Om zes uur gingen de kerkklokken zo tekeer dat iedereen wel wakker moest worden; wij in ieder geval wel in onze Villa im garten bij Hildegard. We ruimden gelijk de spullen op om op tijd te vertrekken, want het zal knap warm worden en we willen graag eindigen in Marsberg.

Hier is dan eigenlijk de overstap van Hermans hohen naar Sauerland. En bij de kerk moeten onze verloren spulletjes afgeleverd zijn. We weten ook dat het dik dertig km is, dus inpakken en wegwezen. Maar dat ging zo maar niet; onze Hildegard maakte zich drok veur een echte pelgrims frühstück. En dat konden we natuurlijk niet overslaan. Wat weer een goed mens.

Gezien onze pijntjes hebben we ons ook over laten halen dat ze ons met de auto eerst omhoog de berg op de route bracht, zodat we niet hiervoor extra km moeten maken. Dat gebeurt ons wel meer en dan maak je dubbele km naar het dorp puur om de voorzieningen. We willen anders beslist geen lift, want dan voelt het niet echt. Maar goed; je weet het nooit, misschien moet het wel eens as nood. Hildegard vertelde ook nog dat de storm kyrill uit 2007 de grote windvaan en kruis van één van de kerktorens had afgeblazen en dat was zo bijzonder dat hij in de tuin terecht is gekomen van de maker, een smid met de naam kyrill. Wat weer een mooi verhaal.

Na een hand en knuffel gingen we weer verder met onze tocht en we kregen nog wat mee voor Rome. Dat doen we bij iedereen waar we verblijven (onze barmhartige gastvrouw of man). Ze mogen ook een brief geven met wat ze graag veranderd zien daar bij de kerk aan de top. We liepen bijna gelijk op met een vlot stel met een grote gemixte hond. Die laatste was zo gek as een deur. Hij zeulde steeds halve bomen mee dat op een gegeven moment gevaarlijk werd wanneer hij ons ermee passeerde en dan vooral voor de onderbenen voor ons en Maurice. Zodat de baas hem de grote tak maar afpakte. De mensen kwamen uit de buurt en hadden ook een samengesteld gezin en liepen hier ook regelmatig de kop lekker leeg. Hij vertelde mij ook mooi wat verhalen zo onderweg bij een offersteen en verderop bij een kruis over de vermoorde jager door rovers. Ook hier is zo weer van alles gebeurd tussen de bomen. We gingen verder op gescheiden wegen en groeten elkaar met het beste in leven.

Vandaag was voor ons wel bijzonder, omdat we overgingen van Hermans hohen op de A1 Sauerland route. Het laatste stuk tot zover we ooit hadden gelopen (in etappes). Onderweg passeerden we nog een zeer fraai gebouwd insectenhotel. En voordat we weer serieus gingen klimmen hebben we een heerlijke stop gemaakt bij een klein helder stroompje. Wat is dat dan lekker met je pootjes in het koude water. Mijn kleine teentje probleem wordt ook gelukkig al wat beter door de goeie verzorging. We komen er wel achter dat een klein ding gauw een groot ding kan worden. Ik zei ook al, anders moet hij er maar af wat Gips zo zou doen met haar commando mes .. En ja zei ik dan onze hond hem zekers ook nog op eten pffff.... Grootspraak; hij blijft er voorlopig mooi nog bij mij aan de voet.

De bult op en neer kwamen we uiteindelijk terecht bij een supermooi uitzicht. Daar hadden ze weer een mooie hut gebouwd met twee grote ligbanken en zelfs een grote vuurplaat. As het later was geweest waren we er zo gebleven. Maar we wilden graag verder en hoorden nog een paar mooie verhalen an van een oude man die daar zat. Hij had vroeger altijd als wald arbeiter gewerkt met paarden. Dikke bomen uit het bos halen. We kregen ook wat advies waar we het beste langs konden gaan richting Marsberg. Eerst passeerden we zijn woondorp met een leuk kerkje waarvan de torenhaan ook weg was. Deze was door de laatste storm Frederik afgelopen januari omgebogen. We hebben vlakbij de kerk onze waterzakken weer gevuld en kregen ook van de aardige vrouw een telefoonnr. van de prost; dat is de hoofdpastoor van Marsberg. Om te melden dat we onderweg waren en ons voornamen mijn opgestuurde verloren ketting op te komen halen. We wilden het laatste stuk wat afsnijden gezien de best wel nog grote afstand en omdat het warm was. Zo binnendoor door het bos ging een paar keer niet goed omdat het pad zo maar stopte en toen op een gegeven moment maar dwars door een stuk weiland en glooiend stuk land ging, waar weer jonge boompjes op waren gezet. Op een gegeven moment kwamen we in een soort fuik terecht van gaas zodat ik deze wat heb losgemaakt om de weg weer te vervolgen. Alleen bleef ik haken en klapte ik, voordat ik het in de gaten kreeg, voorover op de grond. Zo stijl naar beneden met handen en kop ook nog in van de stiekels groene dingen en brandnetels.

Man wat ga je dan snel neer met zon gewicht achterop. En ja hoor, mijn vrouwelijke reis genoot en stond er met sterk ingehouden lach bij te kijken en vroeg gaat het wat. Ik was zo flauw dat ik ook gien hulp wou maar mijn benen om mijn as worstelde om weer de pootjes der onder te krijgen en vervolgens het gaas weer dicht maakte. Gips was er snel met een lachsalvo vandoor gegaan. Richting de grote weg waar, zo was ons gezegd, een fietspad naar zou bevinden richting het leuke stadje op de berg. Maar nee; het zat ook hier niet mee, dus langs de drukke weg een stuk tegen het verkeer in. Dit deed ons besluiten maar niet zomaar weer van het hoofdpad af te gaan. Wat geschaafd en ontdaan kwamen we dan toch bij het industrie deel van Marsberg aan. Hier was het direct wel weer mooi, want er was een historisch stukje nagebouwd over koperwinning uit duizenden jaren geleden. Marsberg heeft een zeer oude rijke geschiedenis. Je hebt meerdere kerken op de berg en in het dal. Wij moesten ons eerst melden bij de grote Magnus hoofdkerk. Ik was benieuwd of er iemand was, want niemand nam de telefoon op, geen pastoor of niks.

We gingen eerst wat drinken bij de grote winkels en onze Maurice was ook aan zijn maaltijd toe. Bij de kerk aangekomen gien mens te vinden. Wel een prachtige kerk en plein. Na rondvragen en lopen en gesproken met een soort van koster nog geen stap verder. Op het laatst heb ik maar gebeld met een lijst van telefoonnummers die stonden op het infobord van de kerk en ja hoor beet. Een jonge pastoor kwam van de kerk op de berg om ons te helpen hij had ook de sleutels van het bureau en ja daar was ook de post voor ons met brieven en mijn mooie ketting met de gekruiste sleutels het symbool van pelgrim pad naar Rome. We kregen ook gelijk onze stempels. En we mochten wel slapen in een kerkjeugd gebouw. Er was boven nog een koor aan het repeteren en er kwam een vrouw kijken wat er aan de hand was. Ze bood ons ook gelijk een bed en douche aan bij haar thuis. Dus wij met in de auto naar haar huis wat verderop. We kochten nog wat vlees om samen wat te gaan grillen op haar nog nieuwe elektrische grill. Wat een fijn mens! Ze was weduwe moeder en oma en bovendien dochter van een priester uit de buurt van de Pruis, wat nu tot polen behoort. Weer bijzondere verhalen tot in de late avond, onder het een genot van een biertje wijntje, soort van sinas, en kaarslicht en uitzicht op de oude kerktoren van ober Marsberg en zelfs nog een voorbijkomende zeldzame vuurvlieg. Zowat weer een dag.

Tot morgen!!

Geschreven door Zielsmaatjes.onderweg