Zaterdag 13 augustus.
Het was alvast geen sinecure om in Parijs een betaalbaar hotel te vinden langsheen de geplande route. Dank zij de suggesties die vermeld werden in de reisgids en na wat telefoontjes vinden we toch onderdak, niet alleen voor ons zelf, zeker ook voor onze stalen rossen.
Het zou jammer zijn om ze ‘s morgens niet meer terug te vinden. Enfin het hotel kon de fietsen plaatsen op de eerste verdieping 💪🤪, toch weer eens wat anders dan een schuurtje in de tuin.
Vandaag gebruiken we gemakkelijkheidshalve de metro, die ons in een vingerknip dwars door stad brengt, waar je maar wil.
We nemen tram 2 tot aan L’ Etoile, Arc de Triomphe.
Van daaruit wandelen we over de druk bevolkte Champs Elysees, De Winkelstraat bij uitstek in Parijs. Ik winkel heel graag met mijn vrouw, het liefst van al als de winkels toe zijn, dan gaat het goed vooruit. Vandaag heeft ze geluk, alle winkels zijn open, jammer dat we ons geen extra bagage meer kunnen veroorloven. (🤣😉)m
Ook vandaag zijn we in een wip aan de Jardins des Tuileries, waar we de schaduw opzoeken van de mooie bomen. We bekijken vandaag enkel de mooie prairietuinen rond het Louvre, gezien onze beperkte aanwezigheid in deze mooie kosmopolitische stad. Prairietuinen zijn in de dag van vandaag, zelfs een doorwinterde Luc Couwenbergh, toch niet de eerste, wel de beste groenexpert die in onze gemeente zijn kennis laat blijken is er grote fan van sinds nog niet zolang. Bedankt Luc, het brengt kleur op het openbare terrein en mensen worden er ongewild vrolijk van.
We stappen haastig verder richting de ‘restanten’ van de Notre Dame, onderweg kijkend naar “ les bouqinistes de Paris aux bords de Seine”.
Langsheen “la Rive gauche” keren we terug richting Musée d’Orsay, waar Ingrid haar hart kan ophalen aan de oeuvres van haar geliefde impressionisten Vincent Van Gogh, Manet, Monet en anderen, wiens namen mij niet meer te binnen schieten.
Ofwel zochten de mensen de koelte op van het museum, ofwel was dit een indrukwekkende expositie.
Het was er in zaal 5, de zaal waar we de meeste tijd doorbrachten, bij momenten koppen lopen, ontelbaar druk.
We eten nadien voortreffelijk op een terrasje bij Les Antiquaires, café, bistro maar met de allures van comme chez soi, waar meester-criticus Luc Bellings ongetwijfeld trots op geweest zou zijn.
We sluiten, hoe kan het ook anders, de avond af met een wandeling langsheen de Seine, hand in hand.

Geschreven door Pelgrimsbelevenissen.sus.en.ingrid