Als we ons roadbook mogen geloven zijn we halfweg op de Camino Francés, de Spaanse route naar Compostela.
Wanneer we na het ontbijt omstreeks 8 u vertrekken merken we dat het erg koud is, hier op de hoogvlakten van de Tierra de Campos. We rijden op een hoogte van 800 meter en hoewel het zonnetje haar best wil doen en ondanks de afwezigheid van wolken geeft de thermometer slechts 6 graden aan. Tijdens de rit moet ik een truitje bij aantrekken.
We rijden gedurende enkele uren via een historische pelgrimsweg, een grindweg, langs monotone landschappen.
De oude Romeinse weg trekt gewoon een streep door het landschap. Langsgeplante bomen doen het slecht, op sterven na dood, vanwege een gebrek aan water. Het is vandaag zondag, 4 september en mijn verjaardag, geboren in het expojaar. Op zondag heeft men klassiek tijd om een hobby te beoefenen en dat horen en zien we hier ook. Mountainbikers zijn er wat meer te zien dan gisteren, maar ook is St-Hubertus present, een eenzame jager met 2 jachthonden, zonder buit tot nu toe, waarmee we verbroederen.
Langsheen deze eentonige weg zonder veel afwisseling, lijkt het ons erg voor de wandelaars, stappend zonder eind in zicht, altijd hetzelfde en zonder voorzieningen. Gelukkig staan er hier en daar foodtrucks om de mensen te voorzien in een drankje en een hapje. We zien onderweg tamelijk wat lemen huisjes, weliswaar velen in onbruik geraakt en in verval of waar een bordje bij staat “ se vende” , te koop. Tijd om na te denken is er wel, nadenken over het leven, over het waarom van deze tocht.
Het antwoord kreeg ik vrijwel onmiddellijk, “ The answer, my friend, is blowin’ in the wind”, luidt het door de stereo van de albergue, één van mijn favoriete liedjes van Bob Dylan.
We bereiken Sahagūn rond de middag, het eindpunt van deze etappe.
Hierna trekken we verder over het fascinerende Castilliaanse hoogland, uitgestrekt en verlaten op dromerige dorpjes na, waar het moderne leven voorbij raast.
In El Burgo Ranero nemen we onze picnic, bij gebrek aan een parkje met een bank, onder de klokkentoren van een karakteristieke Castilliaanse dorpskerk.
Gezeten op de bankjes voor de kerk horen we de psalmen van de hoogmis.
Een kwartier later zitten we tussen de mensen die uit de kerk stromen en nog wat blijven napraten aan de kerkdeur. Ook de pastoor met een lange zwarte jas verlaat de kerk en merkt ons op. Met trage pas komt hij naar ons en wenst ons, peregrinos, welkom in zijn dorp. Hij vraagt waar we vandaan komen en na de zegen krijgen we een bidprentje, dat hij met enige moeite uit zijn lange zware jas haalt.
We eten rustig verder tot een oud vrouwtje onze rust “ verstoort”. Zij doet een uitleg alsof ze ons al jaren kent en we knikken begripvol, zwijgend alsof we ieder woord begrijpen.
Ze praat honderduit over de stad Leon, over eten en drinken, naar we vermoeden, hoewel we er kop noch staart aankrijgen.
91 jaar is ze, deze kranige dame, de respectabele leeftijd van mijn moeder.
Aan de kerk merken we 2 ooievaarsnesten op, typisch voor deze streek hier.
We rijden verder richting Mansilla de las mulas waar we een albergue nemen.
Het is vreselijk druk in het restaurant van het hotelletje, uitgebaat door moeder en dochter, pas een kindje gekregen volgens het geschrei van een baby’tje op de achtergrond. Met enige moeite kunnen we een kamer bemachtigen waar we ons avondritueel kunnen opstarten.
Na een sightseeing besluiten we, bij gebrek aan een degelijk alternatief, het diner te nemen in ons hotel.

Geschreven door Pelgrimsbelevenissen.sus.en.ingrid