Vandaag is het zondag 2 juni én Festa Della Repubblica, nationale feestdag en dag van de republiek. Ik weet niet goed wat dat wil zeggen, gaat dat extra drukte geven op de baan, gaat dat drukker zijn in de steden, gaan de winkels open zijn,...?
Omstreeks half 9 vertrekken we richting Amélia, 25 km verderop, waar ik met Ingrid een stadsbezoek gepland heb. Het is koud en het neigt tot regenen. Ik heb me toch wat warmer gekleed, een lange broek aangeschoten, een extra bovenlaag enz...
Ik ben nog maar amper vertrokken en de eerste druppels vallen al, maar voorlopig kan het regenpak nog in de tas blijven zitten. De warmte van de vorige dagen zat nog in mijn hoofd toen ik me vanmorgen aankleedde. De laatste dagen heb ik blootsvoets in sandalen op mijn fiets doorgebracht, Franciscus stijl. Gemakkelijk als het regent, het loopt er dadelijk uit. Echter als het koud is, denk je aan dat paar sokken dat je beter had aangetrokken.
In Amélia geraak ik ongewild in een wielerwedstrijd betrokken. Niemand die me aanmaande om te stoppen en als 2de over de meet gegaan, gevolgd door een hels peloton. Het moet wel een raar beeld geweest zijn. Ik zag allemaal juichende mensen die toch ook wel raar opkeken. Enfin, prijzen werden er niet aan me uitgereikt.
De fiets laat ik buiten de stadspoorten staan en samen met Ingrid doen we een mooie wandeling doorheen en rond de ommuurde stad.
Het is feest vandaag, een bijkomend religieus feest, het Corpus Domini. Na de hoogmis gaat de processie uit, de straatstenen zijn versierd met bloemen, en figuren met gekleurd zagemeel en gekleurd zand, bloem en zout bedekken de weg. Hier is hard aan gewerkt. Mooi om te zien. Het is 12 uur eer we de stad verlaten. Ingrid rijdt op weg naar haar volgende stopplaats en ik vervolg mijn route ook.
De wegen zijn voor een fietser schrijnend slecht. Soms dacht ik echt op de breuklijn te rijden in dit aardbevingsgebied. Scheuren en spleten in de weg, hier kom je ogen te kort.
Verder fiets ik over een zeer heuvelig parcours met flinke hellingen, bergop en bergaf, steeds flirtend tussen de 100-450 meter hoogtegrens. Ach, de hellingen zijn echte kuitenbijters, maar het plezier om bergaf te rijden is navenant. De Apennijnen zijn potverdorie niet te onderschatten. Alleen is het flink uitkijken.
Van Jan D. heb ik geleerd dat traag naar beneden rijden ook aangenaam kan zijn. Hier moet ik zijn theorie weeral in de praktijk brengen, vanwege een te slechte weg.
Sint Hubertus is me vandaag ook goed gezind. Ik wordt getrakteerd op een flinke portie wild. Een uit de kluiten gewassen vos die me voor de wielen schiet, 2 verongelukte steenmarters die naast de weg liggen, onzichtbaar roepende fazantenhanen, een grote eekhoorn, slangen én schuwe hagedissen die het fietspad willen oversteken, maar bovenal 2 groepjes wilde zwijnen met hun kleine frislingen. Daar heb ik van genoten deze te kunnen aanschouwen.
Omstreeks 17 uur arriveert Ingrid in het plaatsje Calcata Vecchia, een kunstenaarsdorp waar haar hoop op gevestigd was om te kunnen overnachten. Aangezien er geen voorzieningen aanwezig waren op die parkeerplaats en ook omdat het dorpje haar niet echt beviel besluit ze mij te bellen met de vraag of ik het zie zitten om door te rijden naar Rome, nog 50 Km verder.
De rijstijl van Italianen in het algemeen doet je wel uit je comfortzone halen, zeker als je alleen met zo'n gevaarte van een camper op de baan bent. De extra rust op de baan is van die aard om dat soort overweging dan te maken.
Ach 50 km meer in deze streek, we hebben ooit al voor hetere vuren gestaan.
Wat een geluk dat ik een extra batterij in mijn tas heb zitten.
Toch moet ik ook dubbel en dik uit mijn comfortzone komen.
Moe en afgepeigerd kom ik omstreeks 20 u aan in een voorstad van Rome.
De camping waar we reeds gereserveerd hadden, weliswaar een dag vroeger aangekomen, ligt op een 10-tal kilometer van Vaticaanstad.
Het zal morgen een kort ritje worden.
Vaticaanstad ligt binnen handbereik.

Geschreven door Pelgrimsbelevenissen.sus.en.ingrid