Vrijdagmorgen 7.30 uur in de ochtend, prachtige zonnige dag zoals de dagen ervoor maar ééntje zonder wolken, gevoelstemperatuur 18 graden. Noordoostenwind, dus huiswaarts met de wind in de rug. Dat is al een meevaller.
Het moet mij nog van het hart dat Blankenberge, in tegenstelling tot Knokke bijvoorbeeld, de strijd tegen zwerfvuil laat slabakken.
Afgelopen dagen heb ik mij hierover, verscheidene keren, zwaar geërgerd. Vorig jaar heb ik dergelijke toestanden niet zo vaak gezien. Verlegt het nieuwe stadsbestuur zijn klemtonen? Ook de fietspaden richting Zeebrugge lijken ook al geen topprioriteit te zijn, zo’n holderdebolder baan. Met een afgeladen fiets voel je ieder bultje of kuiltje en dat waren er tot in Knokke heel wat.
In Zeebrugge moet ik onverwachts remmen voor een loslopende keffer, type Jack Russel. Hierdoor rijd Ingrid mij vanachter aan met als gevolg dat ze tegen de grond valt met een zere pink en een geschaafde knie tot gevolg. De eigenaar van de hond had in ieder geval geen oog naar Ingrid , dan wel naar zijn hond. Beiden maakten zich snel uit de voeten. Gelukkig konden we zonder al teveel poespas verder fietsen. Zo snel kan het allemaal gebeuren. Vallen met de fiets, je wil het niet meemaken.
Al snel zijn we Knokke door, richting Cadzand en Breskens. Onderweg herkennen we de leuke en toffe strandpaviljoenen die we op onze heenreis tegenkwamen en / of bezocht hebben.
In het uitrijden van Breskens herkennen we nog Spetters, een leuk restaurantje, waar we vorige zomer mooi mochten tafelen. We rijden richting Terneuzen langsheen de Schelde over een prachtig pad, dat niet veel hoger, of gelijk ligt aan de vloedlijn. Vanwege het laagwater zien we de zandbanken in het midden van de Schelde. Hier moet je als kapitein van een zeeschip niet met een kater aan het stuurwiel staan.
We rijden letterlijk op het water en bij momenten tussen het lamsoor en zeekraal, dure ingrediënten die we nog kennen vanuit ons horecaverleden. Nooit in mijn leven had ik dit schouwspel eerder gezien. Dure Zeeuwse specialiteiten zoals lamsoor, nu volop in bloei en bij laag water de zeekraal uit het water af te snijden. Prachtig. Reeds in Breskens zien we op de achtergrond de koeltorens van Doel, bijna binnen handbereik zou je denken. Niets was minder waar zou achteraf blijken. De Doeltorens bleven ons gereserveerd volgen, van op afstand.
Bij het binnenfietsen in de haven van Terneuzen merken we op dat tsaar Fernand Huts en keizer Raf van Gorp hier voet aan wal gezet hebben en een stekje gevonden hebben. Oervlaamse en Kempense ondernemers, ondertussen gepromoveerd in een zekere top 100, wier expansieve nederzettingen ondermeer in Terneuzen hier zeker toe hebben bijgedragen.
Van Terneuzen zien we hoofdzakelijk de industrie en de drukte van de haven. We merken de Westerscheldetunnel op en zien dat er ook een bus bestaat om fietsers naar de overkant te brengen.
In een stedelijke context is het met de fiets wel op te passen. Met dikke buiken getooide 64- jarige mannen, rijdend in een BMW, van mini tot X5 , daar durf ik mijn stalen ros op te verwedden nooit eerder op een fiets gezeten , rijden je zo van de baan. Voorrang voor de fietser daar heeft koning auto met zen corpulente chauffeurs nooit eerder van gehoord, ook niet van een zebrapad. Uiteraard zijn er ook de wielerterroristen, een desolaat groepje waartoe ik volgens sommigen misschien ook toe behoor. (Sic) Feit is dat we allemaal onze plek opeisen…
We verlaten de Schelderoute en fietsen onder Kloosterzande , deelgemeente van stad Hulst , door om de tocht wat in te korten. Onze fysiek zit goed en ik voel dat ook Ingrid er zin in heeft om in 1 ruk naar huis te gaan. We fietsen van het ene buurtschap naar het andere, dorp in , dorp uit, maar we blijven in Hulst rijden. Nooit eerder zo’n grote fusiegemeente of stad doorkruist. Na de Duivenhoek belanden we in de oude stoof ( nog steeds in Hulst) waar we onder een eeuwenoude lindenboom ons middagmaal nuttigen. Piknikken kunnen we ondertussen als geen ander en binnen de kortste keren heeft Ingrid ham met meloen op een bordje geknutseld. Wat een prachtige vrouw heb ik toch!
We vervolgen onze tocht, via het verdronken land van Saeftinghe, richting Doel, waar we de waterbus nemen om de rechteroever te bereiken. We komen omstreeks 17 uur aan T Steen aan in Antwerpen. We fietsen richting het Eilandje om nog een laatste dorstlesser te nemen alvorens we via knooppunten Loenhout bereiken. Exact om 19.30 u bereiken we ‘T Schaliënhuis waar we ons avondmaal, een lekker potje mosselen op Thaise wijze nuttigen.
162 kilometer gebold, moe maar voldaan. De pijp uit. Dat kunnen we weeral op onze palmares bijschrijven.
Volgende week dinsdag hebben we een laatste afspraak met Bart Mariën van de gelijknamige fietsenhandel uit ons dorp, voor de fietscheckup en de snelcursus fietsherstellingen. Dat belooft!!
Tot in augustus, na de hittegolf.
Keep in touch!

Geschreven door Pelgrimsbelevenissen.sus.en.ingrid