en licht bewolkt hier. We wandelen naar een fort, bergje op bergje af, langs de kust met mooie vergezichten. We drinken thee uit de thermoskan, ontdekken dat de klaargemaakte broodjes nog in de camper zijn blijven liggen en maken op de wandeltocht terug halverwege een strandstop, iedereen die het thuis zou kunnen zien jaloers makend.
Nadat we niet gezwommen hebben, missen we wel net de campingbus, wat een goede reden is om aan de beach te blijven. Onthaasten...... het gaat ons steeds vlotter af.

Geschreven door BartKhorsandoppad