In het dorpje Vila Nova de Milfontes zagen we nog meer creativiteit in de ontwerpen van de schoorstenen. Foto-thema vandaag dus: een collage van schoorstenen.

Gisteravond toen we de camper instapten zat er een hele bos takjes onder Bart zijn schoen. Ja hoor: hondenpoep. Getver, oké klein leed, maar toch! Je zou die hondenbaasjes toch het liefst een schop onder de kont geven! Met die vieze schoen! Zodat daar gelijk het ergste vuil van af is 🤭.

We rijden verder naar het zuiden, vandaag de Algarve maar eens zien te bereiken. We stoppen in Odeceixe om een stuk van de visserspaden-route te wandelen, de Thrilo dos Pescadores (waarvan de lengte 230 km is en niet zoals eerder gemeld 400 km).
We parkeren op het enige parkeerterrein waar campers mogen dagparkeren, de rest is allemaal verboden gebied voor campers hier. Met dank aan de app Park4Night vinden we deze mogelijkheid. Aan te raden dus die app.

Als je niet van ruige kusten met scherpe kliffen, diepe inhammen en hoog gelegen wandelpaden met kleurrijke, gevarieerde duinachtige begroeiiing houdt, dan kan je dit gebied gerust overslaan.
Mocht je van polsdikke groene Portugese slangen houden, die je pas op het wandelpad ziet liggen als ie onder je voet wegschiet, dan is een tussenstop hier weer wel een aanrader.

We lopen slechts delen van deze vissersroute en dan heen en terug, omdat het lastig is OV te vinden om bij de camper terug te komen. Bovendien merken we elke keer dat de "terugtocht" heel andere uitzichten oplevert en niet verveelt.

Op de rotsen ontwaren we ooievaars op nesten, niet beschut maar vol op de wind op de punt van kliffen. In elk geval room-with-a-view. Schitterend.

Als we weer bij de camper zijn wordt het weer wel flink natter. Ons bezoek aan het dorpje zelf eindigt abrupt met een sprintje terug naar de camper. Dan is het wel comfortabel dat de droge kleren altijd voor je klaar liggen.

In Aljezur schuilen we even, maar campers zijn hier niet welkom. Of hier die Portugese blauwe tegels vandaan komen, daar vinden we geen info over.

Om half vijf rijden we langs het mooie gehuchtje Bordeira, midden in het nationale park. Met tussen het bord "bebouwde kom" en het bord "verboden in te rijden voor caravans/campers" een strookje waar hooguit 10 auto's kunnen staan en waar P4N vijf camperplekken signaleert. En laat er nu net 1 plekje over zijn. Fijn, want de route door het park is mooi, maar het is zo grauw en nat, dat we dat liever morgen rijden. En ook het lusje onderweg langs een paar uitzichtspunten langs de kliffenkust.

Na aankomst gaan we even voor het donker worden het gehuchtje in (46 huizen) en ontdekken opnieuw prachtige en schattige schoorsteentjes. Onontdekte folklore hier? We doen er nog een paar fotootjes bij.

We lopen ook even het plaatselijke cafeetje in om onze goede (economische) wil te laten zien aan de lokake bevolking. Dan blijkt het café in deze negorij voor het merendeel gevuld te zijn met Nederlanders. Die hier wonen. De hele driehoek Aljezur waar we net doorgereden zijn, Sagres in het uiterste puntje waar naar we op weg zijn en Lagos, blijkt favoriet onder al dan niet alternatieve, spiritueel geöriënteerde (lees hippies) Nederlanders, Duitsers en Engelsen. We raken uitgebreid in gesprek met een Nederlands stel van misschien eind 30, begin 40 die hier met hun 2 puberkids tijdens de pandemie naar toe zijn verhuisd. Hun verhaal past naadloos in een aflevering van "Ik vertrek". Ze hebben een bouwval in dit dorpje gekocht zonder zelfs maar een dak er op en willen daar een 9 kamer tellende B&B in maken plus een bike-adventure bedrijfje voor hem (om avontuurlijke fiets-safaries in de ruige ongerepte natuur hier te maken) en een yoga-studio voor haar. Inclusief de verhalen dat in afwachting van alle vergunningen er nog geen spijker in de muur is geslagen, maar dat ze waarschijnlijk toch best wel over 10 maanden "open" zijn (huis en haard in Nederland verkocht). Intussen beunt zij bij met massage geven en hij met mooie praatjes. Maar we hebben een leuke avond met hen.

Grappig is dat zij, als we het over de hippies (en sannyasins) met hun kids van vroeger hebben, de op zich begrijpelijke uitspraak doet dat die hippie-ouders soms best egoïstische keuzes maakten ten koste van het belang van hun opgroeiende kids. Komt toch even langs dat hun kids vanuit Nederland meeverhuisd zijn naar deze mooie (maar voor kinderen niet persé uitdagende) uithoek van Europa.

Naast off-the-road-fietsen, is hij snowboardleraar, wind- en golfsurfer. Hij vertelt dat de opspattende golven voor de kliffenkust hier vlakbij morgenochtend zeker 15 meter boven de 20 meter hoge kliffen opspatten. Om 7 uur in de ochtend, dat wel. Wij besluiten dat tien meter erboven om 11 uur voor ons spectaculair genoeg is.

Er schuift ook nog een dame aan die 35 jaar geleden 15 hectare wildernis heeft gekocht en begonnen vanuit een oud camperbusje daar haar bestaan heeft opgebouwd. Ze reisde als een clini-clown de hele wereld over maar is nu met pensioen. Haar landgoed moet vol kurkeiken, eucalyptus en speciale 150 jaar oude naaldbomen staan, waarvan de laatste de brand van afgelopen zomer niet hebben overleefd. Na een paar biertjes klaart haar humeur weer helemaal op en nodigt ze ons hartelijk uit om morgen langs te komen alvorens in haar busje te stappen om over de bosweg naar huis te glibberen.

Geschreven door BartKhorsandoppad