We zijn vanochtend opgestaan met een gelukzalig gevoel, het soort gevoel dat je thuis (meestal) hebt wanneer je ontwaakt. We hebben beiden goed geslapen in wat ons eigen bed had geweest kunnen zijn. Het comfort van het piepkleine huisje hebben we de afgelopen dagen hier nog niet gekend, maar in feite ook nog niet gemist. Als het je dan ongevraagd in je schoot geworpen wordt valt het reuze mee.
Ook dank zij de pelgrimsmantel, in gedachten aangeboden door onze vrienden Louis en Greet voelden we ons echt geborgen.
Proviand heb je in dit soort huisjes uiteraard niet, maar Ingrid, als cateraar vult dagelijks het noodrantsoen aan en dat heb je en cours du route echt wel nodig. Er zijn aan de route echt weinig voorzieningen en als je dan toch eens een kruidenier of winkel passeert dan wordt de ‘schoofzak’ goed aangevuld, meestal al voor de dag zelf of nadien. Ervaring leerde ons dat wanneer je iets tegenkomt er ook gebruik van moet maken. Zo dineren we als het kan op de middag.
Sommige drankjes geven je vleugels, maar al die mooie reacties die we van onze ‘blogvolgers’ krijgen geven ons echt vleugels.
We blijken iets te hebben met vleugels, onze zwaluwen volgen ons op de voet. Zouden dat al Vlaamse zwaluwen kunnen zijn die de terugtocht maken, het noorden kwijt vanwege de klimaatverandering. Ik vermoed het niet, maar als ik ook al op dit moment mais zie geoogst worden stel ik mij toch vragen. Hoe is het toch zo ver kunnen komen en kan het tij nog gekeerd worden?
Vanwege het grote aantal zwermen ‘dondervliegjes’ verwachten we vandaag donderbuien, zoals gisterenavond, en banbliksems.
Langsheen rustige en landelijke wegen bereiken we Charroux waar we onze voormiddagkoffie nuttigen.
Het historische plaatsje heeft een grote, verhoogd aangelegde overdekte markt uit de 16 de eeuw met een indrukwekkende houtconstructie. Ook de bijzondere 8- hoekige toren wekt onze belangstelling. Op het terras is het aangenaam druk en wordt er voornamelijk Engels gesproken.
We zetten onze weg verder en merken dat we in een mum van tijd ongeveer halfweg de geplande route zijn. In plaats van royale kastelen rijden we voorbij eigentijdse stroburchten, waarvan we vrezen dat ze de tand des tijds niet zullen doorstaan, zoals het aanpalende boerderijtje, erg in verval. Er wordt hier volop geboerd met roodbruine koeien, vermoedelijk Limousins.
Achter donkere wolken verschijnt bescheiden het zonnetje wanneer we ons neer vleien op het terras van Auberge St. Jean in Nanteuil en Vallée, een sfeervol historisch pelgrimsplaatsje, verscholen in het dal van de Argentor. Het is zaterdagmiddag en het terrasje loopt vol. Zou dit voor de Fransen het moment van het weekend zijn om zich culinair te laten verwennen? Naast ons zit een ouder Engels paar, die zich hier gesetteld hebben na het pensioen van meneer, ooit een gerespecteerd zakenman in dierenvoeding en supplementen. Hij kwam ook vaak in St-Niklaas.
De huizen zijn hier goedkoop beweert ie, ik beaam het.
Zojuist stond ik nog voor de vitrine van een immokantoor en voor 250.000 euro koop je hier al een zeer deftig huis met een flinke kluit grond. Tussen 750.000 en 1.400.000 € mag je jezelf al kasteelheer benoemen, weliswaar geen kasteel aan de Loire maar hier in de streek op het platteland.
De knecht, het kamermeisje en de tuinman uiteraard niet in de prijs inbegrepen.
We rijden verder naar Brie, zoals de gelijknamige kaas. Ik rijd een poos achter Ingrid aan en ik wil het toch gezegd hebben, zij beweegt zich zoals een zwaan op het water, zo gracieus.
Verder onderweg, aan een zonnebloemveld stoppen we naar dagelijkse gewoonte voor een uurtje platte rust, wijl ondertussen de was van gisteravond verder kan drogen.
Het is 16 uur, 27 graden en drukkend warm wanneer we de laatste 25 km aanvatten.
Ik heb geen hekel aan hellingen, ook niet de zwaardere hoewel het vaak puffen is.
Met enige wiskundige zekerheid zeg ik je, zoals Leonardo Da Vinci ooit ook zei dat alles te herleiden is tot wiskunde, dat er in Frankrijk achter iedere helling een afdaling komt, waar we met grote snelheid afsjezen als in een roetsjbaan. Het plezier is echter vaak van korte duur maar intens. Doet me denken aan de roetsjbaan van het leven, alles gaat zooo snel…
We beseffen dat het stilaan tijd wordt om naar een slaapplaats uit te zien, echter de ene na de andere stuurt ons door, complet.
We worden stilaan wat nerveuzer als ook onze laatste kans, 5 km verderop, een prachtige gite gesloten is vanwege familiale omstandigheden.
De vriendelijke patron stuurt ons na telefonisch overleg naar het Kyriad hotel, waar we weeral 5 km verder, erg gastvrij ontvangen worden.
Het is inmiddels 20 uur, op de dagteller staan 103 km, wat ons kort bij de 1100 km brengt.

Ons avondritueel kan beginnen…
Slaapwel!

Geschreven door Pelgrimsbelevenissen.sus.en.ingrid