Geweldig om de dag te ontwaken in een speeltuin. Ik ging gelijk met de kabelroetsbaan een paar keer naar beneden En Maurice vond ook nog een bal, dus even samen spelen op het veld. Het was rond half zeven denk ik.

De deur van het gebouw was alweer opengedaan door jongedame Katharina. Deze leuke meid had gisteravond zelf een stempel bedacht voor in ons pelgrimspaspoort (deze hebben we van de vereniging van pelgrimswegen als bewijs dat we pelgrims zijn. Deze hebben we nodig voor ons testimonium van het Vaticaanstad). Gisteravond heb ik nog mooi ff aan tafel gezeten bij de Jugend om over het geloof te hebben en zo bleek dat ze het hier wel mooi doen. Natuurlijk heb ik het bezielde verhaal verteld van onze reisdag 2. Ze vonden onze gedachten ook mooi, dat als je overlijdt dat je ziel dan verder gaat onder je geliefden op aarde en vast ook een onderdeel worden van wat we ook wel de hemel noemen. Ik vroeg of ze mij wilden helpen bij het opstellen van brieven voor Rome voor onze paps Franciscus...... die man moet wat ondersteund worden vinden wij. Want het wordt tijd dat er wat veranderd daar aan de top van de RK-hoofdmannen! Vooral voor het westerse deel van de wereld .. En onze gothvader is goed bezig om de deure löss te doen!!

Tijdens onze reis houdt me dit nu toch al wat bezig en door de ervaringen bij monumentenzorg en verschillende kerken lijkt het me leuk om dit te onderschrijven richting de topman. Hij zit volgens mij ook wat gevangen daar in zijn hokje in Vaticaanstad. Hij heeft ja onlangs ook al een film laten maken om nog meer naar buiten te treden.

En wat bleek; er lag een mooie brief klaar vanmorgen, opgesteld door deze leuke jeugdclub. Deze ging mooi met in de tasse. Op naar Rome!! Ook kregen we nog wat broodjes en fruit met veur onderweg. Wat treffen we toch leuke mensen!! Onderweg op het pad gelijk weer klimmen naar de verschillende toppen. We kwamen op een hoogtepunt waar verschillende grote naaldbomen waren om geknakt vanaf zo'n twee meter hoogte. Ik dacht eerst door een storm, maar de echte oorzaak bleek toch een nathoutboorderkever c.q. tor te zijn. Ik herken deze gaten en gangen vanuit mijn werk bij de monumentenzorg…maar dan zijn het de drooghoutboorders. Hier troffen we ook andere leuke wandelaars. Het is ja ook zundag en vlak bij een grote stad, dus meerdere wandelaars en bergfietsers op Herman zien pad....

Bij het volgende rustpunt zag ik een eindje verderop een oude vrouw in het veld op de top van de berg voorovergebogen bezig met planten plukken. Ik er natuurlijk ff hen om te vragen wat ze doet…. Ik dacht eerst bessen verzamelen, want die zag ik ook wel en er waren ook jeneverbesstruiken. Het leek wel een stukkie Drenthe hier op de top. De oude, voorover bukkende, plukkende vrouw, bleek bioloog te zijn en bekommerde zich over de heide die hier groeide en met name bossen Johanneskruid. Die plukte ze er tussen uit. Ze zei dat ze dit al zo'n 40 jr. deed. Wat mooi niet; een eigen mininatuurbeschermingsproject hier bovenop de berg. Het was belangrijk zei ze, want het is zeldzaam dat zich op zo'n hoogte heide bevindt. Ik zei dat we daar in Drenthe schapen voor hebben.... Dat hadden ze hier ook wel geprobeerd zo'n dertig jaar terug, maar toen werden ze regelmatig geslacht... Ik zei: "De wolf...toen al??? Of mens verkleed als wolf??" Maar goed ik zei dus zo u speelt nu dus voor groot schaap waarop ze moest lachen en toen ze ons later zag voorbijkomen met onze schapenhond met tassen moest ze wederom lachen Weer een mooi mens ontmoet zo op ons pad.

Weet je wat het is zo met wandelen? Je beleeft de wereld zo anders doordat je niet zo snel gaat.... Eigenlijk zoals het natuurlijk moet en niet zo as de meeste en zoals wij ook deden/doen vanuit onze cockpit van de sneltrein. Je geniet zo van alle elementen om je heen en kijkt echt na een week al zoveel anders tegen dezelfde racende wereld an. Die ja niet racend is gemaakt. Weg van de ratrace!!!

Vandaag krijgen we ook bezoek van Gipsy haar zoon en vrouw en haar moedertje.... Ze waren al in de buurt. We waren inmiddels al vlakbij de grote stad Bielefeld. We kwamen nog langs een mooie berghut en prachtig uitzicht over het dal aan de zuidzijde met weer zo'n mooi schild met de plaatsen en afstanden vanuit de verschillende windrichtingen. Ja; elke dag blijft het hier schitterend wandelen met regen of met zunne zoals onze beroemde dorpsgenoot Daniél dik tien jaar terug zong toen mijn grote pelgrimskamaraad vertrok richting Rome.
Hij ging trouwens over het door de jaren heen bekendste pad de ‘via Francinica’ dus over Frankrijk. Het is een zo'n beetje het Pieterpad naar Rome. Bekend van de bisschop uit Canterbury; ca. 1000 jaar terug.

Net zo'n beetje toen we op een grote parkeerplaats aankwamen, belde zoon Sjoerd die in de buurt was. Toen we probeerden uit te leggen hoe hij ons het beste kon vinden kregen we daarbij zomaar spontaan hulp van een voorbijkomende joggende dame. Ze bleef geïnteresseerd met ons kletsen tot Sjoerd er kwam aanjagen met het autootje en rond sjeesde op de parkeerplaats tot oma er haast beroerd uut kwam. Lachen......

De joggende vrouw Saskia was zo onder de indruk dat ze ons spontaan uitnodigde te komen slapen in haar huis in de stad met haar kinders. We schreven dus nog snel ff haar gegevens op de slimme telefoon.
Vervolgens zochten we een zitbank op om te genieten van de familie van Gipsy’s kant inclusief moeders hondje.
Moeders had zelfs een grote panne met zuurkool met verschillende soorten worsten der bij en waarlijk nog zelfs warm!!! Ze had hem gewikkeld in doeken meegenomen (en ook dankzij Sjoerd zijn vlotte rijstijl!!).

Ze hadden ook onze grote wissel voorraad box meegenomen. Zo kreeg ik ook nog wat extra bestelde onderbroeken... De eerste week deed ik met 1 die ik wat uitwaste en zelfs een dag zonder moest doen gezien hij nog niet dreugge was ... Gipsy wisselde ook wat verschillende spullen en Maurice kreeg ook weer wat gesponsorde worsten van de firma Fokker met veur onderweg in zijn zijtassen. Het was echt even gezellig. Best wel vreumd om daarna weer afscheid te nemen om vervolgens weer verder te gaan met zijn drieën op pad. We liepen door naar de bijzondere door industriële gesponsorde open dierentuin met inheems Europese dieren. Echt mooi zo gelegen aan de voet van de berg. We gingen verder langs de rand van de stad en gingen in conclaaf of we verdergingen of dat we toch gebruik maakten van Saskia's onderkomen. We belden haar om te vragen of dat ze er nog net zo over dacht en een half uurtje later stonden we voor een oud stadshuis. Op de trap werden we al opgewacht door de zevenjarige tweelingbroers. Wat een ondeugende koppies; Tom en Max. Ik ging gelijk over in de rol als avonturenman die hun wel aansprak en helemaal toen ik vertelde over onze mammoeten op Erica.

We hebben nog een zak patat gehaald om daarna met volle buik en lekker gedoucht gelijk al het logeerbed op te zoeken. Ik hoor inmiddels weer allemaal slaapgeluiden van mijn twee zielsmaatjes naast me, dus ik denk dat ik dat nu zo ook maar ga doen. Ik krieg ja zo langzamerhand ook nog kramp in de tik vinger ..

Morgen weer een nieuw dag vol avontuur!

PS. de brief gaat eerst naar vriendin Carla die de punties wat op de i zet en de dag der op wordt hij dan geplaatst en we voegen daarna nog wat plaatjes bij. Dus het gaat ook wat in etappes. Ook mooi te lezen al die reacties. We kunt ja niet overal op reageren van deze kante.

Geschreven door Zielsmaatjes.onderweg