De nacht in de refugio was een nachtmerrie, neen zelfs dat niet want dromen doe je tijdens je slaap.
Om middernacht schuift de huisbewaarder het gordijn van onze couchette open om te melden dat er nog 2 personen bij komen slapen.
Aangezien we alleen waren hadden we onze persoonlijke spullen uitgestald op de bedden boven ons, dus dat moest worden opgeruimd.
Inderdaad om half 1 kwam er een jong koppel aanbeland, blijkbaar de weg verloren. Eens geïnstalleerd was het al over enen eer zij boven ons lagen.
Moe, zoals zij waren sliepen zij direct, maar onrustig waardoor de bedden de ganse nacht kraakten.
Iedere kuch, iedere piep hoorden we, ook van de 20 andere mensen rondom ons.
Dit moet je eens in je leven meemaken, ook niet meer me dunkt.
Om 5 u liep de eerste gsm af, slechts 1 keer ging het signaal, lichten aan, lichten uit, plastiek zakjes die kraakten, gestommel.
Enfin om half 7 opgestaan en dan blijkt dat er geen stromend water meer is.
Geen toilet, geen douche, geen water om je handen te wassen. Once in a lifetime…
Nooit meer zet ik een voet in zo’ n refuge.
Jean Pied de Port, niet ver van de Spaanse grens, is een echte drukke stad, een epicentrum met veel toeristen en voor de vele pelgrims een icoon, het verschil is niet altijd even duidelijk. Hier komen heel wat pelgrimswegen samen.
We zien en horen alle nationaliteiten, Belgen, Nederlanders, maar ook Spanjaarden, Britten en Amerikanen, zelfs een bus met jonge Noord - Koreanen van net nog geen 20 , allemaal op weg naar Compostela. Ieder met een eigen verhaal, met een eigen intentie en vaak op een kantelpunt in het leven. Zoals Arnout Hauben het in zijn boek zegt:
“ In de weg naar Compostela zit alles vervat: prestatiedrang, kwetsbaarheid, vergankelijkheidsbesef en eeuwigheidsstreven, het leven en de dood “
Om 08uur vatten we onze tocht aan, fietsenmaker nog gesloten, naar Roncevalles.
Hopelijk krijgt mijn fiets geen kuren. De tocht verloopt langs een relatief rustige weg, rustig maar zwaar, maar niet levensbedreigend, stevige klimmen gedurende 25 kilometers. Ondanks aangekondigde onweersbuien blijft het droog. We rijden doorheen een volgroen landschap, met weiden en donkere bossen.
We komen na enkele haarspeldbochten aan in Alto Ibaneta, 1057 m. Na een korte afdaling bereiken we Roncevalles omstreeks 11 uur, koffietijd. Op het terras zit een groepje Belgen en Nederlanders, hospitaleros, die vrijwillig in de plaatselijke refugio komen werken. Het geheel van historische gebouwen is indrukwekkend.
Als volleerde race-piloten scheuren we kilometers naar beneden, zelfs Ingrid haalt topsnelheden die ik hier niet durf te vermelden. Respect heb ik voor haar, ze heeft het bijwijlen tijdens de klim niet gemakkelijk, maar ze zet door, een echte (sorry Ingrid voor de vergelijking) berggeit. In een piepklein winkeltje kopen we een brood en wat beleg voor deze middag. Op dat moment krijgen we telefoon van Louis en Greet.
Ze zijn ongerust omdat ze via de blog vernemen dat mijn fiets wat mankementen begint te vertonen.
Louis en Greet zijn al lang goeie vrienden van ons die in de zomermaanden in hun vakantiehuis verblijven in Montolieu in de buurt van Carcasonne, niet ver van de Pyreneeën. Het is er aangenaam vertoeven daar in hun bed en breakfast, in hun ferme de Franc.
Ze soigneren hun klanten als zijn ze God in Frankrijk.
Louis vraagt of ik niet gedepanneerd moet worden, slechts 300 km van ons vandaan.
Fijn toch dat je vrienden voor je klaar willen staan.
In datzelfde dorp staat aan de route een uitgebreide verzameling oude tractoren uitgestald. We stoppen even omdat dit gevoelens oproept van onze Jef, zelf een verwoed verzamelaar geweest van oldtimer tractoren. Ingrid maakt er een filmpje van die ze zal doorsturen naar zijn vrienden.
Tijdens onze, hoofdzakelijk, afdaling merkt Ingrid een kolonie roofvogels op, aan
hun vluchtpatroon en grootte durven we te veronderstellen dat het gieren zijn, blijkbaar hier voorkomend.
Ze scheren over onze hoofden dat het een lust is. Het lijkt alsof ze wachten tot 1 van ons van vermoeidheid en ontbering neervalt, om vervolgens ons als prooi te verorberen.
Prachtige vogels, gebruikmakend van de thermiek, zweven ze van de ene heuvel naar de andere, telkens weer terugkomend naar Ingrid met haar blauwe shirt aan.
We kiezen in het dorpje Zubirri een onderkomen in een plaatselijke albergue.
Een slaapzaaltje voor 4, maar mits wat onderhandeling en een lichte aanpassing aan de prijs kunnen we het prive gebruiken. De eigen badkamer en hopelijk de rust kunnen we hier wel smaken.

Geschreven door Pelgrimsbelevenissen.sus.en.ingrid