We ontwaakten in de kloostertuin rond zes uur en terwijl we nog slaperig waren hoorde ik buiten een wind opkomen en gezien ik op de slimme telefoon had gekeken naar het weer, sprong ik in de benen en sleepte Gypsy der uit omdat er een dikke bui aankwam en ik de tent in zijn geheel oppakte en gauw onder het afdak c.q. de veranda van de paters bracht voordat hij drijfnat werd.

Bruder Paul groette ons direct vanuit de galerij en toen ik pater Phele zag bewegen richting de gebed zaal bedacht ik me, dat ook wij waren uitgenodigd voor de ochtenddienst.

Dat was me wel ff bijzonder en intiem. Heel sober aan een tafel met in het midden een kaars en het geheel duurde maar een kwartier incl. brood en wijn erbij en leuke teksten uit een Stundenbuch, die ook wel wat sloegen op waar we het de avond ervoor over hadden gehad met een borrel.

Na de regen zijn we wat later als gewoonlijk op pad gegaan. Tegen de berg op, zoekende naar de bordjes met de grote H van Herman. Die Herman was de grote Germaanse oppersoldaat die in dit gebied het Romeinse leger in mootjes hakte in een dal. We hoorden dit verhaal voor het eerst van een jager die een B&B heeft met zijn vrouw bij de Hesseltersluis aan het Dortmund EMS kanaal toen we na 50km aankwamen op een drie daagse trip van 120 km van Tecklenburg naar huis, tussen oud en nieuw, 2,5 jaar terug. Ja; daar zijn die Duutsers wel stolz (trots) op.

We ontdekten deze geweldige wandeltocht door mijn zus, die met haar gezin hier een dag was geweest bij de zandsteenformaties Dorenther klippen op de bergkam van dit Teutoburgerwald. De weg c.q. het lange pad loopt zuidoostwaarts tot aan Marsberg.

Wat waren we blij hier te lopen nu! De vijfde dag en tevens de langste dag van het jaar midsummer!!
We dachten dat het hier pas echt zou beginnen maar man wat hebben we al een paar prachtige aanloopdagen gehad!

Ff rusten nadat we vrij pittig omhoog waren geklommen en gezien Gypsy toch wel wat last had van haar knie. We wisselen elkaar wat af. Gisteren had ik wat meer last van mijn rug.. Maar goed; we denken ook dat de lichamen toch nog moeten wennen aan deze tocht met volle bepakking.

Naast het bankje stond een bordje op een fraaie zandstenen sokkel met het verhaal van een zekere Robert die in 1929 van hieruit de langste (ruim100km) segel /zweefdelta vliegtocht had gemaakt van de wereld. Geweldig lijkt me dat om nog eens te doen. Vrij zijn als een vogel met niemand om je heen!!! Of toch wel; met wat kameraden!! Idee voor in 't vat!

Maar goed; weer verder te voet door het prachtige gebied met veel beukenbomen. Je loopt hier zo mooi over de bergrug met regelmatig mooie uitzichten en ook regelmatig iets cultureels of geschiedkundig onderweg. Daar houden we wel van. Maar ook een infobord bij het kerkhof tegen een berg op, van gevallenen, zowel Engelse als Duitse, soldaten op 3-4-1945. Toen hebben ze hier nog flink gevochten. Ook dat moeten we niet meer mee maken. De duutsers zetten der ook steeds van die mooie spreuken bij. Daar zijn ze ook echt goed in.

Rond de middag komen we dan aan bij de sprookjesachtige steenformaties de Dorenter klippen. In een fraai houten horecapunt, op de naastgelegen bergwand, hebben we een kop koffie en chocolademelk met slagroom gedronken! Een echt fraai adres met super uitzicht. De eigenaar stelde zich voor als den Waldspecht en gaf als verklaring van zijn naam weer de mooie houten bouwwerken. Café, uitzichttoren en Schotse totempaal. Echt weer een speciaal type mens. Na met hem te hebben gebabbeld en op zijn toren te hebben gestaan, moest ik natuurlijk ook ff met deze paradijsvogel op de foto bij mijn uit huis meegenomen fotograaf!

Op dit punt werden we ook nog gebeld door pater Peleh omdat hij mijn hanger met gekruiste sleutels had gevonden in de kloostertuin. Ik had er onderweg al over gebeld, aangezien ik hem was kwijtgeraakt. Dit kwam door de snelle ochtendactie. Gelukkig was hij der weer! Ze sturen hem per post naar een kerk verderop op de route. Ik moet ze wel mee hebben natuurlijk (de sleutels) naar Rome!!

Op een berghelling kwamen we nog een boomgaard tegen met uitlegborden en toen ik de dikke rode kersen zag zat ik vijf minuten later hoog om ze te plukken. Ooo wat leuk is dat toch; zo onderweg zijn door de natuur.

Er trokken vervolgens wel een paar dikke buien over de bergkam en ook dus over ons. Dat hoort ja ook bij dezelfde natuur. Maar goed, de kersen moesten ook gewassen worden. Aan het eind van de dagtocht vlak voor het fraaie toeristenstadje Tecklenburg werd mijn meisje wat misselijk. Het kon zijn van de vele kersen en daarna brood met dikke laag kruidenboter of combi van dat en gewoon moe.

In het begin van het schilderachtige stadje sprak een vrouw ons aan en gaf ons de naam door van de RK-pastoor Dhr. Tiel. Na nog meer mensen te hebben gevraagd, kwamen we na vele trappen en steegjes terecht bij de pastorie. Een vrouw deed open en de pastoor bracht net zijn kinders na bed. Wat vreemd; het bleek een evangelist te zijn. Ook goed. Hij wenste zijn kinderen ff welterusten en bedacht gelijk een oplossing voor zijn pelgrimsgasten.

We konden overnachten in het gemeenschapshuis van de kerk. We mochten overal gebruik van maken. God wat weer een gastvrijheid. Mooi! We zeiden ook tegen de pastoor dat de katholieken dit ook eens weer moesten doen. Hij moest wel lachen. Wel jammer dat ze geen stempel hadden van hun parochie voor in ons pelgrimspaspoort.

Na de spullen te hebben gedropt zijn we naar de winkel gegaan. Toen we vlakbij de döner kebab-zaak zagen staan, keken we elkaar aan en hebben daar onze hoofdmaaltijd maar laten klaarmaken.

Um mit zu nehmen nach die Kirche ruimte! Bijzonder; nu moslim brood op eten in evangelische ruimte. Zo moet het zijn dacht ik!!

We eindigden deze mooie dag; Gypsy met een ieskold colaatje en ik op deze langste dag een blikje Whisky met cola uit Tennessee Amerika. Proost!! Op Herman en dat wij de Romeinen gewoon tegenkomen over een paar maand.


De 3 xxxxx

Geschreven door Zielsmaatjes.onderweg