Tegen kwart voor zeven werden we wakker. Eerst ff wassen bij de waterstroom uit de bergen vlakbij ons en tevens drinkwater voor onze waterzakken voor onderweg. Buurman Richard had een tijdje later de koffie al klaar; wat een bijzondere fijne kerel. Hij sprak gelijk weer met me over hele bijzondere zaken als mens van God in deze wereld. Ook een zeer vrije vogel. Zijn vrouw en kindje lagen nog te rusten. Gipsy mocht zijn fiets wel ff lenen om boodschappen te doen. Hij ging de natuur later in om verschillende kruiden en blaadjes te zoeken voor Gipsy haar thee en al met al gingen we dan tegen 10 uur de bergen weer in. Met in onze rugzak weer nieuwe aardige kennissen. We hopen ook veel later elkaar weer te treffen.

We gingen nu de route de Bergstrasse in waarover we door verschillende mensen waren getipt. En inderdaad; gelijk alweer een heel mooie pas in een prachtig gebied. Wat giet het toch mooi!!
Na een behoorlijke klimpartij kwamen we aan bij kasteel Frankenstein. Die van de draken dodende ridder legende. Het is hier ook net een sprookje. Een vrouw vertelde dat ze hier ook jaarlijks een groot spookfeest houden. Daar is deze plek ook perfect voor. Reken maar dat de vrouwen hier dan gieren.

We gingen verder na een fijne korte pauze op een terrasje. Onderweg kom je hier ook veel fruitbomen en druivenboeren tegen. Bij onze overnachtingsplek was een soort druivenclub van zeventig eigenaars opgericht; elke eigenaar krijgt dan zijn deel aan wijn. We gingen het verstedelijkte dal in voor een plek voor de nacht. We hoorden al dat alleen bij de katholieke kerk nog een pastoor woonde. Een mooie kerk met vast gebouwd pastoors villa, maar gien mens te bekennen. Dus ook gien pastoor en gien pelgrimsonderdak. Gipsy wilde de tent wel voor bij de pastoor in de tuun zetten, maar ik besloot nog maar ff rond te kijken in de buurt of iemand wist of de man zo weer terugkwam. Ik moest ook trouwens naar het toilet, dus maar ff eem een kneipe bistro binnengestapt. Er zaten een paar kerels achter een grote pot bier. En de ene was gelijk behulpzaam. Hij zei; "je kunt hier mogelijk ook wel achter slapen", en nam me mee naar de eigenaresse. De aardige, zo bleek Albanese, vrouw was meteen enthousiast met pelgrims uit Holland als bezoekers. Ik moest gelijk de twee andere zielsmaatjes halen. Geweldig mens, Lindita geheten, kwam ons op de straat al halen en Monique kon gelijk douchen als ze wou.

Direct kwamen we in de kamer, waar ook een hond van de dochter was die goed verwend werd. Maurice sloot gelijk aan en toen we de schoenen uit hadden, hadden we ook al drinken in onze handen. Dat werd zo ff uit de bar gehaald waar ze eigenaresse van was. Even later kwam de zoon Henri met zwarte baard binnen en direct dikke lol en ook de dochter die haar hond haalde. We raakten gelijk in de mooiste gesprekken en Lindita bracht een bord eten welke we eenvoudig aten op de ligbank. Het werd een heel gezellige en interessante avond over de verhalen over hun thuisland. Haar vader had nog behoorlijk in de politiek gezeten om het land te hervormen.

Na een fijne douche en nog een lekker biertje mochten we slapen in haar grote bed in het voormalige van restaurant omgebouwde slaapkamer. Ze wilde dit persé en ging zelf wel op een kleiner bed.

Wat weer een groot gebaar en als pelgrim dan maar weer fijn slapen maar.

Geschreven door Zielsmaatjes.onderweg