Dag 67. Teruel tijdens een zeer regenachtige dag en een mooi verhaal.
Spanje, Teruel
We wisten dat het vandaag een regenachtige dag zou worden voor een bezoek aan het oude centrum.
Op de fiets was het een lange afdaling en op weg naar de kathedraal(die ligt meestal in het centrum) zagen we dat we te laag zaten. Gelukkig zagen we een grote lifttoren, waarmee we met de fietsen omhoog konden om makkelijk het hoogteverschil te overbruggen.
Teruel is een Werelderfgoedplaats en is bekend om zijn Mudéjarkunst. Kenmerken hiervan zijn het gebruik van elementen van islamitische origine en het gebruik van eenvoudige materialen zoals bakstenen, hout en pleisterwerk.
Er zijn ook zo'n 17 modernistische panden uit de periode 1901 tot 1914. De meeste panden zijn ontworpen door de architect Pau Monguió Segura. Dan zijn er nog stadsmuren en poorten en niet te vergeten het grafmonument van de geliefden.
Een korte tijd hebben we droog rond kunnen lopen. Vanaf de plaats waar we onze fietsen gestald hadden, was het een klein stukje lopen naar het aquaduct. We liepen langs de kathedraal, toen het begon te regenen. We zijn naar het toeristenbureau gelopen en met die informatie zijn we een koffietentje binnengestapt.
Na de koffie was het niet ver lopen naar het Mausoleo de Los Amantes en de daaraan gekoppelde kerk en toren van San Pedro met daarin het mooi grafmonument van twee geliefden.
Het lange verhaal over de Geliefden:
De geliefden van Teruel, (in het Spaans Los Amantes de Teruel ) is een liefdesverhaal dat, naar wordt beweerd, te hebben plaatsgevonden in 1217 in de stad Teruel nabij Valencia.
In de stad waren er twee belangrijke en rijke families, Marcilla en Segura. Juan Martinez (ook bekend als Diego) was een Marcilla en Isabel een Segura. De twee waren verliefd al vanaf hun kindertijd, maar toen ze op de leeftijd kwamen om te trouwen, was Diego's familie, door slechte tijden, erg verarmd. Isabel's vader, de meest welvarende man in Teruel, verbood het huwelijk. Diego maakte echter een overeenkomst met de vader van Isabel, waarin hij verklaarde dat hij Teruel zou verlaten voor vijf jaar om te proberen zijn fortuin te maken in het leger. Als Diego in staat was om rijkdom te vergaren binnen die vijf jaar zou hij zijn geliefde Isabel mogen trouwen.
Gedurende deze vijf jaar stelde de familie IIsabel verschillende keren voor aan een rijke edelman om te trouwen, maar ze antwoordde steeds dat God wilde dat ze maagd zou blijven tot aan haar twintigste levensjaar en dat ze eerst nog veel moest leren hoe ze het huishouden kon beheren voor het huwelijk. Omdat haar vader zielsveel van haar hield en haar alle geluk wenste, repecteerde hij de overeenkomst met Diego en bleven ze vijf jaar wachten op de terugkomst van Diego.
Vijf lange jaren werd er niets gehoord van Diego en dus op de dag dat de vijf jaar voorbij waren, trouwde Isabel met de door haar vader voorgestelde edelman Don Pedro de Azagra van Albarracín. Direct na de huwelijksceremonie was er grote commotie bij de Zaragozapoort. De wachters op de torens van de stad zagen dat Diego Marcilla was teruggekeerd met grote rijkdom en met de bedoeling om Isabel te trouwen. Diego had niet verwacht dat de vader Isabel zou laten huwen op de dag van de vijfde verjaardag van zijn vertrek.
Die nacht sloop Diego in de slaapkamer van Isabel en haar man en maakte haar zachtjes wakker. Hij smeekte haar, "Besame, que me muero" (Kus me, want ik ga dood) maar ze weigerde en zei: "No Quiera Dios que yo falte mi marido..." (nee, God zou niet willen dat ik mijn man bedrieg, ik smeek je om een ander te vinden, en vergeet me...)
Hij smeekte haar een laatste keer, en hij zei dat hij stervende was van verdriet en wilde nog een laatste kus. Maar toch weigerde ze. Bij het horen van deze tweede weigering en het verdriet om de scheiding van zijn geliefde stierf Diego op de voeten van zijn geliefde Isabel. Toen ze zich realiseerde dat hij stierf, huiverde ze. Ze wekte haar man en vertelde hem wat er was gebeurd.
De man van Isabel bracht Diego's lichaam naar een nabijgelegen straat, waar hij later werd gevonden. Diego's familie organiseerde een grootse begrafenis voor hun zoon. Bij de begrafenis, toen Isabel, gekleed in haar trouwjurk, zich bukte om haar dode geliefde op de lippen te kussen, viel ze naast haar geliefde neer en het werd duidelijk dat zij was gestorven aan een gebroken hart.
In het jaar 1555 werden de overblijfselen van twee mummies gevonden in de kapel van Cosmas en Damianus. Een notaris vond documenten over deze geliefden.
Lange tijd waren de mummies van dit paar te zien in houten kisten met een glazen deksel in de kapel van het Heilig Hart.
In 1902 ging men plannen maken om de mummies op een respectvollere manier te bewaren. Diverse plannen werden er gemaakt.
In 1955 begon beeldhouwer Juan de Ávalos tot 1959 te werken aan de beelden voor op de graftombes die altijd nog de stoffelijke resten bevatten. De beelden zijn op ontroerende wijze met elkaar verbonden: de twee houden bijna elkaars hand vast.
Er wordt gezegd dat het Engelse schrijver William Shakespeare werd geïnspireerd door deze legende voor het schrijven van de tragedie van "Romeo en Julia".
In de Sint Pieterkerk waarin het mausoleum zich bevindt, hangt ook een muurschildering uit 2004 van kunstenaar Jorge Gay getiteld: 'El amor nuevo' .
Na de rondleiding in de bijzonder gedecoreerde kerk en toren zijn we naar een aanbevolen pintxosrestaurantje, Pura Cepa Vermú gegaan, waar we lekker gegeten hebben. In dit restaurantje hebben ze 100 soorten vermout op de schappen staan!
In de regen hebben we nog wat rond gelopen om een paar modernistische huizen te bekijken, maar het regende te hard. We zijn weer ergens koffie gaan drinken en hebben met behulp van de weerapp het juiste moment afgewacht om droog bij de camper aan te komen. Vlak daarna ging het weer flink regenen. Vanaf zeven uur 's avonds is het (even?) gestopt met regenen.
Teruel en omgeving gaan wij vast nog eens bezoeken, want we hebben er veel te weinig van gezien.
Parking Cuartel Guardia Civil.
Sitecode: 25719. Gratis. Geen voorzieningen.
Dagafstand: 0 km.
Totale reisafstand: 6031 km.
Op de fiets was het een lange afdaling en op weg naar de kathedraal(die ligt meestal in het centrum) zagen we dat we te laag zaten. Gelukkig zagen we een grote lifttoren, waarmee we met de fietsen omhoog konden om makkelijk het hoogteverschil te overbruggen.
Teruel is een Werelderfgoedplaats en is bekend om zijn Mudéjarkunst. Kenmerken hiervan zijn het gebruik van elementen van islamitische origine en het gebruik van eenvoudige materialen zoals bakstenen, hout en pleisterwerk.
Er zijn ook zo'n 17 modernistische panden uit de periode 1901 tot 1914. De meeste panden zijn ontworpen door de architect Pau Monguió Segura. Dan zijn er nog stadsmuren en poorten en niet te vergeten het grafmonument van de geliefden.
Een korte tijd hebben we droog rond kunnen lopen. Vanaf de plaats waar we onze fietsen gestald hadden, was het een klein stukje lopen naar het aquaduct. We liepen langs de kathedraal, toen het begon te regenen. We zijn naar het toeristenbureau gelopen en met die informatie zijn we een koffietentje binnengestapt.
Na de koffie was het niet ver lopen naar het Mausoleo de Los Amantes en de daaraan gekoppelde kerk en toren van San Pedro met daarin het mooi grafmonument van twee geliefden.
Het lange verhaal over de Geliefden:
De geliefden van Teruel, (in het Spaans Los Amantes de Teruel ) is een liefdesverhaal dat, naar wordt beweerd, te hebben plaatsgevonden in 1217 in de stad Teruel nabij Valencia.
In de stad waren er twee belangrijke en rijke families, Marcilla en Segura. Juan Martinez (ook bekend als Diego) was een Marcilla en Isabel een Segura. De twee waren verliefd al vanaf hun kindertijd, maar toen ze op de leeftijd kwamen om te trouwen, was Diego's familie, door slechte tijden, erg verarmd. Isabel's vader, de meest welvarende man in Teruel, verbood het huwelijk. Diego maakte echter een overeenkomst met de vader van Isabel, waarin hij verklaarde dat hij Teruel zou verlaten voor vijf jaar om te proberen zijn fortuin te maken in het leger. Als Diego in staat was om rijkdom te vergaren binnen die vijf jaar zou hij zijn geliefde Isabel mogen trouwen.
Gedurende deze vijf jaar stelde de familie IIsabel verschillende keren voor aan een rijke edelman om te trouwen, maar ze antwoordde steeds dat God wilde dat ze maagd zou blijven tot aan haar twintigste levensjaar en dat ze eerst nog veel moest leren hoe ze het huishouden kon beheren voor het huwelijk. Omdat haar vader zielsveel van haar hield en haar alle geluk wenste, repecteerde hij de overeenkomst met Diego en bleven ze vijf jaar wachten op de terugkomst van Diego.
Vijf lange jaren werd er niets gehoord van Diego en dus op de dag dat de vijf jaar voorbij waren, trouwde Isabel met de door haar vader voorgestelde edelman Don Pedro de Azagra van Albarracín. Direct na de huwelijksceremonie was er grote commotie bij de Zaragozapoort. De wachters op de torens van de stad zagen dat Diego Marcilla was teruggekeerd met grote rijkdom en met de bedoeling om Isabel te trouwen. Diego had niet verwacht dat de vader Isabel zou laten huwen op de dag van de vijfde verjaardag van zijn vertrek.
Die nacht sloop Diego in de slaapkamer van Isabel en haar man en maakte haar zachtjes wakker. Hij smeekte haar, "Besame, que me muero" (Kus me, want ik ga dood) maar ze weigerde en zei: "No Quiera Dios que yo falte mi marido..." (nee, God zou niet willen dat ik mijn man bedrieg, ik smeek je om een ander te vinden, en vergeet me...)
Hij smeekte haar een laatste keer, en hij zei dat hij stervende was van verdriet en wilde nog een laatste kus. Maar toch weigerde ze. Bij het horen van deze tweede weigering en het verdriet om de scheiding van zijn geliefde stierf Diego op de voeten van zijn geliefde Isabel. Toen ze zich realiseerde dat hij stierf, huiverde ze. Ze wekte haar man en vertelde hem wat er was gebeurd.
De man van Isabel bracht Diego's lichaam naar een nabijgelegen straat, waar hij later werd gevonden. Diego's familie organiseerde een grootse begrafenis voor hun zoon. Bij de begrafenis, toen Isabel, gekleed in haar trouwjurk, zich bukte om haar dode geliefde op de lippen te kussen, viel ze naast haar geliefde neer en het werd duidelijk dat zij was gestorven aan een gebroken hart.
In het jaar 1555 werden de overblijfselen van twee mummies gevonden in de kapel van Cosmas en Damianus. Een notaris vond documenten over deze geliefden.
Lange tijd waren de mummies van dit paar te zien in houten kisten met een glazen deksel in de kapel van het Heilig Hart.
In 1902 ging men plannen maken om de mummies op een respectvollere manier te bewaren. Diverse plannen werden er gemaakt.
In 1955 begon beeldhouwer Juan de Ávalos tot 1959 te werken aan de beelden voor op de graftombes die altijd nog de stoffelijke resten bevatten. De beelden zijn op ontroerende wijze met elkaar verbonden: de twee houden bijna elkaars hand vast.
Er wordt gezegd dat het Engelse schrijver William Shakespeare werd geïnspireerd door deze legende voor het schrijven van de tragedie van "Romeo en Julia".
In de Sint Pieterkerk waarin het mausoleum zich bevindt, hangt ook een muurschildering uit 2004 van kunstenaar Jorge Gay getiteld: 'El amor nuevo' .
Na de rondleiding in de bijzonder gedecoreerde kerk en toren zijn we naar een aanbevolen pintxosrestaurantje, Pura Cepa Vermú gegaan, waar we lekker gegeten hebben. In dit restaurantje hebben ze 100 soorten vermout op de schappen staan!
In de regen hebben we nog wat rond gelopen om een paar modernistische huizen te bekijken, maar het regende te hard. We zijn weer ergens koffie gaan drinken en hebben met behulp van de weerapp het juiste moment afgewacht om droog bij de camper aan te komen. Vlak daarna ging het weer flink regenen. Vanaf zeven uur 's avonds is het (even?) gestopt met regenen.
Teruel en omgeving gaan wij vast nog eens bezoeken, want we hebben er veel te weinig van gezien.
Parking Cuartel Guardia Civil.
Sitecode: 25719. Gratis. Geen voorzieningen.
Dagafstand: 0 km.
Totale reisafstand: 6031 km.
Geschreven door De.Vlietjes.op.reis
Geen reacties bij dit reisverslag
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
