Tegen zeven uur werden we wakker en denken nog even fijn te liggen… dan gaat het van klop klop op de deur en als ik een broek an heb ga ik kijken. Het is Misa die verteld dat ze naar school moet en dat de ouders ook vertrekken willen.
Oké zeg ik en denk de plannen zijn dan gewijzigd en spreek gipsy an dat we onze spullen moeten pakken.
Dan heeft Maurice ook zij ochtend plas op het verharde terrein gedaan en is vader Tom an t schoonmaken

As we druk bezig zijn komt moeders er an dat we sneller moeten .. ze willen weg. Het is een wat vreemde situatie .. de dochter is inmiddels weg en goed gesprek kunnen we niet meer hebben .. as ik de schoenen buiten aan trek vraag ik vader Tom nog of er een probleem is maar hij schud van nee.

Als we klaar zijn om te vertrekken probeert gipsy nog met de slimme telefoon en vertaler wat duidelijkheid te krijgen om de stemmingswisseling. We snappen er niks van in iedergeval.

Moeders moet werken.
Nou ja we geven ze wel een paar klompjes en ik vraag of ik nog even met ze op de foto mag. Dan danken we ze en vertrekken we richting stad. Waar we eerst een bakker en café bar opzoeken.
Omdat het ons niet lekker zit probeert gipsy nog via een bericht met de dochter wat duidelijkheid te krijgen .. maar ze krijgt alleen maar leuke poppetjes enz.

We hebben zelf het idee. Dat we misschien teveel vroegen met optie achterlaten v’d karre of dat daar een discussie over ontstond en verkeerd is uitgepakt of zo. Zo iets is altijd heel vervelend als je niet echt goed kunt communiceren.
Ze hadden natuurlijk ook al heel wat spanning rond het mislukte huwelijk van hun zoon. Heel jammer.

We gaan weer door de grote drukke stad met handel van alle kanten op straat en in de winkels. Je kijkt je soms de ogen uit wat een volk. Prachtig die beelden.
Een man heeft een bijvoorbeeld op zien krooier een gril gebouwt voor het bakken van maïskolven.
Ook weer bult handel met kleding nieuw en tweede hands.
We gaan nog even weer zitten bij een coffie bar

Dan de stad uit over verschillende wegen.
Ze hebt hier ook vaak 1 koe waar ze mee rond lopen
Een oude vrouw zit in de sloot wal te breien en de koe vreet het gras uit de slootkanten.

Een stuk verderop vraag ik een vrouw die in de tuin werkt met haar dochter waar een café bar is. Ze maakt tekens dat ze dat wel voor ons heeft en de dochter gast voor richting huis. We moeten door het hek erachter aan.
Ze leven hier veelal in onafgewerkte bouwsels. Deze is ook nog ruw van buiten en op een betonnen veranda komen we te zitten op een oude bank met kleed.

Ze zijn heel aardig tegen ons maar de oude vrouw moppert wel veel op haar dochter die een geestelijke beperking heeft.
Ze serveert ons van alles qua eten en drinken. Gipsy geeft de dochter een armband van Maria Medjegorje waar ze heel blij mee is en steeds naar zit te kijken. Moeders laat ons op de slimme telefoon de kinderen en kleinkinderen zien die overal op de wereld lijken te wonen.
Dat zie je hier veel meer.
Ik krijg een Italiaans biertje ipv koffie wat ook goed is.
We gaan verder en stukje verderop komt een man bij een bouwzaak op ons af met manderijnen. Hij biedt ook koffie an. Ik krijg een kleine koffie to go. Hij spreekt Engels en als we vragen waar een dierenarts is geeft hij aan waar eentje zit nog geen 200 meter verder wat een geluk.

Het is een jonge arts die ook goed Engels spreekt. Joshua is zijn naam en met zijn familie als missionaris uit Italië om hier de Rk kerk te ondersteunen.
Het is een hele aardige en een betrokken jonge arts. Hij is ook helemaal verliefd en verteld dat hij dit weekend zijn meisje ten huwelijk wil vragen op een berg,

Als hij het verhaal van Maurice aan hoort en hem onderzoekt wil hij hem het liefst via infuus medicatie geven. Daarvoor moet hij op een rvs werkblad. Het inbrengen van de naald lukt niet best in zijn poot en ik krijg al zweet ervan op de kop.
Het gaat hem niet worden dan maar wat injecties onderhuids.
Maurice krijgt ook nog penicilline want hij vermoed dat hij een vergiftiging heeft opgelopen. Hij vraagt gipsy of ze dat via een injectie kan geven de komende dagen en we krijgen een potje met medicijnen mee.
Helaas kan hij niet zijn bloed testen dat zou in de grote stad Tirana moeten.
Hij wil er niets voor hebben!!

Omdat het zo’n vertrouwde jongeman is vragen we hem of de kar bij hem
kan blijven.

Dat is helemaal geen probleem.. dan laten we Maurice nog even rusten en gaan we de tassen uitmesten en herverdelen van wat moet in de ene tas de andere … wat kan achter blijven in de kar en wat kan weg gegooid worden.
Het neemt heel wat tijd in beslag en Joshua komt er nog met warme broodjes aan.

Dan is de boel verdeeld. Gipsy heeft wat ze nu kan dragen Maurice ook en de rest zit in mijn tas die maximaal vol zit.
Ik heb het liever in de tas dan er buiten bungelen en ben blij van de kar af te zijn.
Die belaste me ook behoorlijk.
En zo gaan we weer verder. Natuurlijk kreeg onze jonge arts een paar klompjes.
Hij vraagt ook of we voor hem bidden willen en dat ze ja zegt zondag .

Het is wel weer wennen zo te lopen met elkaar. Gek ik loop nog steeds te kijken waar ik het beste langs kan met de karre.

We spreken af nog niet te gek te doen omdat ieders weer moet wennen aan het gewicht op de rug en vooral om onze viervoeter.
Het gaat alweer mis. Hij kotst weer van alles aan goed voer en medicatie onderweg eruit. We gaan bij de volgende gelegenheid zitten en geven hem zijn rust en wat water, wat is er toch met hem aan de hand.
De mannen die hier zitten vragen ons of we uit Amsterdam komen, want dat kennen ze en vooral van de koffieshops ze geven ons te drinken en we komen erachter dat ze wiet telen in de bergen.

We zoeken in het volgende dorpje gelijk de kerk op waar helaas geen pastoor is.

Verderop roept een jonge man ons toe of we wat willen drinken vanuit een bar. Hij werkt ernaast in de auto wasbox. Het gaat hier van Porsche naar trekker..
Hij heeft wel een borrel op maar is aardig en ook zijn vrienden. Gipsy belt weer met de arts en hij zegt gelijk ik kom eraan.

Hij bekijkt Maurice en dan wil hij toch dat hij een infuus krijgt waar hij van alles voor ophaalt.
Het gebeurt zo op straat. De infuus lukt nu wel en er komen verschillende medicijnen in. Omdat Maurice zijn poot niet mag bewegen moeten we er steeds bij blijven zitten op de straat.
We krijgen steeds wat te drinken van allerlei mannen die het zeer zielig vinden voor Maurice ze zijn hier gek op honden.
Een voor hier belangrijke man die in Australië woont geeft gipsy ook nog een briefje met zijn naam erop. Als we problemen hebben moeten we dat briefje laten zien hij zegt mijn naam zegt al genoeg en dan laten ze je met rust.

De auto wasman bied ons ook aan om te slapen bij hem thuis maar Joshua ook en gezien we het fijn vinden voor Maurice willen we dat graag.
Zijn vader wil ons wel op komen halen en even later komt een grote Ford bus eraan.

Ze wonen in de stad Lezhe waar we ook vanmorgen vandaan zijn gekomen.
Het is een groot gezin met 12 kinderen waarvan er een paar de deur uit zijn.
Wat bijzonder dat tref je niet vaak.
Ze nemen ons er ook nog eens zo erbij op net of het de normaalste zaak van de wereld is.

Het is een liefdevol gezin en we komen te zitten aan een hele grote eettafel.
We eten een soort van kebab met ronde brood en sla.
Voor het eten staan we op om te proosten en een gebed. Het gaat ook over ons en dat we bij hun te gast zijn.
Het leuke is dat ze ons gisteren ook al hadden gezien bij de Kathedraal en ons op wilden vragen bij hun te slapen .. maar dat waren toen al weg.

We hebben leuke gesprekken met een rakia.
Bijzonder vind ik wat ze doen zo’n uitzending met je hele gezin voor het verspreiden van het geloof.
Vader zegt het enige wat we doen is overbrengen van de liefde van Jesus.
Hij geeft ook wel aan dat het ook hier niet altijd mee valt
Maar in Italië is het net zo slecht als in Nederland met de ontkerkelijking.
Nog een toetje en een kop koffie en dan gaat ieders zijn gang.
Het mooie is de harmonie in zo’n gezin. Ze hebben ook allemaal hun taak.
Onze bedden zijn inmiddels ook al opgemaakt en we kunnen ons douchen.
Joshua zoekt zijn meisje nog even op.
Na het bijwerken van het dagboek en de blog intikken zit de dag er wel weer op. Ik

Geschreven door Zielsmaatjes.onderweg