Dag 35: Toch nog verder naar het noorden en dan naar het westen.
Nieuw-Zeeland, Kawatiri
Terwijl onze routine van beddengoed opruimen en bed opklappen uitvoerden, ontdekte Wilma dat we achterin, over de hele breedte van het busje nog een zitbank met bergruimte hadden. We vonden de zijbankjes al hard zitten, maar deze dwarsbank heeft dikkere kussens. Kunnen we lekkerder zitten en hebben we nog meer bergruimte!
Wilma had ergens vermeldt dat we Collingwood de noordelijkste plaats van het Zuidereiland is, maar de kaart bestuderend zag ze dat we nog een stukje noorderlijker konden komen.We zijn langs de kust van de Golden Bay tot aan Farewell Spit gereden. Vanaf hier is het mogelijk om met een 4WD-bus over de bijna 40 km lange landtong te rijden. Als je de kaart ziet, dan lijkt dit stuk van het Zuidereiland met zijn lange landtong op de kop van een kiwi(zie foto).
In Farewell Spit hebben we op het terras in het zonnetje koffie gedronken en genoten van het uitzicht over de Golden Bay.
In de tuin van het cafe stond een skelet van een jonge walvis. Deze baai is al vaak een val gebleken voor walvissen die hier dan helaas strandden.
Het hele stuk met de smalle, kronkelende weg met het 12-minuten stoplicht moesten we weer terug rijden. Voor we zo ver waren zijn we langs een mooi pad met hangbrug(voor maximaal 10 personen) naar de Wainui-waterval gewandeld(heen en terug vijf kwartier) en naar het uitzichtpunt van de Grove gelopen, een mooi pad tussen weelderige begroeiing en kalksteenrotsen. Terug lopend van de waterval ontdekte Mike dat er geocaches langs het pad lagen. Helaas geen bereik en Mike had niet van te voren de coördinaten van de caches ingevoerd in zijn GPS-apparaat.Toch wist hij er één te vinden door het terrein te bekijken en door te denken als een geocacher.
Tot slot hebben we aardig door kunnen rijden, door een landschap dat totaal niet verveelde. Bergen, brede valleien, mooi groene weilanden met veel koeien of schapen, weilanden bezaaid met plukjes hoog gras(?) dat de koeien niet lusten en hier en daar verspreid wat eucalyptusbomen. Berghellingen en de berm van de weg met bossen gele brem. De brem is hier door de kolonisten meegebracht uit Europa en groeit hier letterlijk als de pest, maar mooi is het wel.
We staan nu vrij op een grote picknickplaats bij de resten van een oude, houten spoorbrug over een langzaam stromende kreek.
We hebben geen telefoonbereik, dus morgenochtend, als jullie slapen, versturen we klaarstaande verslagen.
Wilma had ergens vermeldt dat we Collingwood de noordelijkste plaats van het Zuidereiland is, maar de kaart bestuderend zag ze dat we nog een stukje noorderlijker konden komen.We zijn langs de kust van de Golden Bay tot aan Farewell Spit gereden. Vanaf hier is het mogelijk om met een 4WD-bus over de bijna 40 km lange landtong te rijden. Als je de kaart ziet, dan lijkt dit stuk van het Zuidereiland met zijn lange landtong op de kop van een kiwi(zie foto).
In Farewell Spit hebben we op het terras in het zonnetje koffie gedronken en genoten van het uitzicht over de Golden Bay.
In de tuin van het cafe stond een skelet van een jonge walvis. Deze baai is al vaak een val gebleken voor walvissen die hier dan helaas strandden.
Het hele stuk met de smalle, kronkelende weg met het 12-minuten stoplicht moesten we weer terug rijden. Voor we zo ver waren zijn we langs een mooi pad met hangbrug(voor maximaal 10 personen) naar de Wainui-waterval gewandeld(heen en terug vijf kwartier) en naar het uitzichtpunt van de Grove gelopen, een mooi pad tussen weelderige begroeiing en kalksteenrotsen. Terug lopend van de waterval ontdekte Mike dat er geocaches langs het pad lagen. Helaas geen bereik en Mike had niet van te voren de coördinaten van de caches ingevoerd in zijn GPS-apparaat.Toch wist hij er één te vinden door het terrein te bekijken en door te denken als een geocacher.
Tot slot hebben we aardig door kunnen rijden, door een landschap dat totaal niet verveelde. Bergen, brede valleien, mooi groene weilanden met veel koeien of schapen, weilanden bezaaid met plukjes hoog gras(?) dat de koeien niet lusten en hier en daar verspreid wat eucalyptusbomen. Berghellingen en de berm van de weg met bossen gele brem. De brem is hier door de kolonisten meegebracht uit Europa en groeit hier letterlijk als de pest, maar mooi is het wel.
We staan nu vrij op een grote picknickplaats bij de resten van een oude, houten spoorbrug over een langzaam stromende kreek.
We hebben geen telefoonbereik, dus morgenochtend, als jullie slapen, versturen we klaarstaande verslagen.
Geschreven door De.Vlietjes.op.reis
Al 1 reacties bij dit reisverslag
Mooie foto's!
Cees 2018-10-25 09:07:19
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
