Het was me eerder een luizige kamer in het Continental Hotel, de superkleine kamer was bovendien ook niet echt grondig gepoetst. Er stonden 2 éénpersoonsbedden, allebei met een slechte matras. Als je erop lag voelde je de planken die onder lagen. Ik besloot gisteravond dan maar om de beide matrassen op elkaar te leggen, zodat men nachtrust toch min of meer verzekerd zou zijn.
Half zes loopt mijn biologische wekker af. Ik gooi de gordijnen open en kijk naar buiten. Er lopen al vroege vogels op de straat rond, ingeduffeld in wat mij lijkt te warme kleren. De lucht ziet er goed uit en ik besluit toch maar een shirt en een korte fietsbroek aan te doen, aangezien het de voorbije dagen echt warm was.
Ik heb er goesting in vandaag.
Als het weer het toelaat wil ik tot Nierstein fietsen, om en bij de 120km verder, stroomopwaarts.
Ik maak mijn fiets klaar zodat ik na het ontbijt van 6u30 dadelijk kan vertrekken.
Wat later verlaat ik de stad via een fietspad onder de autostrade.
Tot mijn verbazing zie ik daar een tiental bijenkorven staan. Zouden die bijtjes hier voldoende stuifmeel kunnen vinden?
Vrij snel rijd ik door een lange dreef met hoofdzakelijk bloeiende en sterk geurende robinia's. Hier halen de bijtjes hun stuifmeel vandaan, best wel een eindje weg van hun korf. Bezige bijtjes... onwillekeurig denk ik aan het spreekwoord: bijtjes die honing verzamelen maken geen drukte om hun prestaties.
Op diezelfde lange weg merk ik een oude steen op, met opschriften, eenzelfde type zoals ik gisteren al eentje gezien had. Er staat in Romeinse cijfers het getal XLII op (42)
Blijkt een Myriametersteen te zijn.
Volgens Wikipedia een verouderde (1870) lengte-eenheid, gelijk aan 10000 meter. In Duitsland, langsheen de Rijn zijn deze stenen nog terug te vinden. 67 in het gelijk, (waarvan ik er 2 gezien heb) met de bedoeling om de lengte van de Rijn te markeren ten dienste van het scheepvaarttransport en plaatselijke tolheffingen. Ik had gedacht dat ze nog uit de Romeinse periode waren, niet dus.
Eens buiten de lange dreef merk ik de koude pas op en besluit mijn hoodie van onze gemeentelijke actie destijds " Koop in Wuustwezel" aan te trekken.
Geen minuut te vroeg, ik ben verkleumd van de kou. Het is zeker 10 graden minder dan gisteren en er hangt onweer in de lucht.
Of de mensen de boodschap die op mijn rugzijde leesbaar is überhaupt nog gaan begrijpen is een paar ander mouwen, maar als ik de Wuustwezelse ondernemers kan steunen zal ik niet nalaten dat te doen. Ik voel me toch een beetje ambassadeur van ons Wuustwezel. Ik heb al rondgereden met een fluo hesje van NEOS Wuustwezel, met een koersvest en broek van de firma Vorsselmans uit Loenhout en nu met men jasje van koop in Wuustwezel.
Even terzijde gezegd, onze gemeente is genomineerd als fietsgemeente 2024 met een dikke 80%! Collega's Kris Van Looveren en Rit Luyckx mogen die pluim alvast op hun zondagse hoed steken!!
Ik fiets verder langsheen de Rijn , waar vrij veel scheepvaart voorkomt. Niet enkel goederentransport, maar ook riviercruises en plezierbootjes. Links en rechts van me zie ik op verschillende plaatsen oude middeleeuwse kastelen, burchten en kerken staan.
De clerus en de landadel hebben hier ooit goed geboerd.
Het moet de moeite zijn om deze nog eens een keer te bezoeken op een ander moment.
Onze fietstocht langsheen die schönen blauen Donau van Passau naar Wenen, van pakweg 10 jaar geleden samen met Gust en Renild was van een uitzonderlijke schoonheid, maar de omgeving van de Rijn moet zeker niet onderdoen.
Tussendoor krijg ik een telefoontje van fotograaf Jeanine uit Loenhout. Iedereen herinnert zich haar, toch? Hoe het met me gaat? Zij fietste ooit ook in haar eentje naar Compostela én Rome. Zij was voorwaar een pionier én een dappere vrouw, zo op haar eentje.
Tot Ingelheim volg ik verder de Rijn, ruim 65 kilometer , met afwisselende landschappen. Geen moment verveeld.
Achtereenvolgens passeren we Rhens, Boppard, St. Goar en Oberwesel. Hier acht ik de tijd rijp voor een kop koffie met een obligate koek. Ik parkeer mijn fiets achter een beeld van de gekruisigde Jezus. Hier staat ie veilig, hoop ik.
Ik ben danig onder de indruk van de mooi bewaarde vakwerkhuizen. Een staaltje vakmanschap.
Na een korte wandeling, een bezoek aan de toeristische dienst en mijn kopje koffie wandel ik terug naar mijn fiets... waar de sleutel nog opzit. Er is goed voor gezorgd.
Ondertussen is het stilletjes beginnen regenen, op zen Wezels gezegd een muggenpiske.
Na Ingelheim loopt de tocht over een zacht glooiend heuvelland met vele wijngaarden verder naar Nierstein, waar ik een slaapplaats opzoek.
De weerberichten voor morgen voorspellen zwaar onweer met hagel, dat belooft.

Sinds gisteren stromen langs alle kanten ( telefoon, mail, whatsapp) aanmoedigingen binnen voor mijn fietstocht, blijkbaar na een artikel in de gazet.
Erg bedankt, het geeft me moed om door te zetten!!

tot morgen
A domani ;-)

Geschreven door Pelgrimsbelevenissen.sus.en.ingrid