Gisteravond lekker gegeten, in een typisch restaurantje met de keuken van Galicië, het kon me wel bekoren, hoewel de marketing rond hun wijn beter had gekund.
Patrijs en salade als voorgerecht , Secreto Iberico, varkenshaasje en kalfssteak als hoofdgerecht en een chocolade moelleux als dessert, eens een bourgondische maaltijd na de ascetische weken die we hier ook gekend hebben.
Op weg naar het restaurant scheen de zon, wijl het regende, met een mooie regenboog tot gevolg.
Kermis in d’ hel zouden ze vroeger bij ons thuis gezegd hebben, oh ge moogt een wens doen zei Ingrid.
En wat wensen moeders op dat moment? Dat het goed mag gaan met de ganse familie natuurlijk! We denken meer en meer aan huis, aan de kinderen en kleinkinderen, aan ons moeders, aan de familie in ‘t algemeen, aan de dood van tante Jeanne, die dinsdag begraven wordt.
Maar ook aan onze hond Tess, die ons al een maand lang moet missen, aan de vrienden, aan den hof en natuurlijk ook aan de Loenhoutse bloemencorso van nu zondag.
We vertrekken in stilte om 7u 15 en eten ons ontbijt in de stad Sarria, 11 km verderop. Hoewel er slecht weer voorspeld is, is de hemel wolkenloos.
Wat het weer betreft tijdens de afgelopen weken mogen we zeker niet klagen. Hoop en al een uur of 4 bij elkaar dat we regen gehad hebben, het had anders kunnen zijn.
Het fietsen verloopt vlot, hoewel we beiden wat last hebben van stramme spieren na de helse rit van gisteren. Vanwege de drukte op de fietsroute, niet van de fietsers maar van auto’s en vrachtwagens nemen we de tussen Sarria en Portomarin de wandelpaden.
Niet geschikt voor fietsers volgens ons boekje, toch wagen we het er op.
We hebben er geen spijt van, maar een veldtoertocht met een zwaar beladen tourfiets, daar keken de wandelaars toch wel van op. We werden getrakteerd op mooie veldwegels, met grindkeien, met steentjes met slechte asfaltweggetjes, gedurende meer dan 20 km, maar de beleving was geweldig.
We kwamen langs boerderijen en reden als het ware over het erf en op het straat tussen de koeien. Niet dat we daar speciaal van opkijken, dat zie je bij momenten bij ons op de Heikenweg ook waar de koebeesten van Leo Vissers van de stal over de baan naar de wei moeten.
Als natuurlijk de koeien daar altijd lopen moet je slalommen om de koeienvlaaien te vermijden.
Vanaf Portomarin merken we veel meer wandelaars op, vanwege de verplichte 100 kilometers voor de wandelaars. Wandelaars, maar ook fietsers, moeten dagelijks kunnen aantonen dat zij onderweg zijn, minstens met 2 gedateerde stempels in het daarvoor bestemde boekje. Stempels kan je, op vraag, overal verkrijgen.
Na Portomarin blijft het 13 km stijgen, op een pad dat zowel door de fietser als de wandelaars kan gebruikt worden. We volgen tot bij Palais de Rei een smalle heuvelachtige weg langs eeuwenoude verscholen dorpjes, waarin traditionele woningen de sfeer bepalen.
We zien ook karakteristieke stenen bouwsels, waar we de functie niet direct van weten. Een jonge Mexicaan vertelt ons dat dit Hórreos zijn, opslagschuurtjes op palen, waar men vroeger het graan in bewaarde en liet drogen.
Wonder boven wonder ontmoeten we op deze weg een aantal ferme Wuustwezelse en Loenhoutse vrouwen, van de gelijknamige organisatie. Lydia van de Luc, Gerd van de Wim en Rit van Jannen, in gezelschap van andere dames vanuit onze streek, maar ook vanuit gans Vlaanderen. Met 16 waren ze.
Ingrid wist via onze dochter
Caroline dat deze dames in Compostela zouden arriveren op zondag.
Het vermoeden dat we ze zouden tegenkomen vandaag was groot, maar de kans dat we ze zouden opmerken tussen de vele wandelaars eerder klein.
Echter de speurneus van Ingrid had ze opgemerkt, deels op een terrasje, deels op de wandeling een paar kilometers verder.
De blijdschap bij alle dames was groot elkaar hier in deze omstandigheden te ontmoeten.
Zij waren vertrokken in Astorga en bereiken zondag na 14 wandeldagen Compostela. Zij slapen met hun groepje in Palais de Rei.
Wij rijden nog een eindje verder tot Leboreiro, waar we in het eerste pension dat we zien inchecken.
In Galicië zijn er weliswaar geen hoge heuvels, maar ze volgen elkaar voortdurend op, waardoor je per dag soms meer klimmeters maakt dan op eerdere trajecten. We hebben er ruim 65 km opzitten en we voelen het in onze benen.
Morgen nog zo een trip en dan zijn we in Compostela.

Geschreven door Pelgrimsbelevenissen.sus.en.ingrid