Aan het einde van dit fietsverhaal hoort naar mijn gevoel ook een korte nabeschouwing.
Na onze fietstocht naar Compostela was het voor mij duidelijk. Rome was in mijn vizier gekomen en geen mens kon mij op andere gedachten brengen. Mijn vrouw zag een herhaling van het Compostelaverhaal niet echt meer zitten en ik kon haar niet dadelijk van gedachten doen veranderen.
Maar een fietstocht op je eentje naar Rome, dat doe je niet zomaar. Niet zonder enige voorbereiding en al zeker niet zonder de juiste ondersteuning.
Uren lectuur zijn vooraf gegaan. Hoe hebben anderen, die de tocht ook gedaan hebben, dit ervaren?
Welke pelgrimspad kies ik en wat zijn daarvan de voor- en de nadelen?
Wordt het de Via Francigena, Emo's reis, de Benjaminse of de Reitsmaroute?
Mijn uiteindelijke keuze viel op deze laatste. Daar voelde ik mij het best bij.
Een uitspraak van Cicero, een Romeins filosoof, uit zijn boek ' de finibus bonorum et malorum ' die onvoorwaardelijk bij me past:
"Animus hominis semper appetit agere aliquid"
"de geest van een mens verlangt er altijd naar iets te bereiken"
Mijn plan kreeg meer en meer vorm, ook vanwege het feit dat ik gestart was met de lessen Italiaans. Mijn lesgever Eddy injecteerde als het ware zijn passie voor Italië in mij. Ik houd er bovendien van om mensen in hun taal aan te spreken. Maar een vreemde taal aanleren op mijn leeftijd is niet zo evident, laat staan een conversatie voeren.
Een groot praktisch probleem waar ik tijdens de Compostela camino opstuitte was het ontbreken van enige GPS- apparatuur.
Al bij al had ik ooit één gekocht, maar die lag al 4 jaar ongebruikt in de kast. Klantonvriendelijk gebruik vond ik.
Een sympathieke dorpsgenoot zette me op de goede weg om de verschillende etappes te downloaden op een app op mijn GSM en hieruit volgde het nagenoeg perfecte gebruik van mijn oude Garmin-GPS. Bedankt Jan D. dat je daarvoor de tijd genomen hebt. Dit was een opsteker van formaat.
Wat de fysieke voorbereiding betrof had ik de pech dat we een rotslecht najaar 2023 en lente 2024 hadden. Het regende bijna wel alle dagen. Desondanks fietste ik toch in voorbereiding een kleine 1000 km.
Wat de tocht zelf betrof:
Thuis vertrokken over Nederland, Duitsland, Oostenrijk, klein stukje Zwitserland, Italië, klein stukje San Marino, Italië en uiteindelijk Vaticaanstad.
Ik had een daggemiddelde van rond de 100 Km. ( 42,5 - 137). Ik fietste grotendeels met de kleinste elektrische ondersteuning, in de kleinste versnelling als het moest. Ik fietste altijd op mijn eentje, behalve de laatste rit van de Camping in een voorstad van Rome naar Vaticaanstad. Dat deed ik samen met Ingrid én met mijn hond Tess.
Het alleen fietsen heeft uiteraard zijn voordelen, maar ook zijn nadelen. Eenzaamheid bijvoorbeeld speelt je parten, en het gebrek aan een gesprek in je eigen taal. Op de duur begin je tegen jezelf te praten en tegen je fiets.
Na de eerste week en ruim 700 km verder vervoegde Ingrid mij met de camper, waardoor ik een enorme logistieke ondersteuning kreeg. Het was voor haar geen evidentie om op plaatsen waar ik was te komen met zo'n gevaarte. Ik weet niet zeker maar zij is minstens zo hard uit haar comfortzone moeten komen als ik.
Zij was er waar het nodig was, om een deel van mijn bagage mee te pakken, om mij te bevoorraden, om op een leuke plek samen te lunchen, om op een mooie plaats te overnachten en dit op de route of toch in de mate van het mogelijke. We hadden contact met elkaar via whatsapp waarbij we elkaars lokatie konden delen. Zo vonden we elkaar ' s middags en 's avonds. Wat de techniek toch allemaal kan.
Bedankt vrouw dat je dit, ondanks je schrik voor het rijden met de camper, voor mij hebt willen doen.
De rit over de Reschenpas was zwaar, maar niet onoverkomelijk , de Apennijnen waren naar mijn gevoel zwaarder. Het was vaak puffen. De ene dag in de regen, de andere dag in volle zon, koud 's morgens en te warm 's middags. De natuurelementen hebben mij echt op de proef weten te stellen.
Tot slot kan ik zeggen dat ik de tocht langsheen, doorheen de bomen heb kunnen maken. Reitsma weet zijn weg te vinden, langs rustige paden, langsheen grote rivieren, langsheen treinsporen al of niet nog in gebruik, evengoed langs drukke en gevaarlijke, hoofdzakelijk Italiaanse wegen. Maar steeds waren de bomen en vaak ongerepte natuur aanwezig. Ik ben blij dat ik dit heb mogen ervaren.
Wat het mystieke aspect van deze tocht betreft, de stilte overmant je tijdens het rijden. Je wordt je eigen filosoof, zeker als je een baard van 3 weken hebt, en ondanks het Latijnse spreekwoord:" barba non facit philosophum," een baard maakt nog geen filosoof,
Kerken, als cultuurhistorisch en bouwkundig erfgoed interesseren mij enorm. Het treft mij dat men honderden jaren geleden in staat was om zulke grootse dingen te creëren, waar men de dag van vandaag nog bij stil kan blijven staan. Vol ontroering om er naar te kijken, vol bewondering omwille van het hoog gehalte aan creativiteit. Wel heb ik mij vaak de vraag gesteld of die ontzettende rijkdom niet beter besteed had kunnen worden.
Ach het zij zo.
Vaticaanstad was een betekenisvol moment, Niet in het minst omdat dit het doel was van mijn fietstocht.
Uiteindelijk beste lezer richt ik mij tot u: het was mij onmogelijk om op jullie berichten individueel een antwoord te geven. Maar weet dat hoe klein het bericht ook moge geweest zijn, het was voor mij een geweldige aanmoediging.
Daarom een dikke merci voor jullie tips en trics, voor jullie bemoedigende woorden, voor jullie aandacht!

"Non sono gli anni della tua vita che contano, ma la vita nei tuoi anni
het zijn niet de jaren van je leven die er toe doen, maar het leven in je jaren"

Groet,
CIAO A TUTTI

sus, Ingrid en Tess

Geschreven door Pelgrimsbelevenissen.sus.en.ingrid