Door de warme nacht, zonder airco en met open raam aan de straatzijde heb ik amper geslapen vannacht.
Parijs is op zaterdagnacht tot in het ochtendgloren very busy, veel rumoer en met veel sirenes, waardoor plattelanders zoals wij de slaap moeilijk vatten en ook vroeg wakker worden.
Om 5u30 opgestaan, onze hospita wakker gemaakt en om 6u stonden we in de donkere op de stoep, met lood in de benen.
Niet zozeer van de wandeling van gisteren, dan wel van de zenuwen, van hoe geraken wij hier heelhuids uit deze drukke stad? Al bij al redelijk vlot tot bij de Eiffeltoren geraakt waar Ingrid toch nog graag een kiekje voor het nageslacht van maakt.
Parijs heeft geleefd vannacht en dat merken we aan de statiegeldloze blikjes en flessen die op de meeste plaatsen al bij elkaar geveegd zijn. Het lijkt wel op de festivalweide van Werchter, hoewel ik dat schouwspel nooit heb kunnen zien.
Ontelbare stadswerkers zijn in de weer om alles op te ruimen.
Het blijkt echter niet alleen zwerfvuil te zijn, vermits er onder achtergelaten dekentjes hier en daar ook nog wel wat wemelt. Het zijn geen jonge koppels die de tijd even vergeten zijn.
Neen het zijn de immer aanwezige clochards in het Parijs 2022. Schrijnende beelden van mensen aan de rand van onze samenleving, gewild, maar vaak ook ongewild. Het beeld van een jonge moeder met haar 2 kindjes, in een portaal, op een stuk karton, gelukkig onder een deken staat gebrand op Ingrid haar netvlies. Dit zou niet mogen kunnen om geen enkele reden.
Het is moeilijker om Parijs uit te rijden dan om er binnen te geraken. Een attribuut, zoals een fietsgps is onontbeerlijk evenals een goeie kaart. Geen van beiden hebben we.
Gelukkig heb ik de routes van Europafietsers op mijn gsm kunnen downloaden, zodat we niet in cirkels moeten rijden.
We vorderen traag door de straten, aan een gemiddelde van 10 per uur.
Het werkt danig op mijn zenuwen.
Gelukkig is er toch nog ene middenstander op zondag open op ons parcours zodat we toch onze petit dejeuner kunnen nemen. Dat het smaakt!
Ook vandaag moesten we kiezen of in de richting van Orleans, of richting Chartres. Wat de doorslag bepaald heeft weet ik niet maar we rijden naar Orleans, 140 km verder.
We gaan zien tot waar we kunnen rijden.
Het parcours wordt op een zeker moment wat aangenamer. Tussen Montrouge en Massy is er naar aanleiding of als gevolg van de bouw van de TGV een recreatief fietspad aangelegd over een afstand van 16 km. Er zijn, mede doordat het zondag is nogal wat mensen op de been, van doorfietsen is dus geen sprake.
Na ongeveer een 30-40 km volgen we gedurende een hele afstand een wandelroute naar Compostela.
Om de zoveel meter duiken de caminoschelpen op. Waar we tot nu toe iedere dag maximaal één schelp als aanduiding voor de juiste weg zagen, zien we nu gedurende het graveltraject minstens 1 schelp per kilometer dat het traject lang is. De fietsers worden hier duidelijk stiefmoederlijk behandeld.
Enfin we trekken ons plan en als we al eens verkeerd rijden maak ik al eens een “pelgrimas”.
Ingrid weet ondertussen wat dat is.
Soms is de hoogste vorm van dialoog tussen ons beiden de stilte. Naast elkaar fietsen is niet altijd mogelijk, zelfs niet op de meest landelijke wegen en
daar waar het wel kan verloopt het om uiteenlopende redenen dikwijls in stilte. Ieder zijn camino.
Het is een koele dag vandaag, zeker een graad of 10 minder met neiging tot regen.
In een bushokje ter hoogte van Janville eten we onze laatste restjes van bij de bakker op.
Er is nergens gelegenheid om iets te drinken, alles is hermetisch gesloten,nog erger dan in de protestantse delen van Nederland.
Het is niet gelogen in de reisgids om een noodrantsoen mee te pakken, de energierepen vliegen er mee door.
Hoewel Etampes in de reisgids aangeduid wordt als een belangrijke etappeplaats voor pelgrims vinden we niet zo direct onze gading voor een slaapplaats. Het boekje vermeldt een acceuil Pelerin in Presbyter St Michel maar deze is klokvast gesloten.
Het geafficheerd telefoonnummer maakt me niet veel wijzer. De jeugdherberg schijnt niet meer te bestaan, het hotel du gare staat ons zeker niet aan en een camping vinden we niet in een straal van 10 km.
Gelukkig is er de superenthousiaste ambtenaar van het office du tourisme die ons de weg wijst naar het hotel waar we nu verblijven. (Hotel Comfort, 88.80€ ontbijt inbegrepen)
Gelukkig hebben we niet gekozen voor de tent want het is vanaf we ingechect zijn pijpenstelen aan t regenen.
Na onze was en plas besluiten we om de naastgelegen horeca op te zoeken teneinde het hongergevoel weg te werken. Geen succes, KFC, Kentucky fried chicken kan ons niet bekoren. We kiezen voor MacDonalds waar ze in Antwerpen rijenlang staan aan te schuiven.
Voor mij nooit meer, ik laat het Luc Bellings weten.
Nu begrijp ik dat soberheid de camino siert.
Slaapwel!

Geschreven door Pelgrimsbelevenissen.sus.en.ingrid