Zo rond zes uur gingen de ogen weer löss en we gingen mooi vroeg op pad. De fietsers waren ook al wakker toen we vertrokken De aardige mensen van de avond ervoor hadden ook gezegd dat we er ook wel konden frühstucken, maar we lieten ze lekker liggen. We kochten snel een paar broodjes en koffie bij de campingwinkel en gingen zo rond zeven uur weer op pad.

Het dorp, zo had ik gelezen, had een eeuw terug een grote brand meegemaakt dat de meeste huizen en ook de kerk had afgefikt. Ze hebben het met mekaar weer opgebouwd, evenals de kerk en die is zelfs nu nog groter want ja zo giet dat. Ze waren elkaar neudig, dus ook de kerk, die toen nog een grote belangrijke Sociale rol had. Ook hadden ze een vrijwilligers brandweer club opgericht. We kwamen om het meertje ook een vrouw tegen met een hondje die ook wel graag eens wilde pelgrimeren Ze was wel wat bang voor de wereld. We zeiden dat ze het gerust kon doen, gezien onze fijne ervaringen.

We namen het wandelpad van Swartswald tot Bodemsee, mooi glooiend en deels door bossen. Onderweg een hele mooie Hutte met bron, gesticht deur een club die zich Noach noemt...een mooie naam. Verderop troffen we een oudere man met dochter en twee honden (die een mix bleken te zijn van border collies). Dus zo een beetje half bruurtjes van onze viervoeter. Ze mogen ook zo graag eem an elkaar sniffeln. Ze wonen nu in Zwitserland, maar kwamen uit de stad Graz in Oostenrijk. De man vertelde over de verschillende spraken en ook het Latiense Dialect; een mix van Italiaans en Duits.

We lopen verder over prachtige glooiende akkers en bossen en langs een grote paardenfokkerij. De verschillende paardenrassen lopen wat met langs de andere kante van het hek. Mooie beesten bent het toch en Monique mist dan ook wel eem heur peerd, die trouwens heel goed verzorgd wordt deur de buurties. Het leste stuk gaat meer over graffelpaadjes wat minder lekker loopt. Het bos is hier ook minder; Gips noemt het min of meer commerciële bospaden. Ze hebt het bos meer voor de productie dan veur de natuur. Ook staan der een bult windmolens.

We naderen de stad Immendingen, waar we even middag maken bij de winkel. We hebben dik 15 km gehad voor de middag en dat gebeurt niet echt vaak. Het stadje uit.... Lopen we over de brug over de Donau. Wat bijzonder om die grote rivier hier te treffen, alleen niet voor lang, want hij zakt hier zo maar naar beneden door een hol gesteente en komt 12km verderop weer omhoog. Wat is de natuur soms toch heel bijzonder. We bellen onderweg met een kerk, maar er is geen pastoor We kunnen eventueel wel tenten in de tuin.

As we het dorpje Mauenheim naderen wil Gips wel onder een paar bomen staan. Ze hef de dag wel had. Ik zeg laten we toch ff verder kijken in het dorpje en we bellen eenvoudig aan bij een boerderij, gelijk in het begin. Er klinkt een mannenstem door de bel (elektronische melder) en hij komt vervolgens op het balkon met in zijn kielzog zijn vrouw. Het blijkt een jong stel te zijn die het helemaal goed vinden dat we de villa Hilleberg onder een grote perenboom zetten. Hij roept ook direct van boven of ik een koud biertje wil. Ik zet snel de tent op en daarna gaat het zo over van koude flessen water tot bier, cola, BBQ en een en al gezelligheid. Hij heet Jens en zij heet Nadine en ze hebben een dochtertje die wat rondrijdt in een elektrische speelgoed BMW-tje.

Het wordt steeds gezelliger wanneer Jens ook nog aankomt met een zelfgemaakte borrel van pruimen die opa Martin nog gemaakt had. We kletsen en lachen met het stel tot laat an toe en we verwonderen ons over weer zo'n fijne ontmoeting. Ze hadden goede vrienden kunnen zijn.

Na de pruimen jenever van opa kruip ik mooi naast mijn pelgrimsmeisje en Maurice ligt alweer fijn in de voortent.

Geschreven door Zielsmaatjes.onderweg