Een rustig plekje waar we geslapen hebben, in de stilte aan de rand van het mooie Bayerische dorp.
Vanochtend toch maar een zalfje gesmeerd op mijn knieën, die tijdens de nacht warm aanvoelden en lichtjes zeurden.
Misschien moeten we het vandaag wat rustiger aandoen? De weersvooruitzichten zijn ook niet van dien aard om grote afstanden af te leggen. Ik plan tijdens de voormiddag een eerste korte etappe van ongeveer 25 km, in de namiddag afhankelijk van het weer probeer ik Mittenwald te bereiken, 50 km verder.
Ingrid wil heel graag het Schlossmuseum in Marnau bezoeken waar een vaste tentoonstelling is van werken van Gabriele Münter en Wassily Kadinsky, gekende expressionistische schilders van der Blaue Reiter groepering.
Ik vertrek met de fiets naar Marnau, 25 Km verder waar we elkaar rond half tien zullen treffen. Op het ogenblik dat Ingrid het museum zal bezoeken ga ik onze hond Tess opvangen om nadien verder te fietsen. Het is een eenzame tocht, onderweg kom ik geen levende ziel tegen. Het zijn rustige boerendorpjes met sierlijke kerkjes die ik tegenkom. Het hooggebergte van de Alpen komt imposanter in beeld. Ga ik hier wel over geraken?
De moed zinkt mij in de schoenen als ik weer eens een stijle helling met moeite op geraak. Het zijn hier en daar wel pittige heuveltjes die ik moet overmeesteren. Maar wat gaat dat in de Alpen geven, wanneer de ECHTE bergen zich aandienen?
Omstreeks 12 u, na onze lunch, vertrek ik voor de namiddagetappe. Tot nu toe is het relatief droog gebleven. Ik ben nog maar 5 minuutjes vertrokken en het begint te regenen. niet zo maar een plensbui, maar eentje met blaasjes. In tegenstelling tot gisteren is het ongelooflijk rustig, er is gewoon geen kat op de baan. De enige levende ziel die ik tegenkom zijn koeien met bellen aan. Ik ben er bij gestopt en er een babbel mee gedaan... in de pletsende regen. We begrepen elkaar...
In de dorpjes ruik je het verbrande hout van de stoof, iets wat je in dit seizoen niet zo snel verwacht. Het roept bij me leuke herinneringen op van een familieweekje in onze eigenste Ardennen. In een huisje van Jan en Anit, in Porcheresse.
Ook de geur van de mesthoop en van koeien die op stal staan, zelfs in het midden van het dorp vlakbij de kerk, roept herinneringen op van mijn reeds lang vervlogen jeugdjaren.
Het is moeilijk om mij te fixeren op de fietsgps, vanwege de regen. Het is sowieso al niet zo goed zichtbaar, maar nu met de regen zie ik niks meer en dat heeft gevolgen. Geregeld word ik teruggefloten door mijn ondertussen goede vriend en metgezel Hans, die de weg uit zijn hoofd kent. Hans blijft de rust zelve, terwijl ik mijn zenuwen amper de baas kan. Ik beslis om Hans het zwijgen op te leggen en zet mijn GPS af . Vanaf nu probeer ik mij te focussen op de aangeduide regionale fietsroute naar Garmisch-Partenkirchen, waar Ingrid ook zal zijn om de schans te gaan bekijken, alsook de Partnachklamm.
Van sightseeing komt er ondertussen niks meer van. Het blijft pijpenstelen regenen en voel mij doorweekt en onderkoeld. Ik zet de blik op Garmisch en het verstand op nul.
Zelfs het bezoek aan de mooie kloof, de Partnachklamm kan me niet bekoren en ik rijd het uitzonderlijk mooie stadje gewoon voorbij, zonder schroom en met het hoofd naar beneden gericht. Ingrid bezoekt ondertussen de schans, alom bekend in wintersportkringen en de kloof. Ook zij wordt duchtig beregend.
Meteen buiten Garmich begint een eerste klim van 3 Km, 5% maar daarna blijft het tot Mittenwald plat. Onderweg heb ik het uitzicht op de ruige bergen. Af en toe moet ik de hoofdweg kruisen via een tunneltje, waar ik van de gelegenheid graag gebruik maak om mij het water af te schudden. Wat zal ik blij zijn seffens een warme douche te kunnen nemen.
Met dit weer mag het geen probleem zijn een plaats te bemachtigen op de nabijgelegen camping, Isarhorn Am Horn, mooi gelegen in een lus van de rivier.
Wat smaakte de lekkere tas koffie in dat cafeetje...

Geschreven door Pelgrimsbelevenissen.sus.en.ingrid