Half zeven staan we op en pakken de leste spullen in. Dan gaan we met alle tassen en wagen naar beneden en nemen afscheid van onze pensionvrouwe.

Tis een heel gedoe om alles op en aan te trekken

Bij de kar zit ook nog een tas verbonden in soort harnas maar dat word allemaal teveel. Ik heb mijn eigen grote rugzak al en buideltasje voor de buik.
We testen wat uit en gaan dan eerst nog langs de bakker en een café bar. We moeten ons haasten voor een afspraak bij de grote kerk voor extra opnames met de man die mij al filmde. We zijn wat te laat en hij is er niet..
Er komt gelijk wel een bewaker op ons af dat we hier niet mogen zijn met de hond. We willen wat verderop om ook de kar wat beter af te stellen maar ook hier mogen we niet zijn. Ik ben flauw en zeg daar heb je dat gedonder alweer.

Er lig wel een dode duif voor ons en we wijzen er op, daar maakt hij zich niet druk over. Gipsy gaat al richting straat met Maurice en ik probeer de kar beter af te stellen en pak de dode duif op en breng hem richting de bossen.

We wachten niet langer en gaan het dorp uit langs de berg met het grote kruis.
Aan het eind van Medjugorje nog even zitten voor een koffie en thee en dan komt Gipsy erachter dat we onze klompjes voorraad nog in de auto hebben laten liggen .., dus ik nog terug voor de leuke en belangrijke Nederlandse geschenken. We hopen nog veel lieve mensen tegen te komen en om ze dan iets te geven van ons.

Dan moet het nu toch eens goed wezen en gaan we vol bepakt het dorp uit. Het was een mooie tijd en we groeten de door moeder goed gezegende plek op aarde.

We gaan weer over landelijke wegen net als ik het dorp binnen kwam. Het is nog niet echt handig met de kar en ik probeer van alles uit qua stand om hem aan mij te knopen. De trek stangen gaan bij iedere stap heen en weer.
Ook voel je vooral bij weg omhoog het extra gewicht aan je trekken.

Ook Gipsy moet weer wennen aan het lopen met een rugzak. Ook al zit er nog niet veel kilo’s in toch is het met elkaar weer wennen.

Bij een tankstation maken we een pauze en Maurice krijgt van het personeel worstjes en zelfs een blikje voer.

We gaan verder en moeten slingerend naar beneden onder een grote weg door op van die hoge pijlers. De weg leidt richting grote trappen naar een kerk die er heel netjes bij ligt met een mooi verzorgt grasveld. Hier gaan we mooi onze broodjes eten. Gipsy kan ook lekker weer rusten al liggend op de rug.

Er is ook een aansluitende buitenkerk ruimte. Dat zie je hier meer en ik vind dat mooi. Het altaar zit onder een overkapping.

We gaan weer verder deels oude wegen achterlangs en over de grotere teerwegen.
We lopen langs velden met olijfbomen en de schapen houden de grond kaal. Er ligt een mooie kromme ramshoorn voor ons op het pad en die get natuurlijk met. Ik maak hem misschien nog wel boven op Mien stok.
Hij past der goed bij in ieder geval.

We komen op straat langs een grotere winkel met een bar erbij. Daar gaan we wat drinken en een vrouw die er werkt spreekt ons aan. Ze heet Marina en blijkt de dochter te zijn van de eigenaar van de supermarkt en ze studeert theologie. Ze word misschien non.
Ze vindt het heel mooi wat we doen en wil ons wat te eten of te drinken aanbieden. We bestellen een kop koffie en thee.

Dan zie ik dat de kar een lekke band heeft en das niet zo mooi. Direct de eerste dag al. En we zijn een reparatie setje vergeten te kopen … Martina wil wel helpen en ze neemt me mee in haar oude Mercedes met de karre in de koffer richting een tankstation. Daar verwijzen ze ons naar een man verderop die banden repareert an huus.
Hij is direct behulpzaam en lapt de band.
Ik had al een dikke doorn uit de buitenband gehaald van wat de oorzaak moest zijn.

We zitten mooi te wachten onder een pergola die vol hangt met kiwi’s. Dat heb ik nog nooit gezien zoveel. Ik geef er een opmerking over en ze geven aan dat ik me er wel een partijtje mag afplukken. Het duurt een paar dagen en dan zijn ze wel rijp.

De aardige man wil geen geld. Ik moet maar voor hem bidden zegt hij.

Dan weer terug en als we de kar uitladen blijkt de ene band opnieuw leeg te zijn gelopen. Pfff. Ik pomp hem opnieuw op met een pomp van Marina en het ziet ernaar uit dat de lucht er in blijft.
Marina wijst ons op een kerk een aantal kilometers verderop.
Daar gaan we dan maar op an.
We maken nog wat foto’s van en met elkaar en we geven de aardige Martina een paar klompjes.

We lopen over de grote weg en soms parallel wegen door de dorpjes heen.
Onderweg nog een stop en dan op naar de grote plaats met moderne Rk kerk

De mis is al begonnen om 6 uur en ik sluit aan. Gipsy blef buiten met Maurice.

De kerk zit goed vol met jonge en oudere mensen.
Na de mis wil de pastoor nog op de foto met het koor en Ik vraag ondertussen een parochie stempel en hulp voor een plek voor de nacht.

Hij verwijst me naar de grote man die foto’s maakt en goed Engels spreekt en zijn naam blijt Danijel te zijn.
Danijel neemt me na de foto’s mee naar de drukke pastoor die me stempels geeft en deze ondertekend, maar geeft aan dat een plek voor de nacht moeilijk word, aangezien ze boven de kerk zieke mensen opvangen en er verder geen plek meer is.

Dan zegt Danijel dat hij misschien wel een plek heeft maar hij wil even overleggen met zijn vrouw die achter in de kerk wacht.
Ze stemt gelijk ermee in.

Danijel brengt mij eerst met de tassen en kar in zijn grote auto naar hun huis. Zijn vrouw haalt Gilsy en Maurice later op.

We krijgen een ruimte aan hun familiehuis en kunnen hier ons douchen en ze nodigen ons ook nog uit om later te komen eten bij hun in huis.

We gaan ons lekker douchen en dan worden we al gehaald voor het eten.

Ze hebben mixed vlees en patat en brood gehaald dat smaakt super lekker we hebben best wel trek.
we hebben nog leuke gesprekken, over het geloof, de Balkan oorlog en ook het verschil in de huidige landen met verschil in cultuur en religie. Lidija verloor in de oorlog haar broer van 20 die geen soldaat was maar wel ongetraind moest helpen.

Hij weet ook meerdere mooie wegen naar Dubrovnik.
Gezien Gipsy al naar bed is en ik ook best moe wordt vraag ik het morgenvroeg nader te bespreken.
Dat is geen probleem en ik wens ze een fijne nacht toe en zoek mijn zielsmaatje op die al vlak ligt op het heerlijke grote bed.
We kunnen morgenvroeg ook ontbijten rond negen uur, dat is een mooie tijd voor de zondag. We willen toch de eerste tijd eem kalm an beginnen.

Wat weer een mooi begin met z’n drieën en de super sociale mensen hier in Herzegovina.

Geschreven door Zielsmaatjes.onderweg