Santiago de Compostela, sinds heel lang één van de belangrijkste Christelijke bedevaartsoorden, is gelegen in het noordwesten van Spanje in de regio Galicië. Ruwweg geschat 2500 km van onze heimat vandaan.
De pelgrimsroute (of camino) naar Santiago de Compostella, ook wel Sint Jacobsroute of Jacobsweg genoemd, eindigt aan het graf van de apostel Jakobus, een van de discipelen van Jezus. De belangrijkste route door Spanje was de Camino francés, die de voortzetting was van meerdere trajecten komend uit Frankriijk. De Camino francés was de middeleeuwse verkeersas die in Noord-Spanje loopt van de Pyreneeën naar het graf van Jakobus. Deze route loopt langs de steden Pamplona, Estella, Logroño, Burgos, León, Astorga en Ponferrada. Er zijn ook enige andere secundaire routes van de Pyreneeën naar Santiago. Vanaf alle andere Europese landen lopen eveneens Jacobswegen naar Frankrijk en Spanje. Zie kaartje.
Pelgrims naar of van Santiago zijn vaak herkenbaar aan de St-Jacobsschelp, het teken van de heilige St-Jacob.

Pelgrims, pelgrimstocht, bedevaartsoord, misschien voor sommigen beladen en controversiële woorden, what’s in a name?
Zijn wij nu strikt genomen bedevaartsgangers? En voelen wij ons ook zo?
De camino zal ons de antwoorden wel bezorgen.

Het begon een lange tijd terug, de eerste Compostelakriebels, in een gesprek met een goede buur. We zouden de tocht, eens op pensioen al fietsend kunnen doen, samen met onze echtgenotes die afwisselend een volgauto zouden besturen en deels meerijden met de fiets. Dat zijn de eerste herinneringen die me nagebleven zijn, minstens 10 jaar geleden.
Nu ik zelf, vrijwillig en zoals eerder was afgesproken, uit de “ratrace” van de Wezelse politiek gestapt ben, nog met één poot in de gemeenteraad en met één poot op pensioen had ik wat meer tijd om na te denken waarbij die camino ondertussen proportionele omvang aannam in mijn denken.

Het werd mijn droom. En mijn droom werd aanvankelijk een nachtmerrie voor Ingrid…

Vragen zoals: zal ik meerijden met de fiets wel aankunnen of volg ik met de auto en hoe doen we dat dan, nemen we de hond mee in een bagagekarretje of laten we hem thuis, zo lang weg van huis, wat met onze hoogbejaarde moeders, kan ik de (klein)- kinderen zo lang wel missen, wat met de gezondheid van onze Jef?
Existentiële vragen die één voor één een antwoord kregen.

Maanden later besluiten wij om samen, onze Jef in gedachten erbij, zonder hond, van huisuit met de fiets te gaan, waarbij de traagste het tempo zal bepalen, zonder het doel uit het oog te verliezen.
We vertrekken op maandag 8 augustus, na het beach-weekend van de chiro. Niet dat we daar zo uitgesproken fans van zijn, maar de zondag willen we toch nog meemaken.
Onze geplande terugvlucht is op dinsdag 20 september. Hiertussen zijn er 45 dagen waar we klassieke paden gaan verlaten om onbekende wegen te volgen. Letterlijk en figuurlijk.
Mijn 64ste verjaardag op 4 september vieren we nadien wel.
De 70ste editie van onze Bloemencorso (alle blogvolgers daar naar toe!) op zondag 11 september kan ik digitaal volgen, beloofd.
De gemeenteraad van augustus zal ik jammer genoeg moeten missen, evenals de 16de Sterke Peer triatlon en de boerenmarkt.
Maar niet onbelangrijk: wij zijn terug voor onze dorpsdag van Wuustwezel, de 4de zondag van september.

Overtuigd dat we de camino in 2022 zouden doen volgden we bij het Vlaamse Compostelagenootschap in 2021 een eerste infosessie in hun zetel te Mechelen.
Prompt werden we ook lid van deze organisatie, die ons vooral mentaal en met raad en daad zou voorbereiden.

Een eerste grote proeftocht (kleintjes hadden we al enkele mooie gedaan) vatten we aan richting Friesland waar we van 12 tot 20 maart welgeteld 825 km , tussen de Hunnenbedden en het alomtegenwoordige water, gefietst hebben. Prachtige tocht. We maakten kennis met “ vrienden op de fiets”, het Venetië van het Noorden, oerprotestantse zondagen ( geen horeca op zondag), een mooie tentoonstelling van Frieda Kahlo in Assen, lekkerbekjes op de markt én een prachtige natuur. Dankzij de raad van velen was deze fietstocht een “makkie”. Probleemloos én lenteweer, meer moest dat niet zijn. Ook ons inmiddels 43 jaar huwelijks-samenzijn bleek er tegen bestand.
Op 26 maart mochten we de Pelgrimszegen ontvangen in de Sint-Romboutskathedraal van Mechelen. Met Simonne en Rita en andere geestesverwanten en gelijkgezinden in een mooi verbindingsmoment.

… Pelgrim, hoe reis je op de weg die je koos? Om uit te zoeken waarheen winden waaien en waarheen verhalen leiden. Elke dag vloeit voort uit de vorige, dit is het enige wat je moet weten, je kan niet veranderen wat achter je ligt, maar wel waarheen je gaat… ( The Pilgrim, Enya)

… Tous les matins nous prenons le chemin. Tous les matins nous allons plus loin. Jours apres jours la route nous appelle. C’est la voix de Compostelle…
… Ultreia! Ultreia! E suseia! Deus adjuva nos…
…Vooruit! En verder! En hoger! Moge God ons daarbij helpen!
(pelgrimslied Jean Claude Bénazet)

Stap voor stap, de eerste stap zet je zelf, de anderen volgen wel.
Buen Camino

Dank voor de bemoediging van Heidi Verbruggen, voorzitter van het Vlaams Compostelagenootschap.

In voorbereiding van onze grote tocht bleven we onze bilspieren treiteren, die ondanks de goede zorgen en ondanks de beste zeemlappen op de markt, nog steeds pijnlijk aanvoelen. Het zal beslist nog een tijd duren eer we “eelt op ons gat“ hebben.
We houden mooie ervaringen over aan onze tocht naar de Vlaamse Ardennen, met enkele flinke kuitenbijters. Hier mocht ik ondervinden dat het met zwaarbeladen fietsen geen makkie is om over de steile heuvels te geraken. Een mooie training, die mij verplichtte, eens thuis, een nieuw kamwiel te laten steken. Op het kloosterdomein in Wodecq, waar menig Vlaams kind zijn CM-vakantie doorbracht, maakten we onze eerste, onze hof buiten beschouwing gelaten, tentervaring mee. We voelden ons 30 jaar bij het opstellen van de tent, 90 jaar toen we de tent de dag nadien terug opborgen. Dat belooft, maar de tent gaat mee, hoedanook.
Onze tocht naar Nederlands Limburg, in de driehoek Maastricht – Aken – Luik, was een bestseller. Prachtigmooie Voerstreek, heel vriendelijke mensen, aangenaam zomerweer en een leuk “socialdealhotelletje”.
Van de generale repetitie, over Zeeland naar Blankenberge hebben we al uitgebreid verslag gegeven.
Samen met de boeiende gesprekken die we hadden met Jan, Simonne en andere Compostelagangers en fietsers, met de vaak uitgebreide reisverslagen en blogs van ondermeer Fons en Simonne en de leuke boeken die we ter lectuur aangeboden kregen menen wij te kunnen zeggen:

We zijn er klaar voor, we kunnen vertrekken.
Morgenvroeg, 7 uur start in de Hofdreef.

een nadenkertje:
Déconnecter pour se connecter,
de verbinding verbreken om te verbinden...


Voor de Italianofielen onder jullie,
Precipitevolissimevolmente? 😉
Halsoverkop?

Neen beredeneerd….
Ciao
Sus en Ingrid

ps
Blijkbaar begint de echte camino pas als je weer naar huis gaat,
Zoals men het op zijn Spaans zegt:

EL VERDADERO CAMINO COMIENZA CON LA VUELTA A CASA

Geschreven door Pelgrimsbelevenissen.sus.en.ingrid