Bij het ochtendgloren meet de thermometer 6 graden, maar niet onbelangrijk, het regent niet meer.
Zo ontwaken in de camper is toch nog van een andere orde, niet alleen omdat ik men geliefde in mijn armen heb kunnen sluiten, maar gewoon het gevoel van absolute vrijheid. Heel ons hebben en ons houden in de camionette. 't Wordt voor mij nog meer opletten waar mijn spullen liggen en of ik straks bij het vertrekken de juiste spullen ook meeneem. Natuurlijk kan er een groot pak achter gelaten worden, maar regenkledij, droge kleren, de extra fietsbatterij, voldoende drinken, en nog van alles wat een mens nodig heeft bij zo'n trip moet mee.
Na het ontbijt vertrek ik, warm ingeduffeld, en tracht de route terug te vinden. Vanwege grote werken en een omleiding heeft me dat 3 km gekost. Het eerste gedeelte, 70km moet me brengen naar Dillingen an der Donau.
De eerste 15 km gaat het licht omhoog door het dal van de Jagst, een kleine rivier. Na Laugheim volgt dan de echte klim en eens boven blijkt het een zacht glooiende hoogvlakte met wat weilanden en akkers en vooral veel donkere sparrenbossen. Na Neresheim, waar ik samen met Ingrid onze lunch neem in de camper gaat de tocht hoofdzakelijk verder over een opgeheven smalspoorlijn tot in Dillingen. Het weer is, op een enkele onweersbui na wel te doen. Omstreeks 13 u bereik ik Dillingen en na een telefoontje met Ingrid, die onderweg is richting Gersthofen, op zoek naar een kampeerplaats, vertrek ik vol goede moed in dezelfde richting voor de laatste 50km.
Na een paar stevige klimmetjes kom ik in het natuurpark Augsburg- Westliche Wälder, een uitgestrekt woud en wat weilanden. In de bermen is het een bloemenweelde van jewelste. Er zijn wilde bloemen bij die ik nog nooit gezien heb. Maar bovenal ruik je het bos.
De uitspraak van Friedrich Nietsche: " Wir Sind so gern in der freie natur, weil diese keine meining über uns hat", beaam ik volledig.
Hier ontmoet ik een koppel Nederlanders die dezelfde weg volgen, maar niet naar Rome, maar naar Venetië. Het doet deugd nog eens een babbel te hebben tijdens het fietsen. Eerlijk als je zo al 8 dagen in je eentje fietst praat je vooral tegen jezelf en tegen je fiets, je GPS en je bagage, zelfs hardop. Als dat na deze reis maar geen gewoonte gaat worden.
Ingrid stuurt me de lokatie door van de camping die zij ondertussen gevonden heeft en Google Maps doet voor mij de rest.
Uitgeput, maar werkelijk doodop bereik ik de camper. Het is 16.45u, na de douche die in dergelijke gevallen wonderen verricht plons ik mij neer in mijn zeteltje met een fris pintje!
Ik moet eerlijk zeggen, maar eigenlijk wist ik dat al veel langer, Ingrid heeft dat weeral mooi voor mekaar gekregen. Straffe madam heb ik!
Ze spreekt amper Duits, maar haar camper staat netjes op zen plaats, en alles uitgestald met wat je erbij kan verwachten.
Mercikes ma!

Geschreven door Pelgrimsbelevenissen.sus.en.ingrid