Zaterdag 16 maart 2024.
Vandaag opnieuw Festival des Nomades.
Ondanks het late uur vannacht toch redelijk vroeg opgestaan en Rietje voelt zich al veel beter dan de voorbije dagen. Rietje haar tarwevrije muesli voorraad slinkt maar eerstdaags hopen we er in de Carrefour in Ouarzazate te vinden. Na meer dan een week is er in de kleine supermarché in M’Hamid voor mij muesli voorradig zodat ik terug mijn gewoon ontbijt kan eten.
Vandaag wordt het super warm tot 33 graden en Rietje zet de airco even aan zodat het niet te warm wordt in onze koets voor Nanouk.
Veel werk vandaag om ons dagelijks verslag te kunnen updaten.
In het kader van het festival is er om 16u30 een hockeywedstrijd voorzien in het centrum van het dorp. Er is daar een terrein waar tijdens de ramadan elke avond een voetbalwedstrijd wordt gespeeld. Uiteraard gewoon op zand en geen groen grasveld.
Het veld waar de voetbalwedstrijd plaatsvindt wordt nog even genivelleerd met een tractor terwijl op het terrein ernaast de ploegen voor de hockeywedstrijd al klaarstaan. De spelers zijn gekleed in de traditionele woestijnkledij met tulband, de ene ploeg in het blauw, en de spelers van het andere team in het wit en zij dragen hun gordel op een speciale manier.
Hun stick is gewoon een houten gebogen stok en de bal is waarschijnlijk gemaakt uit kamelen haar.
Hockey bestaat al duizenden jaren. De Grieken tikten met een stok een bal al heen en weer en ook in India wordt al eeuwenlang een hockey achtig spel gespeeld. Ook inheemse volkeren in Noord Amerika speelden al een spel met een bal. De Britten maakten de onderkant van hun stick krommer omdat zij op harde ondergronden en ijs speelden en de naam hockey verwijst vermoedelijk naar de kromming of in het Engels hoog van de stick.
Op het veld hier in M’Hamid zijn er geen doelen maar het hockeyteam scoort een punt als de bal over de doellijn wordt gespeeld. Er is zelfs een scheidsrechter en er wordt gewisseld na de eerste helft. Wel eens mooi om te zien en daarna zingen winnaars en verliezers samen.
Terwijl de wedstrijd nog bezig is, begint ernaast de voetbalwedstrijd. Heel bizar waarom niet even wachten tot de ene wedstrijd is afgelopen.
Rietje voelt zich al wat beter en gaat mee kijken naar de hockeywedstrijd.
Ook vanavond brengt Mohamed, zoals iedere avond tijdens de Ramadan lekker eten.
Rietje wil in eerste instantie mee naar het festival gaan maar beslist uiteindelijk om thuis te blijven en uit te rusten.
De Nederlandse buren fietsen naar het festival en ik ga te voet. Ook vanavond starten de concerten laat vanwege de Ramadan.
Rond het voorziene avontuur staan we op het terrein maar net zoals gisteren moeten we wachten tot praktisch 22u totdat de eerste groep op het podium verschijnt. Gelukkig sta ik bij Henk en Marita waarmee ik kan praten zodat het wat vlugger vooruit gaat.
De eerste band vandaag is een Marokkaanse groep, Bnat El Ghiwane, een bekende groep die al heel wat jaren bestaat. De groep bestaat uit 2 mannen, één op gitaar de andere verzorgt het slagwerk en 3 zangeressen. We vinden het alle drie niet mooi. Ten eerste veel te luid. De muziek en zang zijn heel eentonig zodat het op de duur begint te vervelen. Af en toe klinkt het in ons ogen zelfs vals. Op de koop toe zijn er technische problemen met een gebroken snaar zodat het concert langer duurt dan gepland.
Als 2de band moet volgens het programma Té Macedo optreden, een zangeres uit Angola maar er blijkbaar een wijziging in het programma.
Er volgt een optreden van Mohamed Baaiya. Hij komt uit de Marokkaanse Sahara uit een familie waarbij de muziek van vader op zoon sinds eeuwen wordt doorgegeven. Hij declareert met zijn zeer krachtige stem lange gedichten en wordt ondersteund door gitaar, keyboards, slagwerk en twee achtergrondzangers. Het klinkt voor ons ook allemaal hetzelfde en weet ook niet volledig te boeien. Ook een tegenvaller.
Zij wordt begeleid door 3 zangeressen, Bnat Timboektoe, wat dochters van Timboektoe betekent. Dit klinkt al heel wat beter en kan ook blijven boeien. Tenslotte komt Té Macedo op het podium. Heel kleurrijk gekleed evenals haar twee begeleiders. Té is een spécialiste in het bespelen van een marimba. Dit is een soort Xylofoon of klokkenspel. Ze bespelen met hun drieën tegelijkertijd dezelfde marimba. Het is zeker niet slecht maar het slagwerk klinkt vrij hetzelfde voor ons. De volgende zangeres is Asmâa Hamzaoui, een Marokkaanse zangeres die een virtuoze is op guembri.
Het festival wordt afgesloten met een optreden van de plaatselijke M’Hamid band. Het is ondertussen al één uur als de muzikanten het podium betreden. We hebben lang moeten wachten maar ons geduld wordt beloond en we zien een heel mooi optreden. Mijn favoriete muziek in de stijl van Tinariwen en Tamikrest. Mooie Touaregblues. Het is praktisch 2 uur als het optreden eindigt en ik stap vlug naar huis en wordt onderweg ingehaald door Mohamed die eveneens naar het festival is gegaan voor de M’Hamid band waarvan hij de meeste muzikanten persoonlijk kent.
Izana en Mofida houden Rietje gezelschap terwijl ik naar het festival ben. Daarna spelen ze onder hun tweetjes Qwirkle en Mofida is vandaag de winnaar. Als ik thuis kom slaapt Rietje al natuurlijk maar onze babysit Mofida is nog altijd op post en kijkt naar een Netfilxfilm.
Mooie dag alweer.
Een kort filmpje van de M’Hamid band volgt later.

Geschreven door Reizen.met.Rietencis