Anderhalf uur na het opstaan vertrekken we vanuit onze campingbungalow verder. Het neemt toch altijd wat tijd in beslag om je bagage geordend op je fiets te plaatsen, te eten en jezelf te verfrissen. Enfin, dat is ons dagelijks ochtendritueel.
Evenzo verloopt het avondritueel, het zoeken naar een geschikte slaapplaats, de installatie voor de nacht, het nazien van onze fietsen, alle kledij van de dag wassen en te drogen ophangen, uitgebreide douche nemen, gaan eten of zelf klaarmaken en het voor mezelf obligate reisverslag opstellen, wijl Ingrid haar E- reader verder uitleest.
We rijden moeiteloos de stad uit, op dit uur van de dag zeer kalm en volgen met plezier de richtingaanwijzers van Compostela. Al snel blijkt dat deze route afwijkt van onze route dewelke we volgen volgens het boekje van Clemens Sweerman. Hij had er ons voor gewaarschuwd, maar eerlijk ter goeder trouw hadden we daar niet meer aan gedacht.
Er is uiteindelijk niet 1 weg naar Compostela, het lijkt wel of alle wegen daar naartoe leiden. We keren terug om opnieuw aan te sluiten op onze gekozen route van Clemens, die ons in onzekerheid het nodige houwvast biedt. Het is erg bewolkt vandaag, de zon schijnt nauwelijks en er is weinig wind. Het voelt bovendien aan alsof je extra water op een uitdovend saunavuurtje opgiet.
We komen op ons pad verschillende Gallo-Romeinse monumenten tegen, die je volgens ons vakantieprotocol zeker zou gaan bezoeken. Ja, wat voor de ene een hoop oude stenen zijn is voor de andere een bezienswaardigheid. Echter het pad is nog lang en de tijd beperkt. Er zijn nog zo van die zaken die iedereen voorbij rijdt, relicten in het landschap die getuigen van erg vroege menselijke aanwezigheid. Niet alleen hier, ook noordelijker, viel mij een straatnaam op. Rue de dolmen, hunebed of op zijn Vlaams gezegd een prehistorische grafkamer. Uiteraard wekt dat mijn interesse op, ga ik op zoek en vind ze ook, zelfs tussen de zonnebloemen.
Boeiend, als ik mijn ogen sluit, bij wat ooit een graf geweest moet zijn, zie ik voor mij de oude druïde Panoramix met zijn lange wijze baard, die maretakken, dewelke hier veelvuldig voorkomen, afsnijden van de bomen om in zijn geheime toverdrank te verwerken om voor onoverwinnelijkheid te zorgen voor Asterix en Obelix. Zou het recept van die kruidendrank nog te vinden zijn?
Op onze weg, waar de de hellingen alsmaar steiler worden en de afdalingen korter, zien we ook het landbouwareaal veranderen. De percelen worden kleiner, er zijn andere teelten, de wijnbouw doet langzamerhand zijn intrede, alsook zien we meer naaldbossen waar aan de rand ervan op regelmatige afstanden jachtkansels staan. Zouden ze hier ook drijfjachten organiseren op evers en herten? Aan het gewroet in de bermen te zien passeert hier wel eens een varkentje ‘s nachts.
Eén enkel perceel viel helemaal uit de toon, met meer dan duizend waren ze, zonnepanelen, die hier niet op de huizen liggen maar op de velden staan.
Voor insiders😉: voor de Vorsselmansen van deze wereld is Frankrijk onontgonnen gebied, waar mits wat prospectie hele daken en velden kunnen vol gelegd worden. Geef me 5 plaatsers en 2 electriekers en wij leggen heel Frankrijk vol!
Nog even vermelden misschien dat we tijdens onze route weinig of geen fietsers zien die zoals wij met pak en zak beladen onderweg zijn. Toch hebben we gisteravond en vanochtend Sint Jacob in persoon gezien en neen het was zeker geen hallucinatie.
Een wat oudere man met een alpenhoedje op, een lange grijze baard ook, te voet met een zware rugzak en met een lange houten wandelstok, vers geplukt.
Gisteravond wensten we hem un bon chemin, waarop hij repliceerde met buen camino. We voelden verbondenheid.
Deze morgen komen we hem opnieuw tegen en knopen een gesprek aan.Hij is Bretoens en stapt al enige tijd door Frankrijk, gemiddeld 40-45 km per dag. Hij start iedere ochtend om 6 uur en wandelt heel de dag op zijn rustige tempo. Zijn wij dan niet de luxe paardjes en is hij niet het enige werkpaard die dag? We rijden bescheiden verder. Traagheid siert de pelgrim, alleen zo kan hij voldoende genieten van zijn tocht.
Wij hebben allebei respect voor de wandelende pelgrim en zijn het er over eens dat we dat niet zouden kunnen. Chapeau!! Rita,
Simonne, st Jacob…
Ondertussen zijn we aangekomen in Poitiers waar we onze koffie drinken, al heeft het enige moeite gekost een bar te vinden.
Hier moeten we beslissen of we via Angoulème gaan of via Saintes.
Ondanks de beloftevolle tips die we kregen van Georges en Rozemieke kiezen we voor de tocht via Angoulème, gezien de onzekerheid of bepaalde boswegen aan de Gironde open zijn of niet en dit na de geweldige branden in de afgelopen weken.
De route is behoorlijk eentonig en overwegend druk, gevaarlijk zelfs.
In Nouaillé-Maupertuus is er na lang zoeken een herberg open die een plat du jour aanbiedt, waar we gretig op ingaan.
Ondertussen proberen we een slaapplaats te zoeken, ze zijn in de buurt niet aanwezig. We fietsen nog verder op zoek naar hotel le vieux chateau, in St maurice-de la- Clouere, dewelke om sanitaire redenen definitief de deuren gesloten heeft. Daar staan we dan, pijpenstelen aan t regenen en voorlopig geen slaapplek.
Via een vriendelijke bediende van de dienst toerisme van het centrumstadje Gençay kunnen we na wat telefoons een leegstaande woning, van alle comfort voorzien, voor één nacht betrekken.
De eigenaar komt ons met haar auto ophalen, wij volgen gedwee met onze fiets, 2 km verderop in Magné.
Het avondritueel kan terug beginnen!
Groetjes!

Geschreven door Pelgrimsbelevenissen.sus.en.ingrid