Na het zeer degelijke ontbijt in Hotel Regent, om 6.30u geserveerd kan ik in alle rust vertrekken. Rust is relatief natuurlijk, omwille van het gedoe met de 6 fietstassen. Orde is het sleutelwoord en dat zal tot nader order zo blijven. Alles heeft zijn plaats, ook op de fiets. Als je onverwachts iets nodig hebt, moet je dat bijna geblinddoekt kunnen nemen.
Met een strakke oost,- zuidoosten wind op kop en een wolkenloze, staalblauwe hemel laat ik Euskirchen achter mij liggen. Weerom dank zij mijn Garminneke verlaat ik de stad zonder problemen en kan ik snel aansluiten op de route, richting Remagen aan de Rijn.
Van hieruit start etappe 6 richting St Goar.
We rijden opnieuw door uitgestrekte landbouwgebieden met grote akkers aardappelen, erwten, koolzaad en graansoorten.
De heilige Hubertus is me gunstig gezind en laat me in grote getale kleinwild zien. Schuchtere patrijzen, ontelbare ganzen en eenden, een verdwaald veldreetje en rammelende hazen. Een lust om te zien. Ook de jachtkansels doen mijn fantasie op hol slaan.
Mijn metgezel Reitsma, meneer Reitsma schuwt de rustige landbouwpaadjes niet. Vreemd, hoewel ik al enige dagen met hem optrek ken ik zelfs zijn voornaam niet. Ik volg hem gedwee, soms neem ik een ander pad, maar hij roept me steevast terug. Een goeie vriend, die men in tijden van nood het beste leert kennen. Ik beloof je dat ik tegen het einde van de dag zijn voornaam weet te zeggen.
Een hemelsbreed contrast met dit grootschalig landbouwlandschap vormt het "Kottenforst", een heuvelrug met mooie bossen waar we op asfaltpaden eindeloos doorheen rijden, overgeleverd aan de eigen gedachten. Juist voor ik de Rijn bereik, voor Remagen wacht me nog een stevige klim, niet zomaar een heuveltje. Het is puffen in deze warme zon op het middaguur en mijn huid voelt, ondanks de factor 50, verbrand aan.
In een rotvaart scheuren we naar beneden, een ultieme test voor de remblokjes, waar we in Remagen stad toekomen, aan de boorden van de Rijn. Hier is het tijd voor een eerste koffiepauze, waar ik op een terrasje aanschuif bij een bejaard Duits echtpaar uit Bonn.
De Apollinariskirche, geen verwijzing naar de gelijknamige drank, trekt mij aan. Het is de eerste kerk in Duitsland waarvan de deuren geopend zijn. Het is een zeer sober ingerichte kerk, waar de rust vanuit straalt. Wat een contrast met de rijkelijke ornamenten in de kerken op de Compostelaroute.
Verder valt het grote aantal fietsers op, merendeels toeristen die daguitstappen maken.
Na een korte picnicstop, richting Koblenz, doorkruisen we niet altijd natuurgebieden maar hier voor de eerste keer een aantal grote bedrijven-en industrieterreinen. Beiden kan ik appreciëren, hiermee wordt onze welstand op peil gehouden. Ook dat hebben we nodig. Rond 16 uur bereik ik Koblenz en ik snak naar een een goeie douche en besluit op zoek te gaan naar een hotelletje. Het is weeral een zoektocht om iets geschikt te vinden. Rond half zes sta ik onder de douche.
( Als je reist op de fiets weet je 's morgens niet waar je 's avonds gaat slapen. Je kan ook weinig plannen omdat je niet weet hoe zwaar een traject zal zijn en hoe groot je krachten. We moeten vertrouwen op het lot en dat aanvaarden.)
Voor ik het vergeet te melden: mijn reisgezel heet Hans, Hans Reitsma. En neen , ik begin nog niet te hallucineren, ondanks mijn alleen-zijn...

"Verba volant, scripta manent"
Woorden vervliegen,, geschriften blijven
"Le parole evaporano, gli scritti restano"

A domane, buona notte
Tot morgen, welterusten,

Geschreven door Pelgrimsbelevenissen.sus.en.ingrid