Om zeven uur sta ik op na een redelijke nacht op de houtenbank. Wel een beetje een kolde muur maar gelukkig is het nog nazomer weer. Alhoewel het goed fris is in de avonds en morgens. Vooral aan de handen.

Ik eet een koekje en pak mijn spul bij elkaar.
Weer mooi op tijd begin ik de dag en ik probeer ook een punt te bereiken voor bereik via de slimme telefoon en Drentser radio om 8:50
Gelijk weer mooie paden en rond de tijd dat ik af gesproken had met Judith klim ik wat van het pad af omhoog en ja 1 streepje signaal. En ik heb bereik en weer een leuk gesprek.
Ook heb ik weer bereik met gipsy over de trail waar ik straks cq morgen weer heen ga..

Ik loop eerste een stuk met extra trui maar al snel word het weer warm door het lopen .

Mooie routes volg ik weer tot ik rond de middag afbuig naar een hut waar ik al van hoorde met eten en drinken. Tis tien minuten naar beneden dat is geen punt.

Een oudere vrouw met haar dochter runnen ala vrijwilliger de tent. Ze hebben ook kleine kinder rondlopen.
Ik bestel eerst een kop koffie en het dag menu bonensoep met worst apart en brood. Dat js weer eens goede kost. Ik drink er ook een biertje bij.
Ik kan mijn telefoon ook wat opladen aan een accu En krijg water uit fles.
Alles is op 12 volt hier.


Ik kom wat an de praat over Medjugorje en einddoel Jeruzalem. Ze vragen of ik wil bidden voor het zoontje van net twee. Hij heeft een hersenbeschadiging opgelopen na een inenting van Covid. Er zijn meerdere dokteren mee bezig en het had nooit gemoeten.

Ik vraag haar om een briefje of foto en die krijg ik. Ze is ontroerd en het doet me weer goed om zo iets kleins te doen.
Ik krijg ook nog een stukje taart van haar zoons geboortedag en als ik later wil afrekenen mag dat niet. Het is van hun!

Weer bijzonder en mooi om te gedenken.
Diana vertelde me ook dat er een hut 6 uur verderop is. Ik moet dus weer verder voor het donker wordt.

Weer verder over de mooie paden waar het af en toe wel oppassen is. Stijle afgronden en maar goed dat het weer zo mooi is.
Ik tref ook hier verse berenpoep aan… maar zie er geen. Wel heb ik af en toe een ree gezien en ze houden schapen onder in de dalen. En dan tref ik een slang aan van dikke halve meter die snel er vandoor gaat. Ik kan hem nog een beetje filmen.
Ik ga rusten op een platte steen met uitzicht op de zee super. Er zijn op deze trail geen bankjes.

Dan kom ik na een vlot tempo id na 6 uur aan bij de hut in voormalige dorpje Skorpovac. Er zijn nog enkele ruïnes naast de hut. Er is ook een afdak met gril vuurplek. De hut is open en er zijn veel spullen in maar verder is er niemand.

Ik denk er zijn meer wandelaars en die zullen zo wel weer komen.
Er is ook genoeg water in grote flessen.
Dan maak ik wat vuur aan en kook wat water met 1 van de pannetjes.

Lekker ff bakje filter koffie en soepje er na.
Dan hoor ik geronk en komt er een kleine ford half cross auto bij de hut. Een kerel komt op me af en heet Peter. Hij blijkt hier de na seizoen cq wintertijd te verblijven en op de hut te passen. Tis wel een wat vreemde kerel in de avond komen we aan de praat en hij maakt een kop thee. Hij verteld bootlasser te zijn geweest maar al renter 27 jaar lang en hij is nog maar 51. Ik vraag hem over info van de trail en hij verteld over zijn reis een jaar terug de via adriatic die hij gemaakt heeft 1100 km in zestig dagen van hoogste punt Kroatië tot laagste punt.

We drinken een kop thee samen en als hij ontdekt dat ik geen hoofdlamp heb .. (die was ik vergeten en neemt gips mee ) krijg ik er eentje van hem. We gaan op tijd slapen. Hij slaapt elders in de natuur zegt hij.

Ik pak een van de bedden in de hut en werk mijn dagboek bij. Geen internet dus verzenden word lastig. Ook de foto’s is altijd een heel gedoe. Dan maar later plaatjes kieken.

Monique

Inmiddels ben ik dus 10 dagen uit het ziekenhuis en heb ik nog steeds geen pijn!!!

Afwisselde liggen en dan weer lopen op eerste dagen 5x 10 minuten en nu loop ik al 4 x 35 minuten en zo bouw ik verder uit morgen ga ik de 5e keer erbij doen

Het liggen en het alleen zijn valt niet altijd mee en waar we wonen is ook geen plek om niets te doen maar gelukkig hebben we lieve kinderen, familie en vrienden die me helpen.

Zoals het nu gaat zou ik dus over een aantal
Weken weer naar Barry toe kunnen gaan. Nog niet met een rugzak maar we hebben afgesproken dat we een wandelkar mee gaan nemen hoe die eruit ziet daar zal ik een foto van bijvoegen. Zolang als het nodig is zal Barry dus deze gaan gebruiken alleen om mij dus niet te veel gewicht te geven.

Dus het is nog geen ezel die we meenemen🤭

Geschreven door Zielsmaatjes.onderweg