Tegen acht uur worden we wakker en ontbijten fijn met Marie-Claire. We gaan nog ff op bezoek bij Ricardo’s Bureau bij één van de grotere fitnessstudio's. Hij heeft alles mooi uitgedacht; een ruimte met meerdere apparaten met in het midden een soort elektrische zandloper. Ook heeft hij drie onbemande studio’s. We rijden ook nog langs Rebstein. Echt ff vreemd om langs de kerk te rijden. Ze brengt ons verder richting bahnhof waar we weer onze reis vervolgen. We praten nog ff met een jongen die met koets en twee peerden naar boven gaat. We nemen afscheid van onze lieve Marie -Claire en gaan weer met het postbusje en stoppen ff op de plek waar we 1 van de waterzakken zijn verloren. Helaas is hij weg.

We gaan op pad met direct weer dikke klimmers in het Heidi land. We passeren een stuw/Electra bedrijf. Het regent en we schuilen in een mooi klein fraai beschilderd hokje met zitbankje. Aan het einde van de middag komen we an bij een gondelbaan, waar ook nog een antieke gondel hangt van vrogger. Gips zegt daar krijgen ze me voor gien gold in omdat hij stijl omhoog via kabels 600m klimt. We maken ff een praatje met de vrouw die er werkt en dan komt er een jonge man an die omhoog wil. Hij blijkt een boer te zijn die bovenop de alp koeien en geiten bestierd. Ik praat met hem en hij nodigt ons uit om mee te gaan naar zijn zomer pachtverblijf boven op de top van Vatttersberg. We krijgen uiteindelijk Gips zover om over haar angst heen te stappen op deze, toch zo voor ons al speciale, bijzondere reis. We gaan in de gondel die zo klein is dat mijn rugzak erbuiten moet hangen op een bagagedrager je. We houden Gipsy an de praat en voor we het weten zitten we on top of de world. Boven staat Kobi zijn quad klaar en we reizen mee op de quad. Gips achterop en ik voor op de pakkiesdrager. Maurice rent met door het Alpenland. Wat een ervaring.

We passeren enkele koeienhekken en komen na tien minuten echt dan op het uiterste plekje an op de alp. Kobi neemt ons mee in de kleine boerderij waar zijn vrouw drukdoende is met kaasmaken. We merken dat zei het plotselinge gezelschap minder vindt en voelen ons wat ongemakkelijk. Jammer.... Hij is zo gastvrij. En het ligt volgens hem meer omdat ze moe is van de lange dagen hard werken. Ze leven in een soort van commune hier boven met twee knechten en ook nog een zoon van haar die geestelijk gehandicapt is. We maken een ommetje op de alp waar behalve dik zeventig koeien en veel geiten en koppel of zwienen ook nog twee lastpeerden rondlopen; allemaal met bellen om de nek om ze te horen in de vaak omringende wolken. Hier groeit het grasland nog redelijk goed door de ochtenddamp. We kunnen rond zeven uur aan tafel komen met eten. Rijst met gehaktballetjes en sla. Het smaakt goed en Gips krijgt ook nog wat zelfgemaakte kaas voorgeschoteld. Ik ben geen echte kasekop. Ook kriegen we nog een echte alpenborrel.

We praten nog eem gezellig met de kerels en gaan dan allemaal vroeg in het nest. De mensen staan hier alweer om 3:30 op voor de koeien. Ze werken vaak door tot zeven a acht uur in de avond; wat een opgave. Ze vertellen ons nog over een verschrikkelijk dodelijk ongeluk van kinderen die met tractor en al naar beneden zijn gevallen. Het gebeurt ook nog wel eens met het vee. Ze laten foto’s zien van een vierhonderd meter naar beneden gestorte koe die gered is met helikopter en nu weer melk geeft. Kobi sluit de dag af met zijn alpenzegen. Hij gaat staan bij het houten kruis en roept over de bergen de zegen uit door een houten hoorn. Wat een bijzonder leven voeren deze mensen hier. We kruipen op het zolderkamertje op het logeerbed in het verblijf bij zoon en één van de knechten. Maurice lig onder naast de stallen bij de hond des huizes. Hij vindt het minder aangezien hij bijna zestig nachten dichter bij ons gewend is.

Maar we sluiten de ogen na nog een reisblog tikken in de slimme telefoon.

Geschreven door Zielsmaatjes.onderweg