Na het ontbijt vertrekken wij uit het hotel el Peregrino richting Carrion de los Condes, klaarblijkelijk een mooi stadje, met alle voorzieningen.
We kijken vooraf wat ons einddoel van de dag zou kunnen zijn. Niet in alle dorpen zijn er slaapgelegenheden, bakkers of kruideniers en restaurants.
Het zal een tochtje worden van ongeveer 75 km, wat haalbaar is.
Het is echt koud, we kunnen onze lange broek goed verdragen. De wind waait uit het noordoosten en hebben we bij vertrek in de rug, een meevaller dus.
We worden al direct getrakteerd op een paar stevige hellingen, lang en steil in echt onherbergzaam gebied. Rotsen, hier en daar een boompje en kale akkers, zover we kunnen kijken. Ingrid merkt weer als eerste een vluchtje roofvogels op, zij heeft er een grote aantrekkingskracht op.
Wat zijn dat toch mooie, sierlijke luchtacrobaten, zwevend op de thermiek, zonder hun vleugels te bewegen. Doet me terugdenken aan de dag dat we gingen parapenten in Zwitserland, in een duosprong met een olympisch kampioen.
Heerlijk om daarover terug te denken. We zien de vogels, een zestal, zwevend boven onze hoofden. We stoppen even om van dit schouwspel, van dichtbij, getuige te mogen zijn. Hier genieten wij van. Als we hun vluchtpatroon, kleur en tekening van de vleugels bekijken zou het de rode wouw kunnen zijn.
Opeenvolgende hellingen bij Vilviestre en Iglesias leiden ons tot op de glooiende hoogvlakte van de streek, die de Terra de Campos wordt genoemd. Het landschap verandert sterk met eindeloze stoppelvelden en dorre vlakten tot aan de horizon.
Wij vormen in deze majestueuze uitgestrektheid nietige stipjes, langzaam vorderend in de kleuren van het land.
Via Hontanas rijden we onder een boog van de vervallen abdij van St Anton.
Hier loopt de straat letterlijk door de kerk.Het is hier een gezellige drukte van pelgrims die wat graag verpozen in wat eens een prestigieuze kerk geweest moet zijn.
We beslissen om af te wijken van de fietsroute en de wandelroute te nemen.
Het lijkt van ver een mooi pad te zijn tot aan de top van een uit de kluiten gewassen heuvel, redelijk breed zodat we de wandelaars niet storen.
Het is een grindpad, heel erg steil, zodat we bij de eerste bocht al stilvallen met onze fiets. Er liggen nogal wat grove kiezels en onze banden hebben er geen grip op.
Noodgedwongen moeten we onze fietsen enkele tientallen meters omhoog duwen. We persen alle lucht uit ons lijf tot we op een platter stuk komen, waar we terug de fiets op kunnen.
In de kleinste versnelling en met de hoogste ondersteuning, bijna rechtopstaand op de fiets geraken we, samen met enkele Nederlanders aan de top. Het koppel Hollanders zijn sinds 21 juli uit Rotterdam vertrokken en rijden via Compostela naar Zuid-Portugal en Spanje, om dan volgend jaar in de lente via Oost-Europa terug naar Nederland te gaan. Zij hebben er 2 jaar voor uit getrokken. Ingrid schat ze 20 jaar jonger dan ons, moeten die dan niet werken?
Het naar boven fietsen was moeilijk, maar de afdaling is zowaar nog moeilijker. Vreselijk steil naar beneden, achteroverleunend om niet voorover te vallen en constant met de remmen op. Maar het loonde de moeite, dat gaan we nog doen.
We merken stenen bouwsels op die op de vroegere aquaducten lijken maar dan veel kleiner. Het zijn inderdaad kleine waterkanaaltjes die moesten dienen om velden en akkers te bevloeien.
De waterkanaaltjes vertrekken vanuit het Canal de Castillo, waarlangs we eveneens op het wandelpad fietsen. Net voor Fromista zijn hoge sluizen op dit kanaal, etappegewijs boven elkaar. Het blijkt een 18de eeuws project te zijn, onvoltooid en nu erfgoed.
Op dit moment is er een expositie van schilders aan de gang. Er loopt ook een journalist rond die Ingrid intervieuwt…
Stilaan bereiken we via een eentonige asfaltweg, waarnaast het wandelpad ligt, ons einddoel van vandaag.
We checken in een albergue in en maken ons klaar voor onze zaterdagavond.

Geschreven door Pelgrimsbelevenissen.sus.en.ingrid