Sorde-l’abbaye is een oud pelgrimsplaatsje gebouwd rond een benedictijnerabdij, waar de monniksregel van St-Benedictus gold, ora et labora, bidden en werken.
Er startte een drie kwartier durende rondleiding in de abdij, waar archeologen fundamenten hebben blootgelegd van oude Romeinse thermen met prachtige mozaïeken , die grotendeels uitgegraven werden en gereconstrueerd.
Dat op zich was al een monnikenwerk.
We kregen uitleg van een welbespraakte gids, een bevallige dame. Echter vanaf het moment dat we een film te zien kregen en
gezeten op een stoel, vielen bij ons de oogjes toe…
Il y a des questions?
Zijn er nog vragen?
Gelukkig niet…
Het moet deze nacht een goddelijke ingeving geweest zijn om de oorzaak van het fietsprobleem eens te bekijken. Blijkt dat door één of andere reden de linker achterrem tegen het wiel aanslijpt. Niet te verbazen dat ik gisteren niet vooruit geraakte. Al ben ik zeker geen technieker, het probleem geraakt opgelost.
Vandaag fietsen we op zijn zondags, slechts 62 km volgens het boekje. Tijd zat om ons te verdiepen in het landschap en omgeving.
We nemen afscheid van onze brave huisbewaarder Jean - Yves , downloaden de route naar St Jean Pied de Port en rijden richting Sauveterre-de-bearn. Het is een byzonder sfeervol stadje, boven op een rots gelegen aan de rivier de Gave d’Oloron. Na onze gebruikelijke voormiddagkoffie met een koek fietsen we verder richting Navarrenx. De omgeving is schilderachtig mooi, de kleuren van de natuur zijn diepgroen tegen een loepzuivere blauwe hemel. De wegen zijn afwisselend steil met korte afdalingen. De omgeving doet ons denken aan Zuid Engeland waar we samen met Brigitte en Jef op de motor, ooit met onze cabrio een toer maakten langsheen historische tuinen.
We willen een break nemen in het mooie stadje Navarrenx, blijkt echter dat deze stad niet vermeld wordt in ons roadbook. Ingrid vergelijkt de gps met het boekje en klaarblijkelijk heb ik het klaargespeeld de route naar Oloron-St. Marie te downloaden en niet die van St Jean Pied de Port…Miljaarde, miljaarde toch. Voornoemde stad is ook een vertrekpunt voor de camino, maar die wilden we eigenlijk niet nemen.
Via google maps geraken we toch terug op onze route, maar dat was een omweggetje van ruim 35km en dat bij 34 graden!
Slotsom, van een zondags tochtje was er geen sprake meer. Het werd een zware bergtocht van 102 km, weliswaar een hele mooie tocht door Frans Baskenland.
We komen uitgeput aan in onze vooraf gererserveerde refuge in de Rue d’ Espagne omstreeks 18u30.
Het is er opmerkelijk druk, zoals ook in de stad. We krijgen één van de internaatscouchetten waar 2 keer 2 stapelbedden staan, een byzonder kleine kamer, huisjesmelkerij waardig, badkamer en toilet zijn gemeenschappelijk.
Gelukkig, vermoeden we, moeten we, gezien al het latere uur, onze “kamer” niet delen.
We ontmoeten nog een vlotte kempenaar, uit Meerhout, den Tom van Kapsalon An, 26 jaar. Zo kennen ze hem daar het best , een beetje zoals bij ons, de sus van t Schaliënhuis.
Hij is daar met zijn koersfiets en doet gemiddeld 200 km per dag. Hij rijdt zijn eigen camino heen en weer, alleen en op zijn tempo.
Hij bemonstert onze fietsen, waar ik hem over mijn probleem vertel. Bij nazicht blijken de 2 bouten rechts aan het achterwiel los te zitten, waardoor het wiel min of meer uit balans is.
Éen kunnen we bijdraaien, de ander draait ‘ zot’. Vermoedelijk zal dat de oorzaak geweest zijn van het remprobleem.
Als alles tot wiskunde te herleiden is, zoals DaVinci ooit zei, dan moet de stelling van Pythagoras en de wet van Newton hier, vermoed ik , reden van zijn geweest, ongekende krachten op de bouten met het noodlijdende gevolg daarvan. Eerlijk ik ken weinig van fietsen, van wiskunde en nog minder van natuurkunde, het is een gok.
Ik ben desalniettemin blij dat ik Tom ontmoet heb.
Na het etentje in de stad bekijken we nog even de typische balsport hier in het Frans Baskenland, de pelota vasca, een soort van een behendig kaatsspel.
Om 22u30 kruipen we onde de lakens. Benieuwd of we gaan slapen?

Geschreven door Pelgrimsbelevenissen.sus.en.ingrid