De zon brandt door de gordijnen heen. Dat betekend tijd om uit bed te gaan en een broodje te eten met een bakje koffie. Helaas is de 'koffiemelk' (gecondenseerde melk) die Albert gister gekocht heeft niet echt voor in de koffie. Dit is al caramel.
We stappen in de auto en rijden via de binnenwegen richting de Santa Barbara vulkaan. Langs de wegen groeien de Hortensia's metershoog als een lange muur. Het groeit hier overal alsof het onkruid is. Na een kleine twintig minuten zien we een bordje. Je moet namelijk weten dat alles op dit eiland erg goed is aangegeven. alleen wel even goed lezen wat er op het bordje staat. Na een paar honderd meter begint de C1 toch tegen te sputteren. Zelfs in de eerste versnelling heeft ie het niet makkelijk. De tweede versnelling is het proberen niet eens waard zo steil is de weg. Het is dan ook de verkeerde weg :). Gelukkig rijden er achter ons nog toeristen die dezelfde fout maken. De juiste weg omhoog is ook steil maar we komen boven. Het uitzicht is prachtig, Terceira is te overzien, we zien Sao Jorge, Pico en Graciosa ook liggen.
Weer beneden aangekomen in het plaatsje Santa Barbara doen we wat boodschapjes en gaan naar de Snackbar en drinken een kop koffie aan de bar, zoals het hier hoort. De melk / koffie verhouding is ongeveer 50%/50%. Maar de koffie kan het goed hebben.

Weer in de auto rijden we naar het startpunt van onze middag wandeling van 7 kilometer. De ervaring met de officieel uitgezette wandelroutes zijn erg goed te noemen. Aan het begin staat altijd een bord met informatie, ze zijn erg goed aangegeven met markeringen en lopen tot nu te door mooie gebieden. Zo ook vandaag. Alleen al de rust die hier in de bossen heerst is niet te beschrijven. Het enige wat je hoort is jezelf en zijn af en toe de vogels. Geen andere herrie. Sowieso als je de hoofdweg verlaat en het binnenland in rijdt is het rustig. Geen massa toerisme, geen resorts. Alleen aan de kust wat 'drukke' plekken. Maar goed de wandeling begint langzaam stijgend door een erg mooi bos. Niet aangelegd, maar een soort van ruig ongerept sprookjesachtig bos. Langzaam maar zeker wordt het brede bospad een smaller rotsachtiger paadje en stijgt het steeds harder. De klim begint pittig te worden, gelukkig lopen we het merendeel in de schaduw. Na verloop van tijd komen we een bordje tegen dat het uitzichtpunt, bij een oud kratermeer, nog 230 meter is. Dit is het pittigste stuk van de klim. Er zitten 'treden' van soms 80 cm in. Eenmaal boven hebben we weer een mooi uitzicht. Na wat eten en drinken dalen we weer af. Door een haag van jeneverbessen (lijken het), langs een ravijn en een trap waarvan je het einde niet ziet.

Weer bij de auto rijden we via een oud Walvisspotpunt (gebruikt voor de Walvisvaart) naar het natuurbad bij Biscoitos. Hier Nemen we een verfrissende duik en snorkelen we even.

Geschreven door AenA