Tegen kwart voor acht der uut. We doen s kalm an met ontbijt spulletjes ordenen in de tassen en zo gaan we rond half elf de stad weer uut. As we de deur sluiten staat er een jonge vader uut Roemenië. Hij vraagt ons hulp omdat hij denkt dat we v.d. kerk zijn. Hij wil werk zoeken maar vraagt ook om geld. We zien dat hij het nog niet echt slecht heeft en de pastor heeft ook geen plek. Hij kan beter naar het arbeidsbureau verder op. Vreemde situatie. Wij pelgrims en hij met hun hele hebben en houden bij het pad voor betere omstandigheden. We geven liever eten of helpen hem met een adres. We lopen de stad uit via het industrieterrein en kopen brood rechtstreeks van de bakkergrosier.

We lopen langs glooiende akkers en wegen, deels ook apart. Ja dat hef een pelgrim soms ook nodig. We wisselen elkaar wel s wat af zo allent met muziek of telefoongesprek in de oortjes of met de hond. Het blijft ook steeds een bezinningstocht over grote en kleine dingen; over thuis, de kinderen, familie, werk, geloof, de natuur enz. Het blef bijzonder dat je steeds weer tot andere inzichten komt. We komen an in een kür oord stad Bad Dürrheim en Gipsy zit op een bankje en heeft dikke lol om een bijzondere vrouw die haar wil aangeven, omdat ze vindt dat Maurice wordt mishandeld met zijn tassen om. Ze blijkt wat geestelijk gehandicapt te zijn De jongen naast haar, Nico genaamd, schudt het uit eerst van het lachen (dacht ik), maar hij blijkt Parkinson te hebben. Wanneer ik naast hem zit vertelt hij zijn verhaal. Dat hij slachtoffer is van moeders drugs. Zo is hij geboren. Wat erg. Hij kreeg van mij een extra dik broodje met met en zwiebel. Hij is goedlachs. Zijn moeder is een jaar geleden doodgegaan aan de drugs. Wat is dat toch een gif. Pa woont in Amerika en hef gien belang bij hem. En as klap op de vuurpijl kreg hij ook nog s 17 jaar klappen van zijn pleegvader. Die zit gelukkig nu wel in het gevang. Nico is zelf ook vader van een jochie van twee en hef een leuke vrouw. Wat een bijzondere jongeman. Ook is hij onlangs aangereden door een motorrijder. Ik zeg uiteindelijk dat hij niet veel geluk heeft maar hij lacht en zegt ze pakken me het geluk niet af. Petje af voor zo'n positieve knaap.

We lopen door de stad en het kuuroord met zoutbronbaden van de Fam. Kneipp. Heel mooi hier en we genieten ff mee door te pootjebaden en voor een zoutverdampwand te staan en te wandelen. Echt een aanrader voor vele patiënten, die hier ok genoeg vertoeven. We passeren een oud gebouw met twee torens. Het blijkt een monument te zijn, een gebouw met takelconstructie om 200 m diep zout uit de aarde te halen. Het water is hier in de baden nog zoutrijker dan de dodenzee.

We lopen door bossen en glooiende akkers en langs de wegen staan vele kruizen. We eindigen de dag op een camping bij Sunthausen see. Eerst wilden we naar het dorpje maar de Rk kerk is niet bezet. Op de camping gaan we lekker ff snacken en zoeken ons een plekje naast fietscampeerders. As Monique stroom regelt voor de telefoon accu c.q. powerbank worden we uitgenodigd om wat te komen drinken bij een stel mensen die dat wel vaker doen hier.

De ene man is gestopt met zijn eigen zaak omdat hij er helemaal klaar mee was Ze zijn heel gastvrij en geven zelfs een blik eten voor de hond. We drinken een paar op het vrije leven en gaan dan lekker plat in onze villa aan het meertje.

Geschreven door Zielsmaatjes.onderweg