We stonden op een zeer rustige plaats, daar aan het tennisplein met een cafeetje, juist buiten het stadje én gelegen langs de fietsroute.
De biologische klok maakte me wakker omstreeks 5 uur. Plasje doen en... me nog even terug in bed gelegd. Als bij wonder ben ik terug in slaap gevallen. Opstaan om 6u30 lukte me niet, omdat Ingrid me bewust in een houdgreep hield. Ze heeft een sterk onderstel, daar kom je zomaar niet onderuit. Enfin dit even terzijde, het is me finaal gelukt en na een stevig ontbijt kan ik toch tegen 7.45u vertrekken. De weerberichten blijven redelijk, op zijn minst tot 12 u droog.
Ik vertrek vol goede moed om de Reschenpas ( 1516meter hoog) te bestijgen.
De eerste 30 km, tot het dorpje Pfunds, loopt de route, geleidelijk aan klimmend, door het dal van de Inn, mooie kleine en eenvoudige kerkjes, weiden vol wilde bloemen en berghellingen met donkere bossen. Ik bedenk me dat de kruidenrijke graslanden die begraasd worden door geiten, schapen en koeien en waar men van de melk kaas maakt alvast geen kruiden nodig hebben om een lekkere kruidenkaas te bekomen.
Ik volg regelmatig delen van de 'Via Claudia Augusta', een meer dan 2000 jaar oude Romeinse heirbaan, momenteel op de meeste plaatsen geasfalteerd maar vroeger veel gebruikt als tansportroute van Noord-Italië naar Germania.
Het is moeilijk voor te stellen dat een garnizoen Romeinse soldaten met hun hele hebben en houden deze baan gebruikten om Gallië te veroveren.
Het valt me verder op dat bosbouw en houthandel een prominente plaats innemen in het dagelijkse leven van de plaatselijke bewoners. Overal zie je stapels hout liggen te drogen, netjes gestapeld. Bij de meeste boeren zie je stapels planken en balken bij de schuren liggen.
Stilaan kom ik in hogere sferen en voel mij in de wolken komen. Neem het aub letterlijk lieve bloglezer want ik gebruik geen geestverruimende middelen, tenzij een glaasje lekkere rode wijn. Neen, hier geniet je van een haast onwezenlijke schoonheid van de natuur. Een schoonheid die met geen woorden te beschrijven valt en die je volgens mij ook maar alleen ervaart als je "slow-travelt".
Ik wordt er instant diep gelukkig van om dit mogen ervaren.
De route verloopt langs een uitermate rustige weg, afwisselend gravelpaden en asfalt, verder gestaag klimmend via verschillende haarspeldbochten gedurende een 6 kilometer tot aan de plaats Norbertshöhe ( 1400m). Hier dalen we terug af om nadien de Reschenpas verder te zetten tot 1516 m. De klim verliep zeer goed, het weer zat mee en heb echt genoten van de schoonheid ervan.
Tijdens de rit hier naartoe doorkruis ik heel even Zwitsers grondgebied, dan weer Oostenrijks en dan duikt plot het landbord op van Italië!
"La mia bella Italia con la sua bellissima lingua".
Het is wel raar om gedurende de 12 dagen dat ik nu aan 't fietsen ben, ik België, Nederland, Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland en Italië betreden heb en steeds met een matige tot forse zuidoostenwind, die vandaag bovendien erg koud aanvoelt.
Tjdens mijn beklimming van de pas heeft Ingrid de proviandkamer verder rijkelijk aangevuld in een plaatselijke Spar supermarkt en nadien Fiss-Serfaus bezocht. Deze dorpen kennen we van vanwege hun bekendheid in de wintersport. Het was ook voor de camper een deftige beklimming gedurende een 6-tal kilometer. In Fiss, een redelijk bekend skioord , verbaasde zij zich dat de boerderijen tussen de 4-sterren hotels stonden. Op zich niets aan de hand, maar de mesthoop in het midden van t dorp was toch een verrassing.
Op advies van Maj en Jan verkiezen wij de tocht verder te zetten langs de oostelijke zijde van de Reschensee om het verdronken kerkje van Graun te bezoeken. Een heel verhaal eigenlijk... te lang om hier te beschrijven.
De Reschensee lijkt hier wel op een immens grote badkuip waar de stop uitgetrokken werd,... leeggelopen.
Een megalomaan project van de jaren 50 uit de vorige eeuw, waar enkele kleine dorpjes moesten plaats maken voor een immens groot stuwmeer, waar we als stille getuige het kerkje nog kunnen zien, boven het water uitkijkend.
Wat er daar op dit moment precies aan de hand is moet ik op een later moment toch eens bekijken. Zonde van de mensen die noodgedwongen verplicht werden hun heimat te verlaten, voor wat eigenlijk?
Stilaan is het beginnen regenen en dat zal het de hele dag verder doen.
Mijn tocht zet ik nog een 30 km verder langsheen hectaren appel- en perenboomgaarden en kom doorweekt aan in Schlanders op een kleine camping waar Ingrid weeral een plekje gevonden heeft. Het is me wat die regen, je wordt er niet bepaald vrolijk van.
Maar de moed verliezen we (nog) niet, ik zit ruim op schema. 1240 km op de teller.
Dit weekend wellicht in Soave op het wijndomein van Monte Tondo van de familie Magnabosco, waar prachtige wijnen gevinifieerd worden. Marta en haar familie kennen hun vak en dat weten wij in onze zaak ' t Schaliënhuis te appreciëren. Het is bij ons immers een gegeerde witte wijn.
We doen nog de was en de plas, zorgen dat de regenkledij droog is, maken het avondeten klaar, kijken nog wat tv en maken mijn blog af.
Dit terwijl het pijpenstelen regent! Wat is me dat toch allemaal?

Buona notte
Dormi bene!




.

Geschreven door Pelgrimsbelevenissen.sus.en.ingrid