Natuurlijk was er in het gastenverblijf bij het Maltezerklooster plaats. De dames aan de receptie schreven me in en toonden me de fietsenberging en de slaapkamer, een sober ingerichte kamer met bed, bureel, zetel en een afzonderlijke badkamer met toilet. Hej dit gastenverblijf is best wel dik in orde. Maltezermonikken waren er al sinds 2006 niet meer in dit klooster aanwezig. Sindsdien wordt het uitgebaat als een bezinningscentrum en voor opvang van dat soort mensen als ik. Toch straalde het geheel van gebouwen een eigenzinnige rust uit, iets wat je nooit ervaart in een andere slaapgelegenheid. Overal werd je herinnerd aan het diepreligieuze verleden, getuige de foto's.
Na een goede nachtrust, ondanks de stortbuien, nam ik een goed ontbijt in het refectorium. 2 groepen van 10 en een paar éénzaten, zoals ikzelf waren eveneens aanwezig. Mijn oog viel op een naambordje bij de tafel: Freundenkreiss der Mennonieten. Mijn belangstelling was gewekt en voor ik mijn eerste boterham verorberde had ik al een antwoord. Volgens Wikipedia is dat een radicale strekking van het protestantisme.
Iets na achten verlaat ik dit paradijs. Het is toch echt wel OK dat deze cultuurreligieuze gebouwen een bestemming krijgen.
En neen Jan er is mij niet gevraagd om te blijven!
Het volledig ommuurde, uitermate goed onderhouden kloosterdomein is aan de oevers van de Neckar gelegen, langswaar ik de stad ook verlaat. Het is stilletjes aan het regenen en de volgende geplande route, 65 Km moet mij naar Braunsbach leiden. Deze etappe volgt de idyllische Kocherbeek door een zeer landelijke omgeving. Weiden en bossen bepalen het kleinschalige landschap en hier en daar merken we kleine dorpjes op. Het fietspad loopt nu eens niet langs de rivier, maar is grotendeels aangelegd op een voormalige spoorlijn. Vanwege de aanhoudende felle regen, uren aan 1 stuk fiets ik hoofdzakelijk met de ogen naar de grond gericht. Een koffietje onderweg zat er niet in vanwege het totaal ontbreken van enige vorm van horeca.
Vandaag is het wel een iets of wat speciale dag. Deze ochtend is ook Ingrid onderweg naar deze contreien, met een campervan die we voor de gelegenheid gehuurd hebben. Ook ons Tess, mijn jachthond, zal er bij zijn.
Het zal deugd doen om elkaar terug te zien, na een week in afzondering. Voor de gelegenheid delen we elkaars lokatie live via whatsapp zodat we elkaar kunnen volgen.
Rond 12 uur zit voor mij het eerste gedeelte van de trip erop. Tot dan heeft het geregend en merk dat mijn regenkledij toch ook niet 100% waterdicht is. Aan een begraafplaats kan ik opnieuw mijn fiets en fietstassen wat opsmukken en trek ik zelf droge kleren aan.
Ingrid schiet ook aardig op en ze verwacht na een rustpauze rond 4 u in mijn buurt te zijn. Gezien het vroege uur beslis ik om er nog een etappe van 55 km bij aan te breien. Mijn conditie is ok, heb nergens last van en ondertussen schijnt de zon terug. De volgende bestemming (en die geef ik dan gelijk ook mee door aan Ingrid ) wordt Ellmangen.
De eerste 12 kilometers blijft de route nog in het dal, daarbij stijgt de weg al merkbaar. Daarna gaat het stapsgewijs omhoog met enkele zeer pittige en lange klimpartijen. Als dat de voorbode wordt voor de komende dagen, dat belooft... Na deze kuitenbijters gaat het verder over een golvende hoogvlakte met hier en daar nog een gemeen kort klimmetje.
De afspraak met Ingrid is dat ik een plek zou zoeken in Ellwangen, waar de camper kan blijven staan, waar het veilig is en waar we een hapje kunnen eten. Dat is rapper gezegd dan gezocht, gezien de krappe aanwezigheid van horeca en dan nog met die criteria. Even buiten de stad merk ik een grote, open parking aan een overdekt zwembad waar tevens gelegenheid is om te eten. Dat zal het worden. Via Whatsapp stuur ik mijn lokatie om 16 u door. Ik ben benieuwd of mijn vrouw de camper naar hier toe kan leiden.
En oh ja , wat een opluchting (voor ons beiden), rond half vijf arriveerde een trotse, maar vermoeide Ingrid. Daar mag ik toch ook wel content om zijn dat ze dat moederziel alleen heeft kunnen doen. Knap hoor meisje en bedankt dat we de reis dan ook samen kunnen verder zetten. Ik verder met de fiets en jij met de volgwagen, bijna zoals bij de echte coureurs...
Als je me dan ook de beentjes nog eens wil masseren is het helemaal top.
Ach wanneer dit verslag geschreven is merk ik dat ze al rustig ligt te slapen. Groot gelijk schattenbol!

Slaap lekker allemaal
oh ja Simonne en Rita, pelgrimsvrienden uit Loenhout hebben vandaag ook Compostela kunnen bereiken, te voet vanuit Portugal
En Maj en Jan ook afgelopen donderdag, met de fiets vanuit Frans Baskenland, ondertussen al terug in Loenhout
Proficiat lieve mensen, knap gedaan!

Geschreven door Pelgrimsbelevenissen.sus.en.ingrid