Na het klassieke ochtendritueel ben ik vertrokken richting Merano en vervolgens Bolzano.
Door het ontbreken van bewolking kijk ik nu voor het eerst naar de besneeuwde toppen van de alpenreuzen. Wat is dat een contrast, het fel gekleurde lentegroen en de wit besneeuwde toppen.
Het is nog vroeg en het blijft erg rustig op de fietsroute. Tot Merano volg ik stroomafwaarts de Etsch of de Adige, een snelstromende rivier die hier een groot verval kent. Ook het fietsen verloopt heel vlot, het is rustig bergaf fietsen gedurende meer dan 30 kilometer. Ik haal vlot 25 km/uur. Sommige mensen doen nogal smalend over de electrische fietsen, maar als doorwinterd expert kan ik je verzekeren, er komt zonder te trappen geen beweging in en het achterwerk doet na enkele dagen evenveel zeer.
Het Vinschgau, het dal van de Adige waar we door fietsen is het droogste dal in de Oostalpen. Lang geleden legden de boeren hier al irrigatiekanalen aan die het water van hoog uit de bergen aanvoerden en over de landerijen verdeelden. Een aantal van die kanalen zijn nu steeds nog te zien.
Na de lunch in Nals, tussen de immens grote appelboomgaarden, rijd ik via de Südtiroler Weinstrasse richting Auer.
Vanwege het microklimaat hier wordt er ook heel veel aan wijnbouw gedaan.
Vandaag is het verrassend warm, wat een contrast met de voorbije dagen én geen spatje regen.
Ingrid laat me weten of ik eventueel wil overnachten aan het Lago Di Caldaro, een groot meer met nogal wat toeristen. Water en warmte, dat heeft een vakantiemens nodig.
Aangezien ik op enkele kilometers daarvan verwijderd ben, hou ik het ook voor bekeken vandaag.
Een poging om met de camper een waardige plek te zoeken in de vrije natuur loopt op een sisser uit.
Op de, aan het water gelegen, camping Gretl am See kunnen we nog toevallig een plekje bemachtigen. Het is 3 uur in de namiddag en we kunnen aan een terrasje aan het water een glaasje gaan drinken.

Geschreven door Pelgrimsbelevenissen.sus.en.ingrid