Dag 37
Vanmorgen regent het bij Motel Rif maar gelukkig duurt het niet lang en verschijnt na een tijd de zon alweer.
We doen het kalmpjes aan en na ons ontbijt douchen we en zoeken uit wat onze bestemming vandaag wordt.
Rietje haalt de was op aan de receptie maar die is nog niet volledig droog. Zij installeert een wasdraad in onze zithoek zodat de was nog wat kan drogen. We nemen nogmaals afscheid van onze vriend Frank en vertrekken om 12u. Voor de camping betalen we 100 Dh en voor de was 80dh. Toch redelijk duur voor een wasmachine en dan nog met ons eigen waspoeder.
Rietje wil vandaag naar een meer rijden aan de Al Wahda dam, de grootste dam van Marokko.
We rijden eerst richting Fez via de N13 en daarna via de P4232 richting de barrage. Onderweg stoppen we aan een weegbrug om er te lunchen en chatten er heel lang met Tsarina.
Om 14u45 zetten we onze trip verder en de route wordt alsmaar slechter met heel veel putten in de weg, zodat we maar traag vooruitkomen.
Aan de dam moeten we nog een heel eind verder tot onze gekozen bestemming en de route blijft moeilijk maar uiteindelijk arriveren we aan het meer waar we moeilijk kunnen parkeren.
We worden aangesproken door een man in een Mercedes die vraagt of hij ons kan helpen.
Hij rijdt voor naar de gekozen plaats maar daar kunnen we onmogelijk door zodat rechtsomkeer maken de enige oplossing is. De man raadt ons ten stelligste af om er te blijven overnachten omdat de drugsmaffia hier opereert. Hij stelt ons voor om hem te volgen naar zijn huis waar we veilig kunnen parkeren. We zijn in de veronderstelling dat zijn huis niet ver is maar hij rijdt helemaal terug tot aan de dam en nog verder.
Om naar zijn huis te rijden moeten we een smalle weg nemen en de takken schuren tegen onze camper. Er is geen andere oplossing dan door te rijden tot we op het erf van een boerderij kunnen staan. Onze behulpzame Marokkaan, Mouad woont in Casablanca maar heeft hier enkele jaren geleden het huis van zijn grootouders gekocht. Het is de bedoeling dat hij dit volledig gaat verbouwen en hij verblijft hier al enkele maanden om terug de natuur te beleven in plaats van het stressvolle Casablanca.
Bij onze aankomst heeft Mouad de politiediensten verwittigd en moeten we onze reispassen tonen aan een agent in burger en Mouad staat borg voor ons. Hij nodigt ons uit op een tajine en we eten die buiten in zijn tuin met een mooi uitzicht op het meer ver beneden ons.
Daarna maakt hij met ons nog een ritje met zijn Mercedes. Spijtig genoeg is het ondertussen al bijna donker. Terug bij zijn huis blijft Rietje met Nanouk in de camper maar Mouad wil nog een extra toertje maken. Hij rijdt opnieuw terug richting dam tot bij een politiecontrole waar hij nogmaals uitlegt dat we met onze camper op zijn oprit staan. In het dorp doet hij nog wat inkopen en pikt nog 2 familieleden op. Een ervan legt me uit dat deze streek één van de meest beveiligde is van Marokko. In hoeverre ze overdrijven weten we natuurlijk niet.
Tijdens mijn tripje met Mouad krijgt Rietje een oproep van Isabelle.
Mouad wil ons nog meer eten aanbieden en nodigt ons ook om in zijn huis te slapen maar Rietje verkiest haar eigen bed in onze koets.
We ondervinden nog maar eens de gastvrijheid van de Marokkanen. De vrouw van Mouad is modern gekleed zonder hoofddoek in schril contrast met de lokale bevolking hier.
Na de tajine hebben we niet veel honger meer. De internetverbinding is hier zeer slecht en het lukt niet om het verslag te posten.
We kijken in onze koets naar de film Blade Runner, een science fiction film uit 1982.
Vandaag na al die uren rijden slechts 121km afgelegd.
Geschreven door Reizen.met.Rietencis