Mijn biologische klok tikt ongenadig en wekt me om 5u30, beetje verfrissen, hond uitlaten, fiets(tassen) rijklaar maken, ontbijten en nog wat kleine huishoudelijke taakjes en om 8 u 30 kan ik vertrekken. Rond de camper is alles opgeruimd en Ingrid kan, wanneer het voor haar past ook vertrekken.
Bij het voorbij rijden van de campingreceptie denk ik er nog aan vlug een stempel te gaan halen. Net zoals bij de tocht naar Compostela heb je een stempelboekje ( credential of een pelgrimspaspoort) die je in de mate van het mogelijke laat afstempelen op de plaatsen waar je geweest bent. Niet alleen een vorm van bewijs dat je de afstand te voet, of met de fiets hebt afgelegd, maar ook om aan te tonen dat je een "bedevaartstocht" doet. Op sommige plaatsen waar geen onderkomen is, kan op vertoon van dit boekje de deuren openen. Bij afgifte op de plaats van bestemming, Rome, krijg je een testimonial als bewijs dat je ook effectief de bestemming bereikt hebt.
Hier in Duitsland, in tegenstelling tot Frankrijk en Spanje, kennen ze dat op de meeste plaatsen niet.
De camping lag een eindje van de route en het was vanochtend heel moeilijk om er terug op te geraken. Een foutje van mezelf, een verkeerde download op mijn Garmin en afwijkend van mijn backup op de GSM. Eigen schuld, dikke bult. Ik heb toch een paar keer een ferme vloek moeten onderdrukken.
Uiteindelijk beland ik, na wat heen en weer gelaveer in het park rond Augsburg op de juiste route. Het park blijkt een aantrekkingspool te zijn voor joggers. Meisjes met voor hun poep veel te strakke joggingbroeken laten het beste van zichzelf zien. Hoewel een bezoek aan Augsburg min of meer gepland was leidt dit pad me zuidoostelijk ervan. Een bezoek aan Augsburg, een stad van 300.000 inwoners met een bewogen geschiedenis tot in de Romeinse periode, zal voor een volgende gelegenheid zijn. Ik schrijf het bij men bucketlist bij.
Ik fiets bijna gans de voormiddag over gravelpaden, door grote natuurreservaten met een grote botanische rijkdom. Mijn app floraincognita baadt als het ware in het zweet om mij de juiste namen te geven van bloemen die ik nog nooit gezien heb. Mijn plantenkennis is niet erg uitgebreid en dateert van de tijd dat we verplicht een herbarium moesten maken voor de lessen biologie.
Maar juist daardoor kan ik het niet laten mijn kennis wat op te vijzelen. Zo ontdek ik hier de Campanula Patula, weideklokje en ook de Tragopogon Orientalis, de oosterse morgenster, maar ook de Rhinathus Alectorolophus, de harige ratelaar en zeker niet te vergeten de Knautia arvensis, de beemdkroon. Ik zet de Latijnse namen erbij voor de groenofielen, die het gewend zijn, evenals de doktoren om zich onder collega's in de meest klassieke Europese taal verstaanbaar te maken.
Mooie en ook, gezien de interesse van het bijenvolk, geurende bloemen.
In Dunzelbach eet ik samen met Ingrid een lichte lunch in de camper waarna ik mijn tocht verder zet naar Utting am Ammersee, eindpunt van de eerste etappe van vandaag, 70 km.
Utting is een bekende badplaats. Het lijkt Blankenberge wel bij een mooie zomerdag. Ik laat het voor wat het waard is en rij verder richting
Weilheim waar 't vrouwtje een plaatsje gevonden heeft om te overnachten. Een gemeentelijke parkeerplaats, buiten het dorp, waar campers kunnen staan voor het ronde bedrag van 13 euro. Electriciteit is er ook voorzien à 0,5 euro per KW.
De zon schijnt op onze smikkel bij het avondeten, bij de camper, waar we vanuit de verte, kunnen mee genieten van de tonen van het dorpsbal ter gelegenheid van het meifeest.
Een mooie plek Ingrid, hoe vind je het toch?

Geschreven door Pelgrimsbelevenissen.sus.en.ingrid